John le Carre – Tinker Tailor Soldier Spy

Recommended by Malcolm Gladwell in Tim Ferriss show: Tinker Tailor Soldier Spy door John le Carre. 

Complex spy story. Only got me hooked halfway through. I was close to giving up.

The English is challenging sometimes. Very dense sentences. Not sure I will read another one soon.

From Poland he applied successfully for a post at the Budapest Academy of Sciences and for the next eight years he lived the nomadic life of a minor left-wing intellectual in search of light, often liked but never trusted. He stayed in Prague, returned to Poland, did a hellish two semesters in Sofia and six in Kiev where he had a nervous breakdown, his second in as many months. Once more the Nursery took charge of him, this time to dry him out. He was passed as clean, his networks were given to other fieldmen and Roy himself was brought into the Circus to manage, mainly from a desk, the networks he had recruited in the field.

…

He gave me a drink and we sat there like a pair of schoolboys making up a code, me and Control. We used Tinker, Tailor.

Margareth Atwood – Hag-seed

Revenge novel, Hag-Seed.

book cover margaret atwood Hag-Seed

A number of inmates voluntarily take part in a drama programme in prison.
Practising for a recording of Shakespeare’s The Tempest led by a rejected stage director with a grudge against his former employer and a trauma after losing his daughter.

Quite stuffed with Shakespeare, probably the book is even more enjoyable if you know more about Shakespeare than I do now.

Funny thing about the prisoners being allowed to swear only in the terms that appear in The Tempest (Hag Seed!) during the drama exercises.

Berjaya Times Square (14 mei 2018)

Weer terug in KL na ons bezoek aan Malakka.

We pakken de metro naar Masjid Jamek. Daar vandaan wandelen we over het Merdeka Square naar het toeristencentrum aan de rand van het plein. We hebben een nieuwe kaart nodig, en bij het hotel konden ze ons niet helpen.

Op het grasveld van het Merdeka Square worden bussen met Chinese toeristen losgelaten om krankzinnige selfies te maken. ’s Werelds volksziekte nummer 1 als gevolg van de smartphone.

Bij het toeristencentrum hebben ze een kaartje. Verder stelt het geen bal voor. Ja, ja kan de trap op voor wat geld om over de stad te kijken. Wij besluiten naar Berjaya Times Square te gaan, een groot winkelcentrum dat erg leuk zou moeten zijn. We zoeken de metro weer op, het is te ver lopen 9in dit weer).

KL heeft een heel toegankelijk metrosysteem emt heel begrijpelijke kaartjesapparataten: bestemming opzoeken op een overzichtelijk scherm, kiezen, betalen. Je krijgt dan een muntje waarmee je door de poortjes naar de perrons kan. De meeste rijtuigen zijn gekoeld – tot op het ijskoude af. Een uitzondering is de oude monorail, daarin hebben we staan zweten. De monorail is sowieso een beetje een tegenvaller. Wij hadden gerekend op een supersnelle flitstrein, maar de rap ogende trein blijkt een krakkemikkige boemel.

Door de straten het laaste stukje naar Barjaya Times Square. Dit blijkt een enorm groot winkelcentrum met een ingebouwde achtbaan en nog een paar kermisattracties. De achtbaan giert af en toe door de ruimte van het gebouw; gillende mesen aan boord alsof je inderdaad op de kermis staat.

Verder is het winkelcentrum weinig aantrekkelijk. Er zijn hier wel gewone dingen te koop, in tegen stelling tot een aantal andere grote malls in KL waar alleen producten van luxe westerse merken, tegen luxe westerse prijzen te koop zijn.

We eten wat, uiteraard.

We slenteren door de bekende buurt: Bukit Bintang, het toeristische centrum van KL denk ik. Hier hele grote reclames aan de muur, dure hotels en westerse cafés. Verder niet leuk.

We nemen de metro naar KLCC (de Petronas torens) om nog wat cadeautjes te  scoren. Daar is in ieder geval Kinokuniya, de grote boekhandel – altijd leuk om te verpozen. Koffie gedronken in de Kinokuniya coffee corner. We doen wat boodschappen bij de supermarkt in de kelder. We eten op de kamer, allebei een beetje laveloos van het steeds uit eten.

15 mei 2018 – keuteldag

Keuteldag.

Vanochtend bezoeken we nog Chinatown, de buurt rondom Petaling Street. We bezoeken een Chinese tempel.

In de wet market kijk ik hoe een klant een levende kip uitzoekt, hoe deze de keel door wordt gesneden. Dan is het mij wel genoeg. De wet market stinkt naar bloed. Heel doordringend.

We kopen nog wat spullen.

We zoeken naar een Sikh tempel maar kunnen deze niet vinden. Dan maar wat gedronken bij ons Old China Cafe. Altijd prettig om daar even uit te puffen.
Dan gaan we, met de metro, naar het Nationaal Museum – Muzium Negara. Hier is in een mooi gebouw de historie van Maleisië vanaf het prille begin samengevat in een viertal afdelingen, van prehistorie tot moderne geschiedenis.

Halverwege de middag zijn we terug in ons hotel. We lummelen wat, rusten uit, douchen, pakken onze spullen.
Het hotel begint te irriteren. Airco kan alleen op vries-stand. lampen zijn stuk, te weinig stopcontacten, matig ontbijt, oubollig behang en betimmering, geen fatsoenlijk bureau, een fatsoenlijke stoel (we hangen op bed). Verwend, ja, maar dit hotel heeft zijn beste tijd gehad.

In de taxi naar het vliegveld worstelen we door de spits. In de stad kruipt het autoverkeer door de straten. Een vierbaansweg flessenhalst naar een tweebaansweg. Dan rijdt het weer.

Dim Sum en meer (13 mei 2018)

Een krankzinnige dag, de laatste dag in Malakka.

Ontbijt bij een traditioneel Dim Sum restaurant. Dat is interessant. Er zitten alleen lokale Chinezen. Meest Nyonya, begrijp ik. Als witte mensen zijn we een bezienswaardigheid.

“Tot hoe laat is dit restaurant open?”

“Until they run out of stock.”

De volgende ochtend om vier uur begint het dan weer opnieuw.

Nog even uitrusten in het hotel.

Dan saté in een restaurant in de buurt, na de boel in de auto te hebben geladen. Ook alleen locals, nu ook Maleisiërs maar ook chinezen. In de hoek zitten oma en andere familieleden satestokjes te vullen met kip, varken (ja – varken – hebben ze hier gewoon – voor de Chinezen natuurlijk).

Nog even langs een winkel met traditionele Chinese spullen. Creatief opgestapeld in een bomvolle winkel. Aan de voorraden hier kunnen ze bij de Chinees op de bazaar bij ons nog een puntje zuigen.

Eindelijk op weg. We zijn rond 4 uur in KL.

Kan geen pap meer zeggen. Ik wil nooit meer eten.