Aan de gordijnrails van het ziekenhuisbed hangt een bordje.

‘U bent in het ziekenhuis van Alkmaar’.

De vrouw in het bed murmelt met gesloten ogen.

‘Heel veel sterkte met het verwerken van dit verlies. Ik hoop dat je net zo veel mooie herinneringen hebt aan X als ik.’

Het is even stil.

‘Stugge handen ruiken naar terpentine, zwarte randen van de rubber seal, rode krassen van de conifeer die zijn taaie takken met tegenzin pas loslaat als hij je armen heeft kunnen vastgrijpen. Sterke koffie, boterhammen met kaas die slap is van de warmte.’

De vrouw is onrustig. Wrijft over de slang in haar neus.

‘Wit brood, biefstuk erop, in een laagje jus uit de pan die op de kachel verder pruttelt.’

Het apparaat naast haar begint te piepen. Zusters in witte uniformen schieten de kamer in. Het bed met de vrouw erin wordt weggereden. Het bordje aan de gordijnrails bungelt na.