Finderlohn: de Ring

Langs de route hangen gelamineerde A4’tjes aan lantaarnpalen en hekjes. ‘100 euro Finderlohn’ voor de vinder van de Duitse trouwring.

De ring op de foto lijkt verdacht veel op The One Ring, de ring van de Heer van Mordor. De ring, niet in Dol Guldur, maar hier in het heuvelland van de Limburgse hobbits. Is Sauron zijn ring kwijt? Honderd euro voor de vinder!

Een jongetje gaat op zijn knieën. Ziet iets glinsteren, graaft met zijn blote handen zijn nagels stuk. Honderd euro!, hij kan niet eens bedenken wat hij daar allemaal voor kan kopen.

Een hond loopt langs en steekt nieuwsgierig zijn kop in het gat dat de jongen heeft gegraven. De hond snuift, wroet in het gat, steeds driftiger. Het gat wordt groter en dieper. Een rode doek wordt zichtbaar. De hond graaft door, aarde opwerpend. Hij zet zijn tanden in de doek, rukt, en graaft weer. Even later trekt de hond de doek met een ruk uit het gat. Het is een zakdoek, en rode boeren zakdoek met donkerblauwe paisley ornamenten.

‘Hier!’ roept de jongen tegen de hond. De hond legt de zakdoek voor hem neer.
In het midden van de zakdoek zit een knoop. De stof is om iets glinsterends geknoopt.

‘De ring?’, denkt de jongen.

Met zijn nagels weet hij de knoop los te maken en trekt de zakdoek uit de ring. Hij bekijkt de ring van dichtbij. In het goud zijn zilveren putjes aangebracht waarin kleine diamantjes flonkeren. De jongen steekt zijn wijsvinger in de ring.

Past precies.

jongen en hond ontdekken ring

Left behind

Randy that bastard surprises us nicely after dinner with the flown-in hotshots when we are waiting for the cab in front of the restaurant, with suddenly his jovial “let’s go drive past the ladies over there” proposal. And a nod in the direction of further down the road. It takes a while for the penny to drop, and we understand that he is inviting us to go with him to the whores. That is clearer.

Then, you start to view someone differently. You hear this pathetic comment at the hotel bar. While leaning somewhat lost over the bar stool, with that boyish look of his shorts, the gritty shirt, and the flip-flops on his feet, while gulping in half a glass of whiskey, he says: my wife has left me.

Goltz, a story

Observation

John’s first memory dates back to several years before he was born. Yes, that sounds strange, but perhaps we can explain later. The year was 1960. The memory concerns the copulation that resulted in the conception of his brother Hank. John was standing beside the bed where his parents were making love. Absurd details of this memory were embedded in his brain. In front of the high bedroom window hung thunder green curtains. The curtains were not fully closed. The bright light of a sunny day shone through a slit between the curtains into the bedroom. John could feel the pale green, plaid wool blanket poking at his father’s buttocks. His mother’s heavy glasses lay on the pillow. John got cold feet on the gray linoleum covering the floor. His parents’ metal bed thumped against the cabinet at the bed’s headboard. Of his parents, John did not remember a single sound. Their lovemaking activities were betrayed only by the soft squeaking of the spring mattress. The memory ended with the quieting of the squeak and the slapping down of a wet washcloth on the floor right at John’s feet.

Between this memory and the next was John’s birth.

Six years later, John saw the downstairs neighbor drive up. John stood at the bedroom window, looking over the road in front of the apartment. The neighbor backed his car into the parking space. The door opened, and two crutches were thrust out. The neighbor lifted his legs out of the car one at a time. He swung himself on the crutches and stumbled around the car to the rear door. He opened the rear door and pulled a wheelchair out of the vehicle, which was stored on a rolling mechanism. He closed the door and carefully walked after the wheelchair onto the sidewalk. He stowed the crutches in tubes attached to the side of the wheelchair and sat down in the chair. A fedora hat emerged from under his coat, and he put it on. He groped in his jacket again and took out a cigar, of which he removed the plastic foil and lit up. In the bowl of his hand, he held a small flame near the cigar, enveloping a thick cloud of smoke, and the neighbor began to move. He took the cigar from his mouth, spun on the sidewalk, and drove off.

