Mooi weer vandaag. Ha – het is hier elke dag mooi weer.

Grab naar KL Tower, een hoge versie van onze Euromast (421 meter versus 185 meter). We arriveren er net na 9 uur. De toren is net open, het is nog rustig. We betalen een allemachtige som geld om naar boven te mogen, helemaal voor Maleisische begrippen (ongeveer 20 euro p.p.). Het uitzicht boven op het Sky deck is geweldig. Leuk zijn de glazen boxen waarin je over het randje van de toren kunt kijken.

We lopen naar de Petronas torens – de twin towers van KL. Op het hoogtepunt van de dag is het hier een selfie-festijn, maar nu is het nog rustig. In de torens is een grote mall – Suria KLCC. Veel luxe merken. Wij gaan naar de boekhandel Kinokuniya – geweldige boekwinkel (heb geloof ik al eens eerder opgemerkt). We struinen in de koelte door de boeken. Er is een indrukwekkende verzameling prentenboeken voor kinderen waarin A. geinteresseerd is, maar het is een rommeltje. Ik koop David Gibson – 100 Great Street Photographs. (geweldig fotoboek).

In de coffeeshop van de booekhandel drinken we ijskoffie.

We slenteren naar de metro. Onze eerste keer in de metro, maar het blijkt een zeer makkelijk systeem. Met de metro naar de Masjid Jamek moskee, de oudeste moskee van Kuala Lumpur. Trap ik weer in de val: hij is tussen 12 en 14:30 gesloten. Dat had ik in januari ook al, en toen heb ik de moskee daardoor gemist. We besluiten eerst maar te gaan lunchen. Ik ken het Old China Cafe al een leuk tentje, en dat is aan de andere kant van de bekende Petaling Street – de Kalverstraat/Nieuwendijk van KL. Het is een prettige toeristenbende in Petaling Street. Niet al te opdringerig.

Old China Café is wat het zegt te zijn, alleen is het nu een restaurantje. Goed eten, goede bediening.

In de buurt is een Hindoeistische tempel – Sri Mahamariamman. Schoenen inleveren voor 20 Ringgit cent (1 eurocent). Indrukwekkende beeldhouwwerken aan de ingang. De tempel is volledig ingeklemd tussen de flatgebouwen. Hier en daar in de tempel staan emmertjes om het water dat door het kennelijk lekkende dak komt op te vangen. Toeristen ontheiligen de Hindoeistische plekken met het nemen van krankzinnige selfies. Zou dat ooit eens ophouden dat selfie-gebeuren. Zou er een periode komen dat we terugkijken op deze tijd als het selfie-tijdperk, dat we ons verbazen over de behoefte van mensen in deze tijd om zichzelf met een ding of op een plek op de foto te zetten?

Daarna, in de zelfde straat een Taoistische (zoeken we later op) Chinese tempel: Guan Di. Er vinden rituelen plaats rond een verbrandingsoven, waarin de gelovigen tollen papier met een wens (?) verbranden. Zou ik eens verder over moeten lezen.

We lopen via Petaling Street weer terug naar de Masjid Jamek moskee. Ik had er iets meer van verwacht, als oudste moskee van KL, maar het is een gehang van mensen en een gedoe van Chinese toeristen. Niet de serene uitstraling (daardoor?) van andere moskeeën.

We wandelen naar Merdeka Square (onafhankelijkheidsplein). De warmte is nu te veel. We regelen een Grab terug nar het hotel.

Mooi weer vandaag! … Ha – het is hier elke dag mooi weer.

Grab naar KL Tower, een hoge versie van onze Euromast (421 meter versus 185 meter).
We arriveren er net na 9 uur. De toren is net open, het is nog rustig. We betalen een allemachtige som geld om naar boven te mogen, helemaal voor Maleisische begrippen (ongeveer 20 euro p.p.). Het uitzicht boven op het Sky deck is geweldig. Leuk zijn de glazen boxen waarin je over het randje van de toren kunt kijken.

We lopen naar de Petronas torens – de twin towers van KL. Op het hoogtepunt van de dag is het hier een selfie-festijn, maar nu is het nog rustig. In de torens is een grote mall – Suria KLCC. Veel luxe merken. Wij gaan naar de boekhandel Kinokuniya – geweldige boekwinkel (heb geloof ik al eens eerder opgemerkt). We struinen in de koelte door de boeken. Er is een indrukwekkende verzameling prentenboeken voor kinderen waarin A. geinteresseerd is, maar het is een rommeltje. Ik koop David Gibson – 100 Great Street Photographs. (geweldig fotoboek)
In de coffeeshop van de booekhandel drinken we ijskoffie.

