Sopoong (3 mei)

Allebei hard gewerkt. Hoogtepunt van de dag vandaag de maaltijd.

Koreaan bij Sopoong in de IOI City Mall. Erg goed.

Yong Tou Foo (2 mei)

Niet echt veel te melden. A. werkt op de hotelkamer, ik bij de bank.

‘s Middags het eten, dat is dan wel weer het vermelden waard: Yong Tou Foo, bij Puchong Yong Tau Fu in Seri Kembangan, dat is in de buurt.

Yong Tou Foo is een Chinees specialistisch gerecht dat bestaat uit met vis (en vlees) pasta gevulde tofu. Wordt gekookt in soep (bouillon) en daarin opgediend. Erg lekker. Combinatie men grote wontons.

‘s Avonds sushi bij een Japans restaurant zonder Japanners in de mall: Sushi Zanmai. Best goed, beestje vettig op een of andere manier.

Hot Seat – de uitdagingen van een Tech Startup baasje

Schrijver niet te verwarren met fotograaf Daniel Shapiro die ik ken van Instagram. 

Woordje vooraf: Hot Seat: The Startup CEO is ook interessant als je niet direct aspiraties hebt om een start-up entrepreneur te worden. Shapiro deelt zijn ervaringen als meervoudig ondernemer van tech-startups. Een groot aantal zaken komen daarbij kijken – zeker ook interessant voor mensen zonder startup aspiraties. Daarnaast is het boek gewoon goed geschreven en wordt de materie geïllustreerd met smeuïge verhalen uit de praktijk van de startups van Shapiro.

Een soort boek dat ik nog nooit  eerder las.

Hoe belangrijk is het om een goede co-founder te vinden. De founders hebben idealiter complementaire skills, veelal is de een CTO, technisch en inhoudelijk georiënteerd, de ander is CEO en meer met business, funding en relaties bezig.

Hoe genereer en selecteer je goede business-ideeën. Ramit Sethi heeft herivoor een aanpak waarbij je kijkt naar marktgrootte en potentieel en dat uitgaat van de sterke kanten van de oprichter(s). De aanpak van Shapiro zet gegenereerde ideeën (brainstormen) uit tegen de “virtues”, de voordelen van de ideeën. Daarna worden er gewichten aan de ideeën toegekend, en worden de ideeën op een schaal van 1-10  gerankt. Dan kan je uitrekenen welke de ideeën zijn met de grootste potentie.

Shapiro gaat verder in op hele praktische uitdagingen, waaronder:

  • Hoe verdeel je de aandelen onder de oprichters, en schetst een aanpak gebaseerd op “skin in the game”, en toegevoegde waarde.
  • Hoe de juiste investeerders te vinden onder venture capitalists, angel investors, banken en andere partijen die geld in kunnen brengen.
  • Welke zaken moet je als CEO niet uit handen geven: team selecteren, visie bewaken, strategie bepalen, kritieke relaties beheren, cultuur bepalen.
  • Recruiting.
  • Hoe met board members om te gaan.
  • Interessante adviezen: probeer markten te bedienen die anderen mijden omdat deze markten (beperkte) nadelen hebben. Dat biedt een onderscheidende propositie.
  • Een goede CEO lijdt aan een gezonde vorm van het Imposter Syndrome: is bang dat hij er eigenlijk niet bij hoort en een bedrieger is die elk moment door de mand kan vallen; dat zijn succes puur een kwestie van geluk is, en niet van kunde.
  • Effectiviteit: een combinatie van Empowerment en doortastendheid.  Vermijd beslissingen door commissies, dat is misschien iets voor grote ondernemingen, maar desastreus voor startups.
  • Het verkopen van het bedrijf: wat is de waarde van de onderneming: het team, het product, of een volledige business.

Goed boek.

KL Tower (29 apr)

Mooi weer vandaag. Ha – het is hier elke dag mooi weer.

Grab naar KL Tower, een hoge versie van onze Euromast (421 meter versus 185 meter). We arriveren er net na 9 uur. De toren is net open, het is nog rustig. We betalen een allemachtige som geld om naar boven te mogen, helemaal voor Maleisische begrippen (ongeveer 20 euro p.p.). Het uitzicht boven op het Sky deck is geweldig. Leuk zijn de glazen boxen waarin je over het randje van de toren kunt kijken.

We lopen naar de Petronas torens – de twin towers van KL. Op het hoogtepunt van de dag is het hier een selfie-festijn, maar nu is het nog rustig. In de torens is een grote mall – Suria KLCC. Veel luxe merken. Wij gaan naar de boekhandel Kinokuniya – geweldige boekwinkel (heb geloof ik al eens eerder opgemerkt). We struinen in de koelte door de boeken. Er is een indrukwekkende verzameling prentenboeken voor kinderen waarin A. geinteresseerd is, maar het is een rommeltje. Ik koop David Gibson – 100 Great Street Photographs. (geweldig fotoboek).

In de coffeeshop van de booekhandel drinken we ijskoffie.

We slenteren naar de metro. Onze eerste keer in de metro, maar het blijkt een zeer makkelijk systeem. Met de metro naar de Masjid Jamek moskee, de oudeste moskee van Kuala Lumpur. Trap ik weer in de val: hij is tussen 12 en 14:30 gesloten. Dat had ik in januari ook al, en toen heb ik de moskee daardoor gemist. We besluiten eerst maar te gaan lunchen. Ik ken het Old China Cafe al een leuk tentje, en dat is aan de andere kant van de bekende Petaling Street – de Kalverstraat/Nieuwendijk van KL. Het is een prettige toeristenbende in Petaling Street. Niet al te opdringerig.

