Innovation: getting comfortable with chaos

First impression: this book is either beyond my intelligence.

People in Rainforests are motivated for reasons that defy traditional economic notions of “rational” behavior.

Had to re-read that sentence a couple of times to grasp its meaning. I hit a few more of these texts in The Rainforest, by Victor W. Hwang and Greg Horowitt.

I was a false start. Now and then the writers fall in the trap of academic writing, and they follow the “misguided lessons you learn in academia” as Jason Fried and David Heinemeier Hansson call it in “Rework” (more on that in another post).

The book looks at psychological, neurological context of forming innovation groups, and what to look at. It touches open many other aspects of inactive environments (rainforests).

There’s a sociological aspect to it that very much speaks to my heart.

As veteran Silicon Valley venture capitalist Kevin Fong says, “At a certain point, it’s not about the money anymore. Every engineer wants their product to make a difference.”

This reminds me of The Soul of a New Machine from Tracy Kidder. Excellent book by the way, a must read for (computer) engineers and other Betas. You will get your soldering iron out.
Anyway in this book also, the goal of money is way out of sight, it is the product that counts. Personal issues are set aside, esthetic issues with respect to the new machine prevail. The team is totally dedicated to creating the new machine. They are in the flow, very similar to the psychological flow that psychology professor Mihaly Csikszentmihalyi, has described in “Flow”. The state in which people (typically athletes talk a lot about pushing themselves into a flow) where conscious thinking and acting disappear and a person gets totally submerged in the activity itself.

Back to the Rainforest, where the authors have found that a social context is key for a innovative rainforest to thrive. It’s not just about creating the brain power, but an entire entrepreneurial context that turns this brainpower into a innovative growing organism. The trick is to create a social environment where cross-fertilization takes place.

“Governments are increasingly seeking to spur entrepreneurial activity across the entire system, not just for large companies. Today, countries are ambitiously seeking to create entire innovation economies.”

 

 

“The biggest invisible bottleneck in innovation is not necessarily the economic desirability of a project, the quality of the technology, or the rational willingness of the customer. The real cost frequently boils down to the social distance between two vastly different parties.”

“Serendipitous networking is essential because, in the real world, it is impossible for a central agent to do everything.”

A lot of word and advice are spent on the topic. Tools are presented as guidelines for achieving such an environment.

“Tool #1: Learn by Doing Tool #2: Enhance Diversity Tool #3: Celebrate Role Models and Peer Interaction Tool #4: Build Tribes of Trust Tool #5: Create Social Feedback Loops Tool #6: Make Social Contracts Explicit”

I am not sure if Hwang and Horowitt prove in their work that a central organization (government) can really steer this. An analytical approach to culture change is something different from a (working) prescriptive culture change. I may be skeptical, but with me are the Fried and Heinemeier again in Rework about culture (in context of an organisation):

“Culture is the byproduct of consistent behaviour. 

It isn’t a policy. It isn’t the Christmans party or the company picnic. Those are objects and events, not culture. And it’s not a slogan, either. Culture is action, not words.”

The Rainforest continues and brings together Deming’s approach to maximize quality of product procedures by an organization with the entrepreneurial approach towards innovation. This so serve as a model to evolve innovative, informal and entrepreneurial spirited organizations, a kind of primordial soup into mature structured organization.
(In this soup of entrepreneurial elements, a “flow” should be created igniting an entrepreneurial life form.)

“We surmise that one of the major reasons large corporations often fail at innovation―whether they create venture arms, new product divisions, or otherwise―is because they typically create new business divisions in a formal sense without the “cultural walls” separating the Deming and the Rainforest communities.”

Interestingly this is also what Christensen speaks of in “The Innovators Dilemma”. Christensen makes a similar claim. Organizations fail at innovation because they manage innovation the same way as they do there mature business units. This inherently fails. There is a lot of similarity between the thinking of Christensen and Hwang here. These guys should talk. And invite Fried and Heinemeier to the party.