John stroked his finger over the dusted leaf of the sanseveria on the windowsill. He studied the stroke he had drawn across the leaf and then stuck his finger in his mouth. He tasted the musty flavor of the dust and spat it out.

The father

John’s father’s name was Rudy Goltz. Rudy was a car mechanic who ran around all day complaining to the boss, co-workers, and his wife. Despite that cussing, he loved tinkering with cars and going to work.

Swearing and fussing were Rudy’s forte. His father was an impossible sourpuss with a shabby appearance defined by the long hair, worn combed back and kept in shape by Brylcreem. Someone who at parties only emerged from where he had been sulking all pre-evening after having drunk enough lemon brandy. He then started telling stories about the time around 1920 when he had still roamed the country as a freelance carpenter.

Bertus was born in 1898, the year his father was promoted for the umpteenth time and appointed inspector general of fortifications in Berlin. His father was forty-five when Bertus was born. Bertus would remain the only child in the Goltz family.

Bertus’s mother was fifteen years younger than his father. She was the daughter of a Dutch chargé d’affaires in Turkey. She met her future husband in Istanbul, where he was stationed to fulfill a secret military assignment for the Turkish government. They fell in love immediately, and instead of returning to her job as a nurse in Leiden, she moved in with him.

Colmar Goltz

Freiherr Colmar von der Goltz was born in Bielkenfeld, East Prussia, on Aug. 12, 1843. Colmar was a soldier at heart. At the age of nineteen, he applied to join the Prussian infantry. In 1864, he entered the Berlin Military Academy. He was wounded during a temporary foray into the Austrian War in 1866. During a battle, he was hit in the right buttock. Apart from a labored gait that earned him the nickname “Der Krebs” and a curious sight of missing a buttock in the soldier’s pantaloons, he sustained no significant disability from this. In 1867, he joined the topographical section of the General Staff. However, in the first months of the Franco-German War in 1870/1871, he was already conscripted back to the staff of Prinz Friedrich Karl. He participated in the battles of Orleans and Le Mans. In 1871, he was appointed professor at the military school in Potsdam, received the rank of captain that year, and was assigned to the historical section of the general staff. During this time, he wrote several classic military works such as “Die Operationen der II. Armee bis zur Capitulation von Metz” and ”Die sieben Tagen von Le Mans.” In 1874, he was attached to the Sixth Division and, during this time, wrote “Die Operationen der II. Armee an der Loire” and “Leon Gambelltr und seine Armeen.” The views he described in the latter book led him to return to regimental activities, but after a short time, he nevertheless joined the Military History Department. In 1878, he became a Lecturer in Military History at the Military Academy of Berlin. He remained here for five years and was promoted to major. In 1883, he published “Das Volk in Waffen,” which became a military classic. He also contributed to many articles in military periodicals during his stay in Berlin. In 1883, he was lent to Turkey to help the Turkish government reorganize its military. He worked on this for twelve years; the result is obvious: the Greco-Turkish War of 1897 became a success for Turkey. Goltz receives the title Pasha. Upon returning to Germany in 1896, he was appointed lieutenant general and commander of the 5th division. In 1898, he was head of the engineer troops and inspector general of fortifications. In 1900, he became infantry general and, in 1902, commander of the 1st Army. In 1907, he became inspector general of the 1st Army Inspection in Berlin. Finally, in 1908, he was appointed to his highest military rank: colonel general, or Generaloberst.

Memory as variable

Just as time is not a constant in the theory of relativity, neither is memory a constant; it is a function of 1) the memory itself and how it changes over time and 2) the memory’s possessor and how she or he changes over time.

Cerebral palsy

Infarct-affected mass, like old bread soaked in milk, through which a last single vein still makes blood flow like that overloaded sewer pipe that plods a barely liquid mass of muck to the liberating mouth above the river to vomit out its blobbing contents there, free from distress.

‘Fire?’

‘Yet have to drive.’

The spectacle lasts fifteen minutes, and she smokes five cigarettes in that time, lighting one with the other like the proverbial chain-smoker, shooting the fags between thumb and forefinger into the churning lava flow passing in front of them.

