Het Nu van Murakami – De Moord op de Commendatore (1)

Een man, schilder, die het leven overkomt. De Moord op de Commendatore deel 1.

Ondergaat dagenlang het leven schijnbaar emotieloos. Kijkt naar buiten. Gaat een oppervlakkige sexuele relatie aan met getrouwde vrouwen. Zorgt op een sobere manier voor zichzelf (eten wordt altijd op een smaakvolle manier door Murakami beschreven). Zijn huwelijk is een excuus om te stoppen met het maken van schilderijen voor zichzelf en hij legt zich toe op portretten.

Maar dan komt de dag waarin de eerste stap wordt gezet in een reeks van stapjes die het leven van de man op zijn kop zet. Voortgeduwd door het onvermogen nee te zeggen, laat hij zich meeslepen in initiatieven van anderen, onbekenden.

Eerlijk gezegd wil ik wel eens zien wat er gaat gebeuren.

Als hij een onbekende vrouw in een cafeetje tegenkomt die sex met hem wil, kan hij geen nee zeggen.

Als Menshiki hem vreemde voorstellen doet kan hij geen nee zeggen.

Met alle gevolgen van dien.

Langzaam analyseert de man zijn leven en emotieloos lijkt hij zich bewust te worden dat zijn leven wordt bepaald door het trauma van het verlies van zijn op jonge leeftijd overleden zusje.

Hij is zich heel bewust van alle dingen die hem overkomen. Denkt er over na, maar steeds retrospectief. Hij onderneemt geen bewuste actie.

Als hij een schilderij gaat beginnen, overkomt hem dan. En als het af is, is hem dat ook opeens overkomen.

We werden niet zozeer gedreven door wat we hadden maar door wat we kwijt waren geraakt en nu niet bezaten.

Het nu, niet het verleden en niet de toekomst.

Dat kenmerkt Marakami misschien wel in al zijn boeken.

Eindigt met een mooie cliffhanger voor deel 2.

Do Nothing, or indeed a lot

I am reading How To Do Nothing by Jenny Odell. But the book is not about doing nothing. It’s about what to do – about paying attention. Where social media captures our attention with screaming headlines, Odell advocates a deeper form of attention. In her own life, her interest in the birds around her is an example of deep attention. Previously, she saw birds flying; since she has immersed herself in them, she sees species and hears their specific sounds.

Raaf / Raven
Raven

I recognize that. Since we were on the Marker Wadden and learned to tell a dozen duck and goose species apart there (Icy Duck and Casarca brought the bird watchers to orgasmic ecstasy), I’ve seen more and more specifics in my daily life as well.

I saw an Egyptian goose with youngsters yesterday. I thought Egyptian geese didn’t nest in the Netherlands, but according to Natuurmonumenten, I was utterly wrong.

Halsbandparkiet / Collared Parakeet
Collared Parakeet

On our roof was a large crow-like bird. A raven, maybe, I thought. My son says it’s probably just a crow. But this one has such a big beak. That’s right, he says, but most of the birds we see that we think are crows are actually jackdaws (kauwen). I looked it up, and he was right; my image of crows is jackdaws, and the bird we saw could be a crow. But it was big and had a crooked beak. I stick with a raven anyway.

We have been hearing a strange sound in the trees lately. A guest of ours recognizes it as the Collared Parakeet (Halsbandparkiet). I looked it up, and it is correct. In the trees beyond, I suddenly heard many more Collared Parakeets. One day, one pops into our window in a full diving flight. We solemnly place the exotic green-yellow “parrot” in the green bin.

Meisje en jongens

Een meisje kijkt verveeld op haar telefoon. Ze is met heel andere dingen bezig dan de jongens naast haar in het gras. De mannen tonen hun lichamen maar verbergen hun gezichten.

Heel veel negative space. Boring picture zouden de meesten zeggen.

(Dover)

Adolescentie

Hockney’s Insights on Painting and Photography

I read this book about David Hockney, A Chronology, a thickly illustrated book by Taschen. It is currently on sale in many bookstores.

David Hockney, A Chronology

Hockney could paint wonderfully at a young age. I sometimes mess around myself, but when I see his early paintings, I quickly throw my crap in a corner.

What I think is so great about Hockney is that he kept experimenting. He played with a photocopier and with photography, taught himself to paint with watercolors later in life, and got to work early on with a computer, iPhone, and later iPad. He made films and great set pieces and drew with pencil and charcoal.

Despite pioneering work with his photo collages, photography ultimately did not bring him the satisfaction he sought.

“The trouble with photography: it’s not real enough, not true to lived experience.”