We slenteren naar de metro. Onze eerste keer in de metro, maar het blijkt een zeer makkelijk systeem. Met de metro naar de Masjid Jamek moskee, de oudeste moskee van Kuala Lumpur. Trap ik weer in de val: hij is tussen 12 en 14:30 gesloten. Dat had ik in januari ook al, en toen heb ik de moskee daardoor gemist. We besluiten eerst maar te gaan lunchen. Ik ken het Old China Cafe als een leuk tentje, en dat is aan de andere kant van de bekende Petaling Street – de Kalverstraat/Nieuwendijk van KL. Het is een prettige toeristenbende in Petaling Street. Niet al te opdringerig.
Old China Café is wat het zegt te zijn, alleen is het nu een restaurantje. Goed eten, goede bediening.

In de buurt is een Hindoeistische tempel – Sri Mahamariamman. Schoenen inleveren voor 20 Ringgit cent (1 eurocent). Indrukwekkende beeldhouwwerken aan de ingang. De tempel is volledig ingeklemd tussen de flatgebouwen. Hier en daar in de tempel staan emmertjes om het water dat door het kennelijk lekkende dak komt op te vangen. Toeristen ontheiligen de Hindoeistische plekken met het nemen van krankzinnige selfies. Zou dat ooit eens ophouden dat selfie-gebeuren. Zou er een periode komen dat we terugkijken op deze tijd als het selfie-tijdperk, dat we ons verbazen over de behoefte van mensen in deze tijd om zichzelf met een ding of op een plek op de foto te zetten?

Daarna, in de zelfde straat een Taoistische (zoeken we later op) Chinese tempel: Guan Di. Er vinden rituelen plaats rond een verbrandingsoven, waarin de gelovigen tollen papier met een wens (?) verbranden. Zou ik eens verder over moeten lezen.

We lopen via Petaling Street weer terug naar de Masjid Jamek moskee. Ik had er iets meer van verwacht, als oudste moskee van KL, maar het is een gehang van mensen en een gedoe van Chinese toeristen. Niet de serene uitstraling (daardoor?) van andere moskeeën.

We wandelen naar Merdeka Square (onafhankelijkheidsplein). De warmte is nu te veel. We regelen een Grab terug nar het hotel.

(29/4)

Een paar vrije dagen in het vooruitzicht. 1 mei is een vakantiedag in Maleisië. 9 mei zijn verkiezingen.

Als de huidige regeringspartij wint, zullen we daar verder niet zoveel van merken. Als de oppositie wint, krijgen er twee vrije dagen bij :10 en 11 mei zijn dan vrije dagen, heeft de oppositie beloofd.

De mensen zijn een beetje bang wat er zal gebeuren als de oppositie wint. In de jaren 60 is de oppositie bloedig onderdrukt nadat de zittende regering de verkiezing had verloren en veel mensen zijn bang dat dit zich zal herhalen als de oppositie nu weer wint. Sinds die jaren schijnt de Maleisische bevolking zwaar te worden bevoordeeld t.o.v. de Chinese en Indiase minderheden. (Wikipedia)

https://www.trouw.nl/home/premier-maleisie-zakt-verder-weg-in-moeras-van-corruptie~a4ebac6c/

De verkiezingen hebben dus een nogal ethnisch tintje. De zittende macht bevoordeeld de Maleisische bevolking (of: stelt de Chinezen en Indiase minderheden achter). Ook is de huidige regering corrupt. Een minister heeft min of meer openlijk meer dan een miljard weggesluist naar buitenlandse bankrekeningen. Daarmee geconfronteerd: dat waren privé schenkingen.

We zijn vroeg wakker. A. natuurlijk door het vliegen.

We rijden per Grab naar Putrajaya. De regeringsstad. We worden bij het station afgezet. We lopen door de straten richting de rivier. Moderne gebouwen, een moderne wijk. Bijna futuristisch. Bestond 20 jaar geleden nog niet.
Ons doel is het eiland in de rivier, waar de meeste regeringsgebouwen staan, en de moskee. De moskee valt een beetje tegen. Er zijn heel veel Chinese toeristen die er kennenlijk anders over denken.

Het is erg warm. We lopen richting winkelcentrum Alamanda, 2,5 kilometer verderop. Het is te ver voor de warmte en we Grabben een taxi.
In Alamanda eten we wat, slenteren door het winkelcentrum.