Old China Café is wat het zegt te zijn, alleen is het nu een restaurantje. Goed eten, goede bediening.

In de buurt is een Hindoeistische tempel – Sri Mahamariamman. Schoenen inleveren voor 20 Ringgit cent (1 eurocent). Indrukwekkende beeldhouwwerken aan de ingang. De tempel is volledig ingeklemd tussen de flatgebouwen. Hier en daar in de tempel staan emmertjes om het water dat door het kennelijk lekkende dak komt op te vangen. Toeristen ontheiligen de Hindoeistische plekken met het nemen van krankzinnige selfies. Zou dat ooit eens ophouden dat selfie-gebeuren. Zou er een periode komen dat we terugkijken op deze tijd als het selfie-tijdperk, dat we ons verbazen over de behoefte van mensen in deze tijd om zichzelf met een ding of op een plek op de foto te zetten?

Daarna, in de zelfde straat een Taoistische (zoeken we later op) Chinese tempel: Guan Di. Er vinden rituelen plaats rond een verbrandingsoven, waarin de gelovigen tollen papier met een wens (?) verbranden. Zou ik eens verder over moeten lezen.

We lopen via Petaling Street weer terug naar de Masjid Jamek moskee. Ik had er iets meer van verwacht, als oudste moskee van KL, maar het is een gehang van mensen en een gedoe van Chinese toeristen. Niet de serene uitstraling (daardoor?) van andere moskeeën.

We wandelen naar Merdeka Square (onafhankelijkheidsplein). De warmte is nu te veel. We regelen een Grab terug nar het hotel.

KL Tower en meer

Mooi weer vandaag! … Ha – het is hier elke dag mooi weer.

Grab naar KL Tower, een hoge versie van onze Euromast (421 meter versus 185 meter).
We arriveren er net na 9 uur. De toren is net open, het is nog rustig. We betalen een allemachtige som geld om naar boven te mogen, helemaal voor Maleisische begrippen (ongeveer 20 euro p.p.). Het uitzicht boven op het Sky deck is geweldig. Leuk zijn de glazen boxen waarin je over het randje van de toren kunt kijken.

We lopen naar de Petronas torens – de twin towers van KL. Op het hoogtepunt van de dag is het hier een selfie-festijn, maar nu is het nog rustig. In de torens is een grote mall – Suria KLCC. Veel luxe merken. Wij gaan naar de boekhandel Kinokuniya – geweldige boekwinkel (heb geloof ik al eens eerder opgemerkt). We struinen in de koelte door de boeken. Er is een indrukwekkende verzameling prentenboeken voor kinderen waarin A. geinteresseerd is, maar het is een rommeltje. Ik koop David Gibson – 100 Great Street Photographs. (geweldig fotoboek)
In de coffeeshop van de booekhandel drinken we ijskoffie.

We slenteren naar de metro. Onze eerste keer in de metro, maar het blijkt een zeer makkelijk systeem. Met de metro naar de Masjid Jamek moskee, de oudeste moskee van Kuala Lumpur. Trap ik weer in de val: hij is tussen 12 en 14:30 gesloten. Dat had ik in januari ook al, en toen heb ik de moskee daardoor gemist. We besluiten eerst maar te gaan lunchen. Ik ken het Old China Cafe als een leuk tentje, en dat is aan de andere kant van de bekende Petaling Street – de Kalverstraat/Nieuwendijk van KL. Het is een prettige toeristenbende in Petaling Street. Niet al te opdringerig.
Old China Café is wat het zegt te zijn, alleen is het nu een restaurantje. Goed eten, goede bediening.

In de buurt is een Hindoeistische tempel – Sri Mahamariamman. Schoenen inleveren voor 20 Ringgit cent (1 eurocent). Indrukwekkende beeldhouwwerken aan de ingang. De tempel is volledig ingeklemd tussen de flatgebouwen. Hier en daar in de tempel staan emmertjes om het water dat door het kennelijk lekkende dak komt op te vangen. Toeristen ontheiligen de Hindoeistische plekken met het nemen van krankzinnige selfies. Zou dat ooit eens ophouden dat selfie-gebeuren. Zou er een periode komen dat we terugkijken op deze tijd als het selfie-tijdperk, dat we ons verbazen over de behoefte van mensen in deze tijd om zichzelf met een ding of op een plek op de foto te zetten?

Daarna, in de zelfde straat een Taoistische (zoeken we later op) Chinese tempel: Guan Di. Er vinden rituelen plaats rond een verbrandingsoven, waarin de gelovigen tollen papier met een wens (?) verbranden. Zou ik eens verder over moeten lezen.

We lopen via Petaling Street weer terug naar de Masjid Jamek moskee. Ik had er iets meer van verwacht, als oudste moskee van KL, maar het is een gehang van mensen en een gedoe van Chinese toeristen. Niet de serene uitstraling (daardoor?) van andere moskeeën.

We wandelen naar Merdeka Square (onafhankelijkheidsplein). De warmte is nu te veel. We regelen een Grab terug nar het hotel.

(29/4)