In his experiments with photography, he bends the reality of the photograph into the reality of what has been observed.

david hockney stagedesign

Painting is his thing. According to Hockney, three things are essential to this: the eye, the heart, and the hand. He is a master in all three.

200 woorden per dag

Als je 200 woorden per dag schrijft, nog geen pagina, dan zijn dat 365*200 = zeg 70000 woorden per jaar. Dat is ongeveer 1 roman.

Notitie voor over een jaar: wat is er van post-COVID werken terecht gekomen

We hebben het nu over hoe we binnenkort weer aan het werk gaan. De meerderheid wil niet meer 5 dagen in de week in de file naar kantoor. Een behoudende minderheid voert achterhoedegevechten. Dat ‘behoudende’ is een waardeoordeel, maar zo wordt het wel ervaren.

Ik ben benieuwd hoe het er over een jaar uit ziet. Zitten we weer met zijn allen in trein, bus, auto om on op 9 uur aan de koffieautomaat te melden?

De discussie gaat hard.

“Je wilt toch niet meer terug naar de jaren vijftig, en weer om 8 uur ‘s ochtends moeten inklokken?”

“Ga we weer met zijn allen op een rijtje in een kantoorpand zitten, dat kan toch niet waar zijn?”

Een voordeel denk ik: belangen van organisaties en meerderheid van de individuen lopen hier parallel: een kostenreductie op huisvesting en vervoer sluit aan bij de wens minder tijd te willen verkwisten aan forenzen. Daarom noemde ik het hierboven ook een achterhoedegevecht. Het is bijna ondenkbaar dat we toch gaan naar de oude situatie. Bijna…

Feestje, noodzakelijk

Van het weekend weer een ouderwets zwaar feestje gehad. Veel te veel gedronken, en dan in de tuin blijven hangen met X en Y bij de vuurkorf. Noodzakelijk, af en toe, zou je kunnen zeggen.

De volgende dag …

Keep Going van Austin Kleon en permissie om de wereld te veranderen

Ik lees Austin Kleon’s Keep Going. Het is een kunstwerkje op zich. Afgezien van de inhoud prachtig geïllustreerd met Kleon’s black-out poetry en andere illustraties.

Keep Going : 10 Ways to Stay Creative in Good Times and Bad

Inhoudelijk is het een verzameling van “best practices” voor de creatieve geest, geeft Kleon zelf ook aan. Ik lees “you are allowed to change the world”, maar er staat “you are allowed to change your mind”. Ik vind mijn slogan eigenlijk sterker. Moeten we niet allemaal tot doel hebben iets te veranderen? Een status quo bestaat niet. Dan kan je het maar beter veranderen naar een staat die je zelf het beste lijkt. Anders krijg je alleen maar wat een ander bedacht heeft.

Ik denk bij veranderen ook aan “Consistency is overrated”, een zelfbedachte slogan die Scott H. Young al eens blijkt te hebben beschreven. Consistency kan een fuik worden, een net waarin je gevangen zit. Je wordt angstig om maar consistent te blijven, je kan niet afwijken, je moet je consistentie bewaren om aan de verwachtingen te kunnen voldoen. Het wordt een dwangbuis dat je er van weerhoudt te vernieuwen.

Velserbroek, Spaarndam, 17 juli 2021

Ik parkeer langs de snelweg bij zo’n vrijgevochten buurtje van woonboten langs het water. Het straatje om de hoek heet Linie van: de waterlinie. Even verderop gaat het dan ook langs Fort benoorden Spaarndam, maar volgens de kaart heet het hier Velserbroek.

Langs het Liniepad, dan naar links en ik loop Spaarndam in. De route slingert me de IJdijk op en af (ook hier een IJ). Een eilandje in de haven, waar ik als onbevoegde helaas geen toegang toe heb.

Ik vervolg mijn weg langs het Spaarne en kijk uit over het meertje Mooie Nel terwijl ik over het weggetje met de naam Pol loop. Prachtige namen hier.In de berm van de Spaarndamseweg ganzen die zich met zwarte oogschaduw hebben opgemaakt. Ze kijken agressief als Inez Weski. Mogelijk Nijlganzen.

Even buiten het dorp, bij een schip dat zondagsrust predikt, verlaat ik het Spaarne en sla rechtsaf de polder in.

De vliegtuigen zijn in dit stille vlakke natuurgebied extra storend.De Westbroekplas is een modern recreatiemeer. Mosun heeft er lekker ijs.

Ray Manzarek on Riders on the Storm (video)

Ray Manzarek (no sideburns here) explains Riders on the Storm. It’s still astonishing how his left hand plays the base line on the keyboard, while his right hand goes off into a Bach-like or jazzy solo.