27 december – Jacoba, Noord-Beveland e.o.

Ik rij over de Jacobadijk, Noord-Beveland. Een onafzienlijke omgeploegde klei en vlakgeëgde landerijen waarop kleine grassprietjes als op een kalend hoofd…

De naam Rancho Grando doet mij denken aan een plaats in de Camargue, maar is een vakantiebungalowpark waar de bungalows van elkaar zijn afgeperkt door dikke hagen van coniferen.

Kemperland wordt net als Zoutelande zwaar onder handen genomen. Een in de klei van Noord-Beveland neergegooid dorp. Ook hier is de ontkerkelijking toegeslagen: midden in het strenge dorp staat een tot grand-café omgebouwde kerk.

Het strand langs de dam tussen Walcheren en Noord-Beveland is leeg. Off-season, duidelijk.

Terug naar Vrouwenpolder.

Dan naar Oost-Kapelle. Hier wordt riolering aangelegd. De kerk is gesloten. De mensen zijn binnen. De kerktoren kan in juli en augustus worden beklommen, op de woensdagavonden. Ik koop kibbeling bij de plaatselijke visboer, die plat-Zeeuws tegen me blijft praten, maar wel aardig is, voor een stugge Zeeuwse boer dan.

25 dec 2018 – Domburg

Bij de molen van Mondriaan hebben intensieve werkzaamheden voor een kaalslag gezorgd. Opengegraven weilanden afgezet met hoge hekken omringen de molen.

Er zijn veel toeristen in het dorp, maar vrijwel alle winkels en horeca in het dorp zijn gesloten.

Een rondleiding door het dorp is genoemd naar Mezger, een Duitse arts die een internationale elite hier eind 19e hier in Domburg hardhandig van hun al dan niet ingebeelde kwalen af hielp. Van zijn kuuroord hier in Domburg resteert niet meer dan het hekwerk van de oprijlaan. Het ziekenhuis heeft plaats moeten maken voor een lelijke bungalow.

Over de duinenrij langs het strand loopt een brede promenade waar de toeristen van de magere winterzon genieten.

Dwars over Walcheren naar Vlissingen gereden.

22 december 2018 Zoutelande

Zoutelande, in de winter. Verlaten. In de snackbar annex kroeg zitten locals om 1 uur al flesjes bier te drinken terwijl ze darts kijken op het scherm en patat eten. Ze vervelen zich en hebben het over de zomer, als de toeristen er zijn, en hoe weinig ze nu om handen hebben.

Twee grote bouwputten maken het dorp definitief onaantrekkelijk.

Eddy Posthuma de Boer’s libretto

Foto’s zoals Hans Aarsman zo het liefst ziet: niet genomen om een mooi plaatje te maken maar enkel omdat ze de aandacht van de fotograaf trokken en omdat hij gewoon zin had er een foto van te maken. Photo Libretto van Eddy Posthuma de Boer staat er vol mee.

Of zoals Winogrand:

“Photography is not about the thing photographed. It is about how that thing looks photographed.”

Ik kende Eddy Posthuma de Boer als de fotograaf die de foto’s in de boeken van Cees Nooteboom maakte.

Hier en daar zijn de beelden spitsvondig als Elliott Erwitt. De zwart-witte dalmatiers bij een zebrapad. Een arabier die een over de kop geslagen auto lijkt te willen repareren en met een hand aan de motor rommelt. Maar een paar meter verderop ligt de achteras van de auto. Een enorme hoop vierkante blokken metaal van in elkaar geperste auto’s.

Llibretto is een kalender. Elke dag van het jaar een foto. Ingedeeld naar thema’s, of beter: verzamelingen foto’s. Teksten op uithangborden op op winkelpanden met spellingfouten. Transportmiddelen. Franse auto’s die staan de verrotten en één staan de worden met het Franse landschap. Mensen die de krant lezen. Bedrijven en producten met de naam Victoria.

Gewone en opmerkelijke beelden. De F16 van Marte Röling. Een hotelreceptie in Marseille, onvoorstelbaar druk door het behang en tapijt met bloemendessin. De toren van Pisa, rechtgezet (en de omgeving dus scheef).  Een hotelkamer waar midden in de ruimte een bad in gezet met een douchegordijn er omheen (dat kan alleen in België, denk ik dan).

De leukste foto’s zijn toch wel de alledaagse dingen die zonder verdere context zijn weergegeven en daardoor krankzinnige beelden opleveren. Een keurig plantentafeltje van pepsi kratten. Eggleston, denk ik dan ook.