We can now watch Studio Ghibli‘s arguably most sad and moving story, Grave of the Fireflies, on Netflix. So far, the film by Ghibli co-founder Isao Takahata is only available on Hulu, which is not available in Europe.
The film, released in 1988, is set in Japan, in the last months of World War II. The film is based on a short story by Akiyuki Nosaka, telling his own experiences during the war. Brother and sister Seia and Setsuko lost their mother during the US firebombing of Kobe in 1945. They are taken care of by their aunt, but she doesn’t treat the children well. The kids decide to go and live in a cave they have discovered.
Like other Ghibli animation movies, this film is not a children’s movie. It is a lovely story that was beautifully made, yet it is a moving film about human survival and the devastating effects of war.
Some weeks ago, I found the vinyl album Ian Dury & the Blockheads’ “Do It Yourself” at a small vinyl market in the once-famous Buk Buk in Heiloo. The album largely slipped from my memory, waiting to reveal its surprises. Ian Dury did not want to include singles on his albums. This choice results in a more nuanced collection of songs. These album tracks showcase a different side of the artist—more restrained and soulful than the raucous energy of familiar hits like “Hit Me” and “Reasons to Be Cheerful.” The songs feel more intimate, trading pop exuberance for subtle musical depth. The album’s last track, “Lullaby for Franci/es” underscores this.
My copy is a later release, interestingly bundled with a 7″ featuring “Hit Me” and “There Ain’t Half Been Some Clever Bastards.” I’m uncertain whether this bonus single was part of the original release or added subsequently.
Funny facts: Stiff Records released it with an extraordinary twist. The album came in 34 or more alternative sleeves, each featuring a unique Crown Wallpaper design. Each sleeve displays the Crown catalog number for its specific wallpaper pattern in the bottom left corner. In a delightful bit of cross-promotion, Crown even wallpapered the sets for the Blockheads’ subsequent promotional tour.
Cassettes are back on the scene. Analog is in. I want to make mixtapes again, after Austin Kleon’s example. My brother and I used to spend hours crafting mixtapes of our favorite radio pop shows. We would painstakingly hit record and pause to avoid the DJ’s chatter, creating our own uninterrupted music experience.
I stumbled upon a Sony Walkman WM EX112 for a bargain. I couldn’t wait to use it again.
The spindle didn’t run. That meant the drive belt was probably stretched or decayed. So I looked for a replacement belt on the Internet. To my surprise, you can find a belt for almost any old cassette player. I found mine on fixyouraudio.com. I believe they are based in the Czech Republic; anyway, the belt will arrive within 2 days.
Not sure if it was luck as well to very quickly find a real service manual for this Sony Walkman. This was a rare gem in a world where everything is designed to be replaced, not repaired. By the way, if you ever retrieved such an old manual, save it immediately in your archive, an archive folder, or a tool like Evernote. You never know if this website will still exist the next time you need the manual.
Opening the walkman for repair is a small challenge. There are no screws, unfortunately, but you have to open some clips. That could be more convenient. This video explains how to do it. In the service manual are more details. First, press the clips under the lid with a screwdriver so that the top of the plastic case comes loose. Then, carefully follow the numbering and open the other clips in circles. Carefully, although it requires a fair amount of force.
Once you have it open, replacing the string is a straightforward process. You’ll notice the string wrapped around the spindle. Carefully remove the old string. Then, take the new string and wrap it around the spindle in the same way as the old one. If the string has popped off, cleaning the wheels from the rubber cake is a good idea. In my case, they were still clean, and the problem was just that the string had become very limp.
Fixyouraudio includes a nice checklist for cassette-repair enthusiasts.
I read this interesting article in Wired about Sayaka Murata, author of, amongst ithers, ‘Convenience Store Woman’ (Buurtsupermens in Dutch) and ‘Earthlings’. Fascinating writer. Brilliant.
Murata critically examines societal norms, around work, conformity, and marginalization in Japanese society. ‘Convenience Store Woman’ and ‘Earthlings’ explore characters who struggle to fit into conventional social expectations, offering dark, satirical perspectives on identity and alienation.