I conclude managing innovation in an existing (large) organizations can only be successful if it is operated in a completely separate entity. With their own culture that is free to grow, and in a social environment that is not constraint by bureaucratic “efficiencies”.

7 augustus – toer #2

De volgende attractie van de toer is een bamboebrug over een rijstveld. De brug, een toeristische trekpleister, is eigenlijk een stalen skelet met bamboe aangekleed.  Er zijn nu een paar mensen op de brug door het veld. In het seizoen moet het hier enorm druk zijn.

We eten bij een restaurantje langs de weg bij de brug, en vervolgen de toer naar de waterval. Deze ligt een paar honderd meter van de weg af, de jungle in. Een smal pad leidt door een kloof naar de waterval. Een klein meertje aan de voet van de waterval. We badderen wat en nemen elkaar op de foto.

De land-split is een heel apart seismisch / geologisch (?) verschijnsel. Een jaar of twintig geleden zag een boer hier opeens in zijn landje op de berghelling enorme scheuren van wel 20-30 meter diep ontstaan. Dat maakt het land onbruikbaar voor landbouw en de boer besloot het fenomeen open te stellen voor publiek. Een paar jaar later trokken er nog meer scheuren in zijn land. De attractie wordt op een ludieke manier gefinancierd. Bij de ingang krijgen de bezoekers allerlei lekkernijen aangeboden. Lokale specialiteiten, drankjes en hapjes. Je kan deze ook kopen, maar dat hoeft niet, zegt men er bij. Allemaal heel gracieus en niet opdringerig. En de man die de boel leidt spreekt enorm goed engels. Het enige dat ze van je vragen je te overwegen een donatie te doen, van hoeveel mag je zelf weten. Dat laat je maar afhangen van hie je e.e.a. hebt ervaren. We drinken sap van de Hibiscus (bloem (?), eten tamarinde, gefrituurde bananenchips, zoete aardappel. We koepn een fles van het Hibiscusdrankje, dat waarschijnlijk straks lang niet zo goed meer smaakt.

De Pai Canyon staat als laatste op het programma van de rondleiding. De Canyon is een hele steile rotspartij van waar af je een heel mooi uitzicht over het dal van Pai hebt. Het is hier goed zweten, zo op het warmst van de dag. Japanners en Chinezen halen halsbrekende toeren uit op hun slippertje langs de hellingen. Heel mooi, uniek uitzicht over het dal rond Pai.

Op de terugweg bespreken we bij de chauffeur voor de volgende dag een bezoek aan de grotten van Lod.

7 augustus -Toer hot spring, land split, waterval, chinees dorp, Pai Canyon (1)

We worden vroeg opgehaald bij onze appartementen in Pai door onze chauffeur. Een kleine, gedrongen vent/jongen met een petje achterstevoren op zijn hoofd en een grote zonnebril op zijn neus. Hij komt met een Toyota Fortuner. Een enorme 4×4 die in Nederland alleen bereden wordt door PC Hooft bezoekers en hoort zit er een strakke blondine op de bijrijdersstoel. De chauffeur blijkt een heel aardige vent. Hij houdt van punkrock. Gedurende de hele reis zijn we verzekerd van stevige muziek, van U2 tot SoD.

We rijden eerst richting Mae Hong Son, richting de grens met Myanmar. De omgeving is schitterend. Road to Hana in Maui, maar dan zonder de zee. Onderweg passeren we controleposten van het leger. Volgens de chauffeur wordt er gecontroleerd op illegale immigranten uit Myanmar op zoek naar werk in Thailand.

De weg naar de hotspring is heel steil en bovendien na de regen van de afgelopen dagen erg modderig. We rijden een auto achterop die de helling niet op komt. De auto glijdt steeds weer naar beneden. We merken nu dat die Fortuner hier erg van pas komt. We rijden een heel eind in de lage giering (of juist de hoge) waar deze auto voor het extreme klimwerk is uitgerust. De hotspring is een plek in midden in het bos waar een restaurantje en een paar primitieve omkleedhokjes zijn gebouwd.