‘Where’s the water pump pliers?’

‘In the car.’

Not wanting to turn around and open the car, she tries to tighten the screw on the hatch with her hands, but her finger slips on the rusty iron. The setting sun illuminates her operation. He continues staring into the red orb of light, keeping with their agreement. But she curses, walks to the car anyway, and opens the tailgate. She shoves aside the dwarf in his sou’wester and rummages among the tools until she gets hold of the water pump pliers. Looking at the mouth of the pliers, she sees her dentist in front and feels the metal in her mouth. It creaks. He pulls at her jaw, but her head jerks with it. With his other hand, he presses her against her forehead against the chair and wiggles the forceps in her mouth again. Then the molar shoots loose, and the forceps crash against her upper teeth. She curses and feels the blood in her mouth. The tooth…

Detroit

(Onder dit verhaal, stel je voor het continue commentaar bij de American Football wedstrijd die op de tv’s aan de muur wordt weergegeven).

Links van me zitten twee mannen van een stuk in de veertig, collega’s waarschijnlijk, cola te drinken achter hun laptop – de ene een dikke Sony, de ander een slanke MacBook Air. Van die jongen met sweaters, coltruien. Één zit de hele tijd met zijn been te trillen. Ze zijn een tekst aan het editen. Achter ze zit een ouder stel met hele foute blousejes aan, zij één met fijne roze bloemetjes, hij een soort golf patroon in blauw/paars/grijs. Beide dragen ze goedkope witte gympen. Ze drinken witte wijn, wat ik voor deze snacktent afwijkend vind. Ik denk aan goedkope zure sauvignon blanc. De man heeft flaporen en een bijbehorend schlemielig kapsel, de vrouw is misschien bij dezelfde kapper geweest.

Het meisje dat me bediend heeft een knap gezicht en kort geknipt, zwart geverfd haar. Ze is maar een beetje dik. Ze heeft zwarte ogen en ik blijf nog even langer zitten om daar nog een paar keer in te kunnen kijken. Aan de overkant onder de televisies (American Football en een soort bingo) proberen zich te vermaken: een jong paartje – beide zitten naar hun smartphone te staren, een gezinnetje – die hebben het kennelijk wel gezellig met zijn drieën, een echtpaar van midden veertig die zich met de armen over elkaar de pest zitten te vervelen en elkaar verwacht ik opmerkingen toeschuiven over de afgrijselijke televisieprogramma’s die boven mijn hoofd worden vertoond.

Iedereen zit langs de rand van de ruimte, valt me nu op, en niemand zit aan de tafeltjes die meer in het midden staan.

Het is onduidelijk wat de foto’s van oude auto’s aan de muur ons moeten vertellen. Ik vermoed dat ze ons een soort jaren zestig gevoel moeten geven, wat ook met de mica tafeltjes en de bankjes langs de muur willen bereiken.

De collega’s hoor ik net, zijn Engelsen. Dat verklaart de kleding in ieder geval. My goodness die oudere vrouw van dat echtpaar, met haar beige broek met grijze sokken er onder, zet haar rugzak op haar schoot en gaat er liefhebbend met haar armen omheen geslagen zitten wiegen.

Er is een Chinees stel twee bankjes verderop voor me gaan zitten. Eén van de twee weet van gekkigheid niet hoe macho hij moet doen. Hij staat op, gaat weer zitten; praat te hard; trekt zijn poepbruine leren jas aan, gaat staan, neemt een hap, gaat weer zitten, neemt een hap van het bord van zijn partner, stelt een vraag met volle mond, gaat weer zitten, gaat weer staan gaaat weer zitten, neemt een hap. Ondertussen werkt zijn collega op zijn netbookje lekker door.

Tot zo ver Online te Detroit. Ik drink mijn Sam Adams op en ga plassen.

Chinese Tiramisu

Vanavond gegeten bij P.F. Chang, een Chinees specialiteitenrestaurant. We worden naar een speciaal tafeltje geleid dat gereserveerd lijkt. Dat levert ons een Mgr. Resp. aantekening op de rekening op: 15$.