Een paar dagen geleden sprak ik hier mijn onbegrip uit over NSC-leden die een kabinet blijven steunen dat racisme tolereert. Ik noemde specifiek Rosanne Hertzberger, iemand die ik hoog had zitten en waarvan ik niet begreep hoe zij de gang van zaken konden tolereren zonder met zichzelf in conflict te komen. Vandaag hebben Femke Zeedijk en Rosanne Hertzberger hun kamerlidmaatschap voor NSC opgezegd omdat ze niet langer hun steun aan deze regering kunnen geven. Respect.
Van Vroonhoven zegt: “We zitten in een moeilijke samenwerking”, erkende ze, “maar er is een goede mood” (nos.nl).
Op 23 november is het ledencongres van deze partij. Ik verwacht dat de leden minder in een goede mood zullen zijn en de overgebleven kamerleden zullen aansporen ook hun medewerking aan een racistisch kabinet op te zeggen. Zelfs als dat betekent dat er verkiezingen kunnen komen waarbij de partij een groot deel van haar zetels zal verliezen. Want belangrijker dan de omvang van een zichzelf respecterende partij is haar integriteit.
I am currently reading Uncommon Knowledge, a publication from The Economist. Apparently, I have a weakness for unusual facts. Time for a brief egocentric list of my nerdy interests.
In my browser, I have a bookmark with a link to a random Wikipedia article (or I use Wikiroulette). I regularly read Cory Doctorow’s This Day In History posts on his Pluralistic blog.
I love books that pull me down the rabbit hole. Some favorites include At Home and A Short History of Nearly Everything by Bill Bryson. I also enjoy the books of Dutch writer Boudewijn Büch, which are full of facts about all kinds of things, such as small islands, The Anthropocene Reviewed by John Green and the non-fiction works of Cees Nooteboom. A starter kit for enthusiasts.
Het NSC, de partij die zichzelf heeft gepresenteerd als de voorvechter van integriteit, heeft haar definitief haar geloofwaardigheid verloren. In plaats van vast te houden aan de principes die ze eerder verkondigde, lijkt het partijbelang belangrijker te worden dan ethische waarden. De partij, die zich uitsprak voor het invoeren van wettelijke integriteitsregels voor politici, neemt zelf niet de moeite om deze normen na te leven. Dit wordt pijnlijk duidelijk nu ze zich niet distantiëren van de racistische uitspraken van leden uit het kabinet waar ze deel van uitmaken, maar deze lijken te negeren of zelfs onder de mat te vegen. Het is bijzonder dat een partij die zegt te staan voor integriteit zelf actief meedoet aan het in stand houden van een regering die racisme niet alleen tolereert, maar zelfs minimaliseert.
Hoe kan het dat kamerleden van het NSC deze koers volgen?
Ik begrijp werkelijk niet hoe kamerleden van het NSC zichzelf kunnen verantwoorden voor hun rol in deze regering. Waar is de intrinsieke integriteit gebleven die je zou verwachten van politici die ooit beoogden verandering te brengen? In het verleden was het mogelijk om fatsoenlijk met mensen als Rosanne Hertzberger van mening te verschillen, maar nu lijkt het erop dat ze geen enkel probleem hebben met het feit dat ze onderdeel zijn van een kabinet dat racisme tolereert, of het nu expliciet wordt uitgesproken of subtiel wordt weggemoffeld. Dan ben je wat mij betreft definitief door de mand gevallen.
Last Friday, I saw the Cosmic Psychos at Db’s in Utrecht with my old friend M. Sometime around 1988 I first saw this Australian punk band at Metropool in Hengelo (I thought Atak, but according to setlist.fm it was Metropool: the pumping, monotonous, rough songs and the wah-wah guitar solos of Peter ‘Dirty’ Jones.
The beer punk, or concrete punk rock Cosmix Psychos make is stripped-down punk rock in the tradition of the Ramones and Motorhead. Straightforward songs, heavy bass, short, chaotic solos. The band cultivates a barnyard image of raw, hard-working farmers who open their first can of beer early in the day.
