Waarom ik niet door Millroy de Tovenaar van Paul Theroux heen kom (terwijl ik zijn reisboeken fantastisch vind).  Is deze roman representatief voor de andere romans van Theroux?

Zijn reisboeken van Theroux verslind ik. De Zuilen van Hercules, De Tao van het Reizen, Het Drijvende Koninkrijk, The Great Railway Bazaar, The Old Patagonian Express, Riding The Iron Rooster (ik gooi de Nederlandse en Engelse titels lui door elkaar) stuk voor stuk geweldige boeken. Maar deze roman was niet om doorheen te komen, en al die tijd vroeg ik me af waarom dat zo was.

Ik heb het toch echt geprobeerd, maar het lukte gewoon niet. Is het een saai boek? Niet eens, denk ik, maar het verhaal boeide me eigenlijk geen moment. Gebeurtenissen volgen elkaar in behoorlijk tempo op. Soms zelfs met het absurdisme dat ik in Murakami zo verslavend vind (een volgende keer). Maar het verhaal pakte me niet, er is geen cliffhanger, het is humor zonder pijn, het lijkt nergens heen te gaan (terwijl ik dat in Murakami juist weer zo aantrekkelijk vind), het lezen sleept zich voort, ik kijk uit het raam, ik wil afmaken wat ik ben beginnen maar het staat me tegen.

Ik heb het opgegeven. Ik hou het er maar op dat het een kwestie van smaak is.

Lees in plaats hiervan Haruki Murakami – Luister naar de wind. Of de reisboeken van Paul Theroux.