Tien foto’s op tafel, één plek in de tentoonstelling. Wat maakt een foto ‘de beste’? Is het de techniek, het verhaal, of dat ene moment dat je raakt? Voor mij werd het uiteindelijk de zonsondergang bij Carters Beach. Niet omdat hij perfect is, maar omdat hij precies zo was: het licht, de wolken, die rode auto. Misschien ben ik wel een fotografische purist aan het worden.
De Onmogelijke Keuze
Toen ik gevraagd werd om één landschapsfoto uit te kiezen voor een tentoonstelling, dacht ik eerst: Dit wordt makkelijk. Ik had immers zelf de foto’s gemaakt. Maar toen ik ze alle tien voor me zag liggen, besefte ik hoe subjectief ‘de beste’ eigenlijk is.
Sommige foto’s waren technisch sterker, andere emotioneel geladen. En weer andere vertelden een verhaal dat ik niet met woorden kon beschrijven. Uiteindelijk koos ik voor Carters Beach – niet omdat het de meest indrukwekkende foto was, maar omdat hij echt voelde. Alsof ik niets hoefde toe te voegen, alleen maar hoefde te zien.
De foto’s en een verhaaltje
1. De ruigte in de bergen van Picos de Europa, Spanje
De Picos de Europa zijn onvergeeflijk, hard, scherp. Het licht hier is moeilijk, de foto’s laten de rauwheid van het landschap zien.
2. Het stinkende woud van Whakarewarewa Forest, Nieuw-Zeeland
Hier filtert het licht door de bomen als een fluistering. Geen spectaculair uitzicht, geen dramatische kleuren, alleen stilte. En de stank van het vulkanische gebied. Reuzenvarens hangen over een groene soep.
3. De kust bij Curio Bay, Nieuw-Zeeland
Curio Bay lijkt in bloei te staan: de roestbruine wieren op het plateau lichten op in het licht van de zon. Verderop struint een toerist tussen de versteende bomen die hier door de tijd zijn achtergelaten.
4. Het water in de bergen, Lake Tekapo, Nieuw-Zeeland
Het helblauwe water van Lake Tekapo constrasteert met de droge geelbruine hellingen. Een afscherming van prikkeldraad doorsnijdt het beeld.
5. De Waddenzee bij Hippolytushoef
De vlakte van het wad. Verdwaalde rotsen in het slik. De vervreemdende voetafdruk in de modder van een wadloper die zich bedacht heeft. In de verte de kust van Den Helder, een luchtspiegeling.
De keuze: Carters Beach, Nieuw-Zeeland
Uiteindelijk koos ik voor deze zonsondergang bij Carters Beach, gemaakt tijdens onze reis door Nieuw-Zeeland. Omdat ik bijna niets hoefde te doen. Het late avondlicht was er al, de wolken hingen al zo, en die rode auto stond daar. Word ik een purist?
Welke foto had jij uitgekozen?
Nu hangt deze foto in de tentoonstelling, tussen andere beelden die mensen hebben gekozen. Maar ik ben benieuwd: welke foto had jij uitgekozen? En waarom? Laat het me weten in de reacties – ik lees ze allemaal!
Wil je meer zien? Bekijk mijn fotografie-pagina voor andere beelden en verhalen.