The band has cult status in the music world. The band has played worldwide and at festivals with more famous bands like Nirvana, Mudhoney, and Helmet. Since its formation, the band has had several member changes, with only bassist and vocalist Ross Knight remaining from the original lineup. An interesting rabbit hole I might dive into later.
On this night at Db’s, drummer Dean Muller is absent due to family matters, if I understand correctly. BC Michaels of Dunerats replaces him. The music they make today is as unpolished as ever. Peter Jones’ wah-wah solos have given way to the more traditional bluesy punk rock solos of current guitarist John McKeering. Ross Knight has a raw voice somewhat similar to Lemmy Kilmster, and also his bass lines lay a heavy foundation under the songs. McKeering completes the band’s image with his big belly that he doesn’t try to hide under his shirt. At the end of the show, the shirt also comes off.
Het is bijna 55 jaar gelden dat Freek en Hella elkaar hier ontmoetten, vertelt Freek tijdens de voorstelling.
De show start haperend. Dat ligt niet aan Freek. Binnen vijf minuten klinken drie keer telefoonpingeltjes op uit de zaal. Freek moet zich zichtbaar beheersen. Ooit in Carre zag ik hem woedend een rollator-rekwisiet stukgooien op het toneel toen een groepje meiden in de zaal onophoudelijk zaten te giechelen. Hij moest de dames de zaal uit sturen. Nu loopt het beter af en volstaan een paar snerende opmerkingen.
Hella moet Freek van achter uit de zaal af en toe helpen als hij een scene vergeet.
“Start nu het liedje nu maar in.” zegt Freek.
“Eerst nog even over Starbucks.” zegt Hella.
Freek mengt mooie verhalen met goede grappen.
“Hoe ziet ik er uit?” vraagt Caroline van der Plas trots in de schminkkamer van een tv-programma waarin ze beide zullen optreden.
“Vet!” zegt Freek.
Een incompetente loods vindt zichzelf aan het stuur van een schip met kernafval. Als minister-president Schoof aan het hoofd van zijn kabinet.
Een mooi mini-liedje “Vrede op aarde” sluit de show af, en Freek nodigt de zaal uit mee te zingen. Ik ben niet van het meezingen, maar het is ontroerend.
De show is opgenomen en het internet vertelt me dat deze op eerste kerstdag bij de VPRO op NPO 2 te zien is. Hopelijk is het kabinet Schoof met zijn incompetente ploeg dan al gevallen. Vrede op aarde.
Na afloop verkopen Freek en Hella (zelf) in de foyer Freek’s nieuwe boek De Zeeuwse Jaren. Ik koop een exemplaar. Hella hanteert de pinautomaat en Freek signeert het boek. Ik dank Freek voor het boek en vergeet hem te bedanken voor de mooie intieme show.
Ik vond een tijdje geleden al Figuranten van Arnon Grunberg, op Terschelling bij de leuke tweedehands boekwinkel De Boekenboer op Terschelling.
De eigenaresse is zelf een schrijfster, lees ik in het krantje uit 2022 dat is uitgegeven ter ere van het 25 jarig bestaan van De Boekenboer. Ze is de dochter van de oorspronkelijke oprichter van de tweedehands boekwinkel en ze schrijft lokale detectives.
Ik lees dat ze Kluun een slechte schrijver vindt. Goed zo.
Leuk om Figuranten een keer te herlezen, dacht ik, maar het bleek dat ik het nog nooit had gelezen (of ik moet wel lijden aan zeer zwaar geheugenverlies).
Figuranten is een krankzinnig leuk boek, bijna net zo goed als De Joodse Messias. Drie adolescenten, Broccoli, Ewald en Elvira, proberen hun grootste plannen te realiseren in het Amsterdam van de jaren negentig. Maar er komt natuurlijk geen drol van terecht. Ewald kiest voor nachtmerrie van elke adolescent: hij wordt een geldwolf.
Ik ga het verhaal hier niet natuurlijk niet hervertellen. Het eindigt een beetje in mineur. Zo voel ik het in ieder geval. Zo’n boek waarbij het aan het eind toch allemaal mis gaat. Maar daar is dan weer helemaal niks mis mee.
