Voor me loopt een hond die met zijn baasje uit wandelen is. De hond moet zijn baasje meetrekken. Als er een vreemde hond in de buurt komt moet hij woest blaffen om de suf kijkende bordercollie op afstand te houden. Zijn baasje trekt de riem kort dus hij moet ook grauwen naar de andere hond. Het baasje laat de riem vieren, dus blaft de hond de andere hond na.
‘Het is hard werken’, zegt het baasje tegen een man op een bankje.
Bovenop de heuvel zit een man op een bankje. Hij leest een krant. De hond snuffelt en de man grijpt de gelegenheid aan om me aan te spreken. Hij doet me denken aan Les Claypool van Primus: klein brilletje, baardje, bolhoed. Hij draagt een drollenvanger, zo’n broek die tot net over de knieën reikt en aan de onderkant is vastgemaakt met touwtjes net boven een paar enorme kuiten.
“De wereld vandaag, wat een puinhoop. Poetin voert oorlog. Trump maakt een chaos van zijn land en de rest van de moderne wereld.”
‘Sorry?’ zeg ik.
Hij kijkt me aan en wijst op de witte kommaatjes in zijn oren.
“Netanyahu, … holocaust, … het Palestijnse volk, … Wilders, Poetin, … religieuze ideologie, …”
Opeens is hij weer rustig. Hij vouwt de krant op, tikt deze vriendschappelijk tegen de flank van de hond. Ik verwacht een flikflak en een high five, maar hij wandelt de heuvel af. Fluitend.