Droom dan maar lekker verder – Ouderkerk aan de Amstel

Een beetje kakkineuze indruk, krijg ik in eerste instantie van Ouderkerk aan de Amstel. Onbetaalbare woningen langs het water, met voor de deur een modieuze Tesla en/of een Range Rover en/of Porsche Cayenne en/of een kekke Mini.

In de kapel wordt aan Peter R. gedacht.

Een stuk verder. De Ouderkerkerplas zie ik hier nu eens van de andere kant, dan vanaf de A9. Een mooi en ruim recreatiegebied. Hengelsporters en hondenuitlaters langs het water. Een enkel windstil zeilbootje op de plas. Een meisje roept haar hondje, “Ollie!”.

In het park borstelen hondeneigenaren hun langharige hond. Anderen proberen onwennig hun tent weer eens op te zetten. Openlucht-fitness langs het water. Een jonge vrouw met een huilende baby staart vermoeid over de plas. Kraaien pikken in de vuilnisbakken, en verspreiden de inhoud over het gras.

Terug in het dorp. Ouderkerk heeft twee grote hippe fietsenwinkels vlak naast elkaar. Een man heeft zijn vrouw meegenomen om een fiets voor hem uit te zoeken. Ze bekijken een mooie MTB. Zijn vrouw vindt de fiets erg cool, de man is minder enthousiast. De verkoopster begrijpt de man niet. Ze neemt de fiets weer mee naar binnen. Tegen de man roept ze: “Droom dan maar lekker verder!”

Ouderkerk aan de Amstel
Ouderkerk aan de Amstel
Ouderkerk aan de Amstel
Ouderkerk aan de Amstel
Ouderkerk aan de Amstel
Ouderkerk aan de Amstel
Ouderkerk aan de Amstel
Ouderkerk aan de Amstel
Ouderkerk aan de Amstel

The Anthropocene Reviewed gelezen

Ik schreef al eerder dat ik The Anthropocene Reviewed van John Green aan het lezen was.The Anthropocene Reviewed is een verzameling essays waarin John Greene een aantal zeer uiteenlopende aspecten van het mens-zijn onder de loep neemt. Ik hoorde een aantal van de essays al eerder via The Anthropocene Reviewed podcast.

De onderwerpen die John Green aansnijdt variëren van de grotschilderingen van Lascaux, via de Indycar races in Indiana, het QWERTY toetsenbord tot en met de beroemde foto van August Sander met de titel “Three Farmers on Their Way to a Dance”, waarop drie mannen staan afgebeeld die geen boeren blijken te zijn. (Trouwens, de foto, zo lees ik op Wikipedia, dat de foto eigenlijk “Jungbauern, 1914” heet, en dat “Three Farmers on Their Way to a Dance” de titel is van het op de foto geïnspireerde boek van Richard Powers.)

Green mengt in de essays feiten en persoonlijke verhalen op een boeiende, grappige en ontroerende wijze. Geweldig boek. Smaakt naar veel meer.

BOOOOOOM’s favorite curators

The best way to enjoy the Internet are curators. These help avoid ad-driven search engines and social media companies, and provide a diverging instead of a converging view at what’s out there.

Boooooom is such a curator, with a focus on art, and has published its 24 favorite Instagram curators. Curators curated – curators unite!.

John Heartfield in De Fundatie

Gisteren bezochten we museum De Fundatie in Zwolle. Ik kom niet vaak in Zwolle. De stad verrast. In mijn herinnering is Zwolle een saaie plattelandsstad, in werkelijkheid zag ik een behoorlijk hippe, modern stad. De mensen zijn van deze tijd, de winkels zijn fleurig en modern en er is een boekwinkel waar je U tegen zegt, en De Fundatie.

Vergelijk dat met Alkmaar, de stad waar ik dicht bij woon, en die van vergelijkbare omvang is. Dan is Alkmaar een stad met een armoedige saaie uitstraling, de winkelstraten zijn oubollig en saai, er is geen fatsoenlijke boekwinkel meer sinds Feijn (toch al niet te vergelijken met Waanders in de Broeren in Zwolle) zijn deuren heeft gesloten, het museum van Alkmaar, het Stedelijk Museum Alkmaar, is onvergelijkbaar met De Fundatie, afgezien van het waterige mengsel van kunst en geschiedenis dat het Stedelijk biedt.

In de Fundatie zien we de expositie over John Heartfield – PHOTOGRAPHY PLUS DYNAMITE. John Heartfield is een Duitse dadaist (geboren als Helmut Hertzfelde) en communistische activist die fotocollages maakte, uitvinder was van het concept fotomontage. Hij was een vroeg en scherp criticus van het opkomend fascisme van Hitler in Duitsland.

Het werk van Heartfield is creatief, grimmig, meedogenloos verrassend. Hij maakte vele affiches, illustraties en boekomslagen.

John Heartfield - Hitler
John Heartfield - helm - collage

Het werk van Heartfield doet nog steeds modern aan. Het mist een beetje humor, maar dat kan zijn omdat ik de dadaïstische stijl associeer met Duchamp en Monty Python.

De aanpalende expositie van moderne Nederlandse moderne Nederlandse activistische kunstenaars in de serie Whose is the World? is indrukwekkend. Het mist de consistentie van Heartfield, en eigenlijk is dat ook best fris.

