Geïnspireerd door de geweldige site McMansion Hell eens een kwartiertje op Internet rondgeneusd naar vergelijkbare beelden. Dat is verslavend. Ik doe het hier maar even zonder de tekstjes waarmee McMansion Hell de foto’s illustreert.
Gisteren een heldhaftige poging gedaan om een flinke fotowandeling te maken bij De Meer in Amsterdam. Ik parkeer bij het het voetbalveld van Zeeburgia. Ik koop langs het science-park van de UVA naar het Amsterdam-Rijnkanaal en zak daar af richting Diemen. Onder de A10 door en bij Oud-Diemen rechtsaf, en volg dan het pad onder de A10. De aanhoudende motregen heeft me inmiddels doorweekt. Snel bij de eerste de beste gelegenheid weer onder de A10 door De Meer in, snel naar de auto.
Afgedropen dus.
Mooi boek, Nooteboom’s Venetië. Met geweldige kleurenfoto’s van Simone Sassen.
Mijn aantekeningen. Nooteboom bekijk kunst en ziet een variëteit aan engelen waarvan ik niet wist dat die zo uitgebreid was. Ik kende de putti van Nooteboom, van zijn geweldige beschrijving van Tiepolo in Würzburg, in Voorbije Passages.
Nooteboom reist met boeken. Ik maakte een lijstje op uit de tekst dat nog uitgebreider is dan die achterin het boek. Ik noem hier: Mann, Kafka, Mary Mccarthy, Henry James, Proust, Borges.
De geschiedenis van een plaats hangt in de lucht. Overal sporen van een verleden. Het verleden is een dimensie van het heden.
Zonder mensen geen geschiedenis? Maken de mensen het materiaal voor geschiedenis?
Nooteboom wil niet bij de (toeristen)massa horen, maar zich één voelen met de lokale bevolking. Hij komt er meerdere keren op terug. Maar hij is nergens thuis.
De steegjes van Venetië zijn als het labyrint van Borges.
Ruinenwert, een typisch Nooteboom ding.
Als ik lees hoe complex het kiezen van de doge van Venetië was, moet ik denk aan de complexiteit van het kiezen van de bondskanselier in Duitsland. Het werd met ooit uitgelegd maar ik kan het niet herhalen.
Kijken als kunst. De professie van Nooteboom.
Ik ben gek op Harissa. Het kan overal op.
Geïnspireerd door deze prachtige video van Craig Mod over een Japanse restaurateur maakt ik deze tosti met harissa:
Beleg twee sneetjes brood (liefst dikke plakken) met belegen of extra belegen kaas. Besmeer met Harissa (uit een potje of maak zelf). Snij een aantal snoeptomaatjes in de lengte doormidden en leg de halve tomaatje op de besmeerde plakken kaas.
Leg de tosti’s 10 minuten in op 200 graden voorverwarmde oven.
Brand je mond niet aan de hete tomaat, laat even afkoelen.
Hoe kan je beter reclame maken voor je boerderijwinkel?
Als je van fotografie houdt, en helemaal als je van deadpan fotografie houdt, dan is de blog Kronkeling van Elvira Smit iets voor jou. Geniaal.
In mijn post van gisteren vertelde ik over mijn wandeling door Wormer. Als je wandelt zie je vaak dingen waar je anders niet op let. Zo zag ik deze gemotoriseerde kunstgrasterrasboot. Met picknicktafel.
Een ander vreemd beeld zag ik hier.
Ik lees in Kevin Kelly‘s What Technology Wants het engelse woord skeuonym – “an action continued from a technology no longer practiced” volgens Kevin Kelly’s website. Denk aan: de film terugdraaien of doorspoelen, een telefoonnummer draaien, een album uitbrengen (ook als deze alleen op Spotify uitkomt), iets aanzwengelen (van voor de uitvinding van de startmotor).
Ik zoek het op in De Dikke Van Dale, maar die kent in ieder geval het woord skeuoniem niet.
Het woord skeuomorfisme is wel een bekend woord. Het betekent iets maken naar een vorm of materiaal zonder dat dit nog een functie heeft. Althans, Wikipedia kent het, maar ook Van Dale kent het niet.
Woordenlijst.org (Taalunie, Het Groene Boekje) kent wel skeuomorfisme, maar niet het skeuoniem.
Gisteren rond Wormer gelopen. Het dorp, gebouwd in de Noord-Hollandse moerassen, is doordrenkt van het water. Het grasland ligt onder het niveau van het water in de sloten met hun opgehoogde wallenkanten. Alles is drassig. Maar iedereen heeft een bootje.
Het laatste stukje loop ik langs de oever van de Zaan bij de Veerdijk. De meeste pakhuizen zijn gerenoveerd. Aan de rest wordt gewerkt. Jaren geleden liep ik hier ook langs met mijn fototoestel. Toen was het nog een grimmige toestand aan deze kant van het water.
Na drieën verdwijnt de zon achter de laag hangende wolken en neemt het licht mee. Maar dan ben ik alweer bij de auto.
Drie foto’s uit 2015, genomen langs de Veerdijk.
In Achterland laat Hans van der Meer foto’s zien van op het eerste gezicht oninteressante onderwerpen in het Nederlandse landschap. Ik herken de verbazing van Hans van der Meer over fantasieloze architectuur van
gemeentehuizen, bedrijfspanden, publieke werken en pleinen. Hans van der Meer ziet het, en meer. Hij ziet een geit, trampolines in tuinen, een Corvette, een poes in een weiland, een ijsbergslaoogstmachine, en schrijft er een interessante tekst bij.