De kale zwarte man die ons bedient heeft klasse. Hij weet waar hij het over heeft en geeft uitstekende adviezen.

Als we van het desert afzien, komt hij even later langs met een rekje met kleine glaasjes waarin samples van taarten en andere toespijzen in plastic uitgevoerd zijn tentoongesteld.

“I am obliged to show you this, I am sorry but will tell you about these…”

“Ok,” zegt V., “if you just need a tick in the box, you got it and you can go.”

“Unfortunately that won’t do sir.”

En hij begint af te ratelen wat de plastic desert samples voorstellen.

“And here we have the typical Chinese tiramisu. This is the chocolade-cake, …”

Even later dringt het door.

“What is that? tiramisu? … Chinese?”

“Yeah,” zegt de ober, “serving tiramisu in a Chinese restaurant, isn’t it hilarious?!”

Houston food court

In Houston is het nu, begin april, al 25 graden. Dat is een heel contrast met de 12-13 graden in Nederland, maar gelukkig nog niet de top-hitte zoals twee jaren geleden. Toen was het in september diep in de dertig graden met een onmogelijke luchtvochtigheid.

Rondom het hotel is niet veel veranderd. De food court van de Galeria is nog precies hetzelfde. Na één klein tussendoortje van de Chinees aan de food court zijn we daar ook weer helemaal van genezen: wat een hoeveelheden, en hoe zoet en vet.

Slaapgebrek haalt ons na deze maaltijd ogenblikkelijk in en we trekken ons snel terug in ons hotel.
Tv in de US blijft een uitdaging. Een interessant programma in moeilijk te vinden tussen de honderden kanalen. Heb je er een gevonden dan wordt het programma elke 10 minuten onderbroken door een lang reclameblok.

Fascinerend blijft het honkbal te kijken. Er gebeurt niet zoveel, maar de acties die plaatsvinden worden in detail geanalyseerd, vergeleken met een verscheidenheid aan statistieken en uitvoerig van commentaar voorzien.

27 december – Jacoba, Noord-Beveland e.o.

Ik rij over de Jacobadijk, Noord-Beveland. Een onafzienlijke omgeploegde klei en vlakgeëgde landerijen waarop kleine grassprietjes als op een kalend hoofd…

De naam Rancho Grando doet mij denken aan een plaats in de Camargue, maar is een vakantiebungalowpark waar de bungalows van elkaar zijn afgeperkt door dikke hagen van coniferen.

Kemperland wordt net als Zoutelande zwaar onder handen genomen. Een in de klei van Noord-Beveland neergegooid dorp. Ook hier is de ontkerkelijking toegeslagen: midden in het strenge dorp staat een tot grand-café omgebouwde kerk.

Het strand langs de dam tussen Walcheren en Noord-Beveland is leeg. Off-season, duidelijk.

Terug naar Vrouwenpolder.

Dan naar Oost-Kapelle. Hier wordt riolering aangelegd. De kerk is gesloten. De mensen zijn binnen. De kerktoren kan in juli en augustus worden beklommen, op de woensdagavonden. Ik koop kibbeling bij de plaatselijke visboer, die plat-Zeeuws tegen me blijft praten, maar wel aardig is, voor een stugge Zeeuwse boer dan.

25 dec 2018 – Domburg

Bij de molen van Mondriaan hebben intensieve werkzaamheden voor een kaalslag gezorgd. Opengegraven weilanden afgezet met hoge hekken omringen de molen.

Er zijn veel toeristen in het dorp, maar vrijwel alle winkels en horeca in het dorp zijn gesloten.

Een rondleiding door het dorp is genoemd naar Mezger, een Duitse arts die een internationale elite hier eind 19e hier in Domburg hardhandig van hun al dan niet ingebeelde kwalen af hielp. Van zijn kuuroord hier in Domburg resteert niet meer dan het hekwerk van de oprijlaan. Het ziekenhuis heeft plaats moeten maken voor een lelijke bungalow.

Over de duinenrij langs het strand loopt een brede promenade waar de toeristen van de magere winterzon genieten.

Dwars over Walcheren naar Vlissingen gereden.

