John Heartfield in De Fundatie

John Heartfield - helm - collage

Gisteren bezochten we museum De Fundatie in Zwolle. Ik kom niet vaak in Zwolle. De stad verrast. In mijn herinnering is Zwolle een saaie plattelandsstad, in werkelijkheid zag ik een behoorlijk hippe, modern stad. De mensen zijn van deze tijd, de winkels zijn fleurig en modern en er is een boekwinkel waar je U tegen zegt, en De Fundatie.

Vergelijk dat met Alkmaar, de stad waar ik dicht bij woon, en die van vergelijkbare omvang is. Dan is Alkmaar een stad met een armoedige saaie uitstraling, de winkelstraten zijn oubollig en saai, er is geen fatsoenlijke boekwinkel meer sinds Feijn (toch al niet te vergelijken met Waanders in de Broeren in Zwolle) zijn deuren heeft gesloten, het museum van Alkmaar, het Stedelijk Museum Alkmaar, is onvergelijkbaar met De Fundatie, afgezien van het waterige mengsel van kunst en geschiedenis dat het Stedelijk biedt.

In de Fundatie zien we de expositie over John Heartfield – PHOTOGRAPHY PLUS DYNAMITE. John Heartfield is een Duitse dadaist (geboren als Helmut Hertzfelde) en communistische activist die fotocollages maakte, uitvinder was van het concept fotomontage. Hij was een vroeg en scherp criticus van het opkomend fascisme van Hitler in Duitsland.

Het werk van Heartfield is creatief, grimmig, meedogenloos verrassend. Hij maakte vele affiches, illustraties en boekomslagen.

John Heartfield - Hitler

Het werk van Heartfield doet nog steeds modern aan. Het mist een beetje humor, maar dat kan zijn omdat ik de dadaïstische stijl associeer met Duchamp en Monty Python.

De aanpalende expositie van moderne Nederlandse moderne Nederlandse activistische kunstenaars in de serie Whose is the World? is indrukwekkend. Het mist de consistentie van Heartfield, en eigenlijk is dat ook best fris.

Ik vind een fantastische site over Heartfield https://heartfield.adk.de/en.
https://www.museumdefundatie.nl/nl/john-heartfield/

The Athropocene Reviewed signed, 2 stars for the signature

I am reading The Anthropocene Reviewed by John Green. I bought the “signed edition.” Good book, so far. But that autograph, John Green could have practiced on that a little longer.

Two stars for the autograph ;-).

Handtekening John Green in The Anthropocene Reviewed

Loetje, geen gezeur, een pleidooi voor CO2 compensatie en vegetarisch eten

Gisteravond gegeten bij Loetje Gorssel. ‘s Middags konden we niet reserveren, ‘s Avonds zaten ze vol en konden we niet naar binnen want we hadden niet gereserveerd. Kregen we toch een tafeltje.

Loetje Gorssel is, merk ik, een restaurant waar de would-be gemeenschap van Gorssel en omstreken zich graag laat zien. Van Loetje Gorssel krijg ik de indruk dat ze daar graag aan mee willen doen. En mensen die niet bij die would-be crowd horen een beetje achteraf neerzetten.

Er wordt heel hard gewerkt in Loetje Gorssel. Ze hebben door hoe bediening werkt.

Wij worden geholpen door een ober die de achterneef van Lee Friedlander zou kunnen zijn.

Lee Friedlander
Lee Friedlander himself

Het eten is goed. Biefstuk bali, dat willen zeggen met jus die is aangemaakt met spaanse pepers. Voor de geringe omvang van de biefstuk zou je in veel landen celstraf krijgen, maar ik vind het een prima stukje.

Veel beter dan een klein stukje biefstuk is natuurlijk helemaal geen biefstuk. En als ik Loetje zou zijn, zou ik milieu-compensatie verkopen bij hun biefstukken, zoals KLM hun CO2 uitstoot compenseert. En nog beter zou ik zelf natuurlijk geen biefstuk moeten eten. Wat ik overigens ook vrijwel nooit doe, kan ik als slap excuus aanvoeren, beter wetend dat ik vegetariër zou moeten worden.

Ook de ‘biefstuk’ tonijn van mijn partner is erg goed. Veel salade, geen gezeur. De achterneef van Lee Friedlander waarschuwde ons al dat 1 salade voldoende is voor twee personen. Goede patatjes van zoete aardappel, waar we aioli bij krijgen. Dat had van mij gewoon mayo mogen zijn.

De cheesecake toe is erg goed, de rekening alleszins acceptabel.

Niks op aan te merken. Ze zouden zich alleen wat minder aan mogen trekken van de geblondeerde dames en hun heren in rose polo-shirts; er wordt wel wat al te heftig geknipmest.

In a Finnish cabin from Frostbite to Fireside

It’s about -25 Celsius. We are inside after a run on snowmobiles over windy Finnish hills. With 25 degrees below zero, that’s a challenge. We stopped for a few minutes on a hill to take pictures of the impressive winter landscape. As the minutes passed, our guide began to insist, first politely, then less politely, that we should get moving again. Otherwise, we would get something frozen here—our limbs and, more probably, our eyes.

In the hut, he made a fire and roasted sausages. All was well.
We smelled like smoked mackerel for the rest of the day.

Marker Wadden – zee, bijna land, natuurgebied

Marker Wadden, opblaasbare pelikaan

Deze week verblijven wij op de Marker Wadden. De Marker Wadden zijn een groep kunstmatige eilanden in het Nederlandse Markermeer. Aanvankelijk was het de bedoeling het Markermeer in te polderen, net als andere delen van de voormalige Nederlandse Zuiderzee. In 2003 werd besloten deze plannen niet door te zetten.

Ongeveer 10 jaar later werden plannen gemaakt om in het Markermeer “wadden” te creëren, eilandjes die regelmatig met water overspoeld worden en een onbewoond natuurgebied vormen.

Marker Wadden

In 2016 werden de eerste eilanden gevormd. Sinds een jaar kan één van de eilanden worden bezocht en zijn er beperkte faciliteiten voor bezoekers om te overnachten in kleine huisjes of in een boot in de kleine haven.

Het gebied ontwikkelt zich prachtig. Honderden soorten planten en vogels hebben hun weg naar het eiland gevonden.

Marker Wadden

Een aantal planten schijnen door Natuurmonumenten te zijn neergezet. Een bioloog op de boot terug spreekt er schande van. Maar over 10 jaar is de hele kunstmatige archipel toch dichtgegroeid met wilgen en riet, voorspelt hij.

Marker Wadden
Marker Wadden
Marker Wadden
Marker Wadden
Marker Wadden