Tot 1 uur gewerkt.
Uitstekende Nyonya lunch = mix Maleisisch / Chinees. Altijd belangrijk even te melden wat er gegeten is.

Het is zelfs gewoonte hier in Maleisië, ze zeggen zelfs in heel Zuid-Oost Azië – om iemand bij wijze van begroeting te vragen of hij al gegeten heeft. Om maar even aan te geven hoe belangrijk eten hier is.

‘s Middag naar vliegveld met Grab om A. op te halen. Rare snuiter die door Waze (een Google maps achtige app) dwars door Cyberjaya gestuurd wordt richting vliegveld. Snapt hij zelf ook niet maar hij volgt de app. Leer je nog eens wat ook: Cyberjaya is een studentenstad. Er staan een paar universiteiten / colleges.

Alles op vliegveld gladjes, taxi terug naar hotel. A. Installeert zich en we slenteren nog door de mall naast het hotel.

27/4

Vanochtend gesport in de gym hier in het hotel, met frisse tegenzin. Maar ik zit de hele dag weer op mn reet, dus een beetje beweging mag wel.

Grab taxi ruikt naar kots.

Tot het eind van de dag kom ik niet buiten.

‘s Avonds maak ik een rond langs de IOI City Mall. Neem weer een afhaalmaaltijd mee van de foodcourt. Thais dit keer.

Een magere vangst dus vandaag.

Kijk een filmpje op Youtube. Er staat muziek onder, Gymnopedies van Satie…

(24/4)

Wat suf opgestaan – ik kon gisteravond moeilijk in slaap komen en heb tot laat liggen iPadderen.
De uitstekende ontbijtfaciliteiten in het hotel beginnen me al tegen te staan: het is elke dag hetzelfde. Maar dat is natuurlijk gezwam van een verwende baby.

Gegeten bij Chennai Spice, een traditioneel Indiaas restaurant in Sri Serdang. Banana-leaf restaurant. Eten van een bananenblad dus. Gelukig is vork en lepel voorhanden, want traditioneel eet je dan ook met je rechterhand (links is voor andere zaken). Daarnaast lam, geroosterde kip en gefrituurde inktvisringen.
Vanavond hoef ik niet meer te eten.

Na wat matte werkmiddag terug en afhaalmaaltijd gehaald.

Nog wat gewerkt i.v.m. een probleempje, en nog wat werk voor mijn andere klant gedaan.
Toen dat ding maar uit gezet want je blijft aan de gang.

Niet al te vroeg opgestaan. Uur of 9. Nog een beetje rondgekeuteld in het winkelcentrum.
Rustig ontbijt en dan een Grab naar het Maleisische National Museum of/for Visual Arts.

Ik mag gratis naar binnen, krijg een sticker op mijn shirt.
Ik loop de wenteltrap op.
Op elke verdieping zijn links en rechts galerijen maar 2 van de 5 zijn gesloten.
Leuk werk en minder interessant werk. En als altijd minstens net zo leuk naar de mensen te kijken.

Ik loop terug naar het centrum. Ik moet een moeilijke kruising over en volg een paar locals die dwars over de kruising, onder de cross-overs door een weg weten naar de overkant.

Aan de andere kant is de straat blauw van de vlaggetjes. Het blauw met de witte weegschaal vn de regeringspartij. 9 mei zijn er verkiezingen.

Men vreest hier voor herrie als de verkiezingen niet gewonnen worden door de zittende regeringspartij. In de jaren 60 zijn er serieuze rellen geweest, waarbij de regering bruut heeft opgetreden tegen niet-regeringsgezinden. Dat zijn dan o.h.a. de niet-Maleisiers – d.w.z. de Chinezen en de Indiers. Daar zijn veel doden bij gevallen.

Ik loop door naar de Petronas Twin Towers. Daar is de dagelijkse selfie-gekte aan de gang.

In de Twin Towers zit een hele goede boekhandel: Kinokuniya. Is een universiteitsboekhandel maar hebben ook een hele respectabel aanbod fotoboeken.

Ik koop er een boek van Alex Webb: La Calle. Lees in de koffiebar van de boekhandel.
Dan achter de Petronas Towers het park in. Het begint te regenen. En niet zo zuinig ook. Deze tijd van het jaar normaal. Regen tussen 16:00 en 19:00.

Ik pak een Grab terug naar Putrajaya.

In de mall in het intussen afgrijselijk druk.