Foto’s zoals Hans Aarsman zo het liefst ziet: niet genomen om een mooi plaatje te maken maar enkel omdat ze de aandacht van de fotograaf trokken en omdat hij gewoon zin had er een foto van te maken. Photo Libretto van Eddy Posthuma de Boer staat er vol mee.

Of zoals Winogrand:

“Photography is not about the thing photographed. It is about how that thing looks photographed.”

Ik kende Eddy Posthuma de Boer als de fotograaf die de foto’s in de boeken van Cees Nooteboom maakte.

Hier en daar zijn de beelden spitsvondig als Elliott Erwitt. De zwart-witte dalmatiers bij een zebrapad. Een arabier die een over de kop geslagen auto lijkt te willen repareren en met een hand aan de motor rommelt. Maar een paar meter verderop ligt de achteras van de auto. Een enorme hoop vierkante blokken metaal van in elkaar geperste auto’s.

Llibretto is een kalender. Elke dag van het jaar een foto. Ingedeeld naar thema’s, of beter: verzamelingen foto’s. Teksten op uithangborden op op winkelpanden met spellingfouten. Transportmiddelen. Franse auto’s die staan de verrotten en één staan de worden met het Franse landschap. Mensen die de krant lezen. Bedrijven en producten met de naam Victoria.

Gewone en opmerkelijke beelden. De F16 van Marte Röling. Een hotelreceptie in Marseille, onvoorstelbaar druk door het behang en tapijt met bloemendessin. De toren van Pisa, rechtgezet (en de omgeving dus scheef).  Een hotelkamer waar midden in de ruimte een bad in gezet met een douchegordijn er omheen (dat kan alleen in België, denk ik dan).

De leukste foto’s zijn toch wel de alledaagse dingen die zonder verdere context zijn weergegeven en daardoor krankzinnige beelden opleveren. Een keurig plantentafeltje van pepsi kratten. Eggleston, denk ik dan ook.