We springen in de warme vijver. Er dobberen al een paar toeristen in rond. Het water is schat ik zo’n 35 graden. We poedelen een tijdje en maken wat foto’s.

De anderhalf uur die onze gids hiervoor had ingepland gaan we niet volmaken. We stappen weer in en rijden langzaam terug over de gladde hellingen.

De volgende stop is het Chinese dorp. Op een heuvel in het landschap ligt een soort kasteel dat wellicht aan de Chinese muur moet doen denken, met er omheen wat gebouwtjes met winkeltjes en andere gebouwtjes. Je kan er wat dingen doen als boogschieten. Je kan je in een chinees gewaad hijsen. Maar eigenlijk is het gewoon een ordinaire tourist-trap.

 

Pai – 6 augustus 2017

Het dorp bekijken. Pai is een enorme toeristische trekpleister. Het centrum van het dorp is een aantal straten die bezaaid zijn met winkeltjes en restaurants gericht op de toeristen. Dan heb je ook nog de verkopers langs de straat, waarvan er zonder de stroom toeristen langs niet zo veel zouden zijn.

Het is nu laagseizoen. In het hoogseizoen, onze winter, moet het hier ontzettend druk zijn.
Nu wordt het centrum met name bevolkt door Chinese en Europeaanse toeristen (Europeanen: Nederlanders, Spanjaarden, Fransozen, enkele verdwaalde Duitsers en Engelsen). En hippies die over het algemeen niet erg fris ruiken.

Volop winkels met “traditionele” producten zoals Boeddha beeldjes en hoofden. In Bangkok stond het nog vol waarschuwingen om geen Boeddha hondjes te kopen (en tattoo te laten zetten) omdat dit voor de Thai beledigend zou zijn. Kennelijk zijn de mores hier anders.

De omgeving van het dorp is heel erg mooi. Pai ligt in een vallei en vanuit de vallei heb je van alle kanten schitterend uitzicht over de vlakte op de omringende bergen.

In het hotel geven we ons op voor een toer door de omgeving, langs verschillende bezienswaardigheden. ’s Avonds eten we in het dorp/

Chiang Mai naar Pai – 5 augustus 2017

Naar Pai. We worden opgehaald bij het hotel door een mini-van (Toyota Hi-Ace met 3 rijen stoelen achterin, redelijk luxe). Als een krankzinnige rijdt de chauffeur door de drukke straten en steegjes. De man kent alleen volgas en remmen. Iedereen in de auto is misselijk. Gelukkig worden bij de busterminal in een ander busje overgezet.

De bagage gaat nu op het dak en we vertrekken. Deze chauffeur rijdt gelukkig normaal. We rijden de bergen in en draaien door de scherpste haarspeldbochten. Het uitzicht over de bergkammen is geweldig mooi.

We stoppen 10 minuten bij een hal met restaurantjes. Even de benen strekken, plassen en wat eten en drinken. Dan weer verder de berg op.


Een kilometer of 10 voor Pai verspreid zich een zure lucht door het busje. Achterin het busje heeft iemand gebraakt. De jongen schuin achter haalt een t-shirt uit zijn rugzak en bindt het voor zijn gezicht. De chauffeur heeft niets in de gaten en rijdt onverstoorbaar door. Maar een paar kilometer later moeten er mensen uit en dan vindt hij ook de vuiligheid van de braakster, die net het busje heeft verlaten bij deze stop. Ze heeft, blijkt, achter een gordijntje gekotst en het gordijntje weer netjes teruggevonden. De chauffeur is een kwartier bezig de boel op te ruimen.
Bij Pai wordt onze bagage van het dak gehaald. We nemen een taxi naar het hotel, wat 5 minuten rijden blijkt te zijn.
Het hotel bestaat uit een aantal losse appartementsgebouwen rondom een mooie tuin met een zwembad. We hebben een schitterend uitzicht over de bergen rond Pai. Op een heuvel achter ons zien we een grote witte Buddha boven de begroeiing uit steken.


We zwemmen en doen verder niet zoveel.
’s Avonds wandelen we naar het dorp om wat te eten.