The royal family, sort of 15 june 2018

Groggy van veel te veel whiskey in een café in Petaling Jaya, vreselijk uitgeslapen.

’s Middags een bizarre open huis sessie i.h.k.v. Raya, het Maleisisch nieuwjaar. Het is een gewoonte dat in deze dagen de koninklijke familie en hun families hun huis openstellen voor vreemden. Vreemden zijn dan zover ik kan nagaan vrienden en bekenden, en vrienden van vrienden.

Via de broer van de vrouw van G. zijn we uitgenodigd bij de zuster van de sultan van één van de Maleisische staten. De prinses woont in een appartement van twee verdiepingen in één van de luxe wijken van KL. Op de parkeerplaats Bentleys, Mercedessen, Porsches, Hummers.

De mensen zijn natuurlijk moslim, maar er wordt stevig gedronken. Er is veel eten. De gasten maken een rondje langs de familie om zich te introduceren.  De koninklijke familie vermaakt de gaten met verhalen over hun luxueuze leven.

Een Saoudische sjeik die de dochter van de prinses, die op bezoek in in Saudi-Arabië, dreigt te ontvoeren. Ze vlucht hals over kop naar Londen.

De prins die 9 nachten achtereen in een Londens casino doorbrengt, en 8 nachten met winst thuiskomt. Duizenden ponden wint.

Verhalen over echtscheidingen na huwelijken met veel te jonge echtgenoten. Echtscheidingen lijken aan de orde van de dag.

Als de prins in het ziekenhuis ligt komt de hele koninklijke familie op bezoek en wordt het met tientallen mensen aan het bed gezellig gemaakt in het ziekenhuis.

Het komt allemaal nogal verveeld over. Volgens G. doet deze uitgebreide koninklijke familie eigenlijk helemaal niks nuttigs en worden ze ruimhartig onderhouden door de Maleisische belastingbetaler. En te bedenken dat er voor elke  staat in Maleisië zo’n koninklijke sultanfamilie moet worden onderhouden…

Miyagi

Vreselijk geslapen. Om 1 uur wakker geworden en pas tegen 5 uur weer in slaap gevallen.

Om 7 uur gewekt door de wekker in mijn telefoon. Nog een paar keer gesnoozed. Half 8 groggy opgestaan.

Het ontbijten in de club-lounge is vreselijk. Morgen maar weer in het restaurant voor normale mensen. Het is mij onduidelijk waarom je in de club-lounge zou willen eten. De kwaliteit is minder (de doorloop lager), de keuze is minder, en de paar mensen die er zitten zijn maximaal blasé. Misschien is het handig als je een celebrity bent en je even op jezelf wilt kunnen ontbijten. Maar celebrities heb ik hier (nog) niet gezien (of herkend), en als ik er één zou zijn zou ik ontbijt op mijn kamer laten komen.

Niet veel om handen gehad vandaag. Een trace gemaakt voor een software probleem. Tussen de middag gegeten bij een Japans restaurant: Miyagi Jepun. Vis, lekker licht verteerbaar.

Vroeg terug naar  het hotel. Gesport, verder uithangen.

Ik kocht Nassim Taleb’s boek Skin in the Game. In het eerste hoofdstuk al direct die geweldige betonnen, nietsontziende taal. Thema van Skin in the Game is het moderne fenomeen dat bestuurders niet meer afgerekend worden op de consequenties van hun besluiten. Politici kunnen oorlogen ontketenen zonder daar op te kunnen worden aangesproken en afgerekend, bankiers kunnen banken laten omvallen door idiote risico’s te nemen zonder daar zelf financieel of strafrechtelijk de consequenties van te proeven – sterker nog, bonussen worden gewoon uitbetaald.

Dat is natuurlijk ook het wrange aan de discussie rondom de betaling van bankiers als Ralph Hamers: deze bestuurders kunnen enorme salarissen krijgen en bonussen verdienen, als het goed gaat met de bank krijgen ze nog meer, maar als het helemaal scheef loopt is er voor hen ook niets aan de hand en moet de overheid ingrijpen.

Dit alles is een asymmetrie tussen risico en gevolg van handelen die Taleb hier in zijn boek verder uitdiept.