Ik vind een fantastische site over Heartfield https://heartfield.adk.de/en.
https://www.museumdefundatie.nl/nl/john-heartfield/

Loetje, geen gezeur en een pleit voor CO2 compensatie (en vegetarisch eten)

Gisteravond gegeten bij Loetje Gorssel. ‘s Middags konden we niet reserveren, ‘s avonds zaten ze vol en konden we niet naar binnen want we hadden niet gereserveerd. Kregen we toch een tafeltje.

Loetje Gorssel is merk ik een restaurant waar de would-be gemeenschap van Gorssel en omstreken zich graag laat zien. Van Loetje Gorssel krijg ik de indruk dat ze daar graag aan mee willen doen. En mensen die niet bij die would-be crowd horen een beetje achteraf neerzetten.

Er wordt heel hard gewerkt in Loetje Gorssel. Ze hebben door hoe bediening werkt.

wij worden geholpen door een ober die de achterneef van Lee Friedlander zou kunnen zijn.

Het eten is goed. Biefstuk bali, dat willen zeggen met jus die is aangemaakt met spaanse pepers. Voor de geringe omvang van de biefstuk zou je in veel landen celstraf krijgen, maar ik vind het een prima stukje.

Veel beter dan een klein stukje biefstuk is natuurlijk helemaal geen biefstuk. En als ik Loetje zou zijn, zou ik milieu-compensatie verkopen bij hun biefstukken, zoals KLM hun CO2 uitstoot compenseert. En nog beter zou ik zelf natuurlijk geen biefstuk moeten eten. Wat ik overigens ook vrijwel nooit doe, kan ik als slap excuus aanvoeren, beter wetend dat ik vegetariër zou moeten worden.

Ook de ‘biefstuk’ tonijn van mijn partner is erg goed. Veel salade, geen gezeur. De achterneef van Lee Friedlander waarschuwde ons al dat 1 salade voldoende is voor twee personen. Goede patatjes van zoete aardappel, waar we aioli bij krijgen. Dat had van mij gewoon mayo mogen zijn.

De cheesecake toe is erg goed, de rekening alleszins acceptabel.

Niks op aan te merken. Ze zouden zich alleen wat minder aan mogen trekken van de geblondeerde dames en hun heren in rose polo-shirts; er wordt wel wat heftig geknipmest.

Finse hut

het is iets van -25 Celsius. Wij zitten binnen na een run met sneeuwscooters over winderige Finse heuvels. Met 25 graden onder nul is dat een uitdaging. We stopten een paar minuten op een heuvel om foto’s te maken van het indrukwekkend winterlandschap. Toen de minuten voorbij waren begon onze gids eerst beleefd, daarna minder beleefd, aan te dringen dat we weer in beweging moesten komen. Anders zouden we hier iets laten bevriezen, waarschijnlijk onze ogen.

In de hut maakte hij een vuur en braadde worstjes. Alles goed.
We roken de rest van de dag naar gerookte makreel.

Marker Wadden – zee, bijna land, natuurgebied

Deze week verblijven wij op de Marker Wadden. De Marker Wadden zijn een groep kunstmatige eilanden in het Nederlandse Markermeer. Aanvankelijk was het de bedoeling het Markermeer in te polderen, net als andere delen van de voormalige Nederlandse Zuiderzee. In 2003 werd besloten deze plannen niet door te zetten.

Ongeveer 10 jaar later werden plannen gemaakt om in het Markermeer “wadden” te creëren, eilandjes die regelmatig met water overspoeld worden en een onbewoond natuurgebied vormen.

In 2016 werden de eerste eilanden gevormd. Sinds een jaar kan één van de eilanden worden bezocht en zijn er beperkte faciliteiten voor bezoekers om te overnachten in kleine huisjes of in een boot in de kleine haven.

Het gebied ontwikkelt zich prachtig. Honderden soorten planten en vogels hebben hun weg naar het eiland gevonden.

Een aantal planten schijnen door Natuurmonumenten te zijn neergezet. Een bioloog op de boot terug spreekt er schande van. Maar over 10 jaar is de hele kunstmatige archipel toch dichtgegroeid met wilgen en riet, voorspelt hij.

Islands – text by John Fowles, photos by Fay Godwin

I bought this second-hand book (cheaply). Admittedly, I was primarily interested in Fay Godwin’s photographs in the book. Her photographs of the Scilly Islands landscape are monumental. The texts from John Fowles I find difficult to follow.

Islands - Fowles and Godwin

The island atmosphere of Fowles text reminds me of Tim Robinson’s books, especially those on the on the Aran Islands. Tim Robinson’s work put a lot of detail on the landscape, in this book Godwin’s photos provide a similar visual detail to Fowles meandering texts.

Fowles texts follow a historical and mythological sort of baseline. He discusses the characteristics of island communities: solitude and emptiness, independence of any legal power, a unifying feeling that sets people from the islands apart from mainlanders. Islands, withdrawn from common law and ethics, provide a unique magic. Fowles weaves a quite diverting story touching many topics. He mixes Homeros’ Odyssee (was it really written by a man, or must this have been a woman) with Joyce’s Ulysses, Shakespeare’s work, historical deviations, Robinson Crusoe, and other Greek mythology.

Fay Godwin The Shags
Troy Town Maze, St. Agnes, Isles of Scilly, 1977, Fay Godwin