Een man, schilder, die het leven overkomt. De Moord op de Commendatore deel 1.

Ondergaat dagenlang het leven schijnbaar emotieloos. Kijkt naar buiten. Gaat een oppervlakkige sexuele relatie aan met getrouwde vrouwen. Zorgt op een sobere manier voor zichzelf (eten wordt altijd op een smaakvolle manier door Murakami beschreven). Zijn huwelijk is een excuus om te stoppen met het maken van schilderijen voor zichzelf en hij legt zich toe op portretten.

Maar dan komt de dag waarin de eerste stap wordt gezet in een reeks van stapjes die het leven van de man op zijn kop zet. Voortgeduwd door het onvermogen nee te zeggen, laat hij zich meeslepen in initiatieven van anderen, onbekenden.

Eerlijk gezegd wil ik wel eens zien wat er gaat gebeuren.

Als hij een onbekende vrouw in een cafeetje tegenkomt die sex met hem wil, kan hij geen nee zeggen.

Als Menshiki hem vreemde voorstellen doet kan hij geen nee zeggen.

Met alle gevolgen van dien.

Langzaam analyseert de man zijn leven en emotieloos lijkt hij zich bewust te worden dat zijn leven wordt bepaald door het trauma van het verlies van zijn op jonge leeftijd overleden zusje.

Hij is zich heel bewust van alle dingen die hem overkomen. Denkt er over na, maar steeds retrospectief. Hij onderneemt geen bewuste actie.

Als hij een schilderij gaat beginnen, overkomt hem dan. En als het af is, is hem dat ook opeens overkomen.

We werden niet zozeer gedreven door wat we hadden maar door wat we kwijt waren geraakt en nu niet bezaten.

Het nu, niet het verleden en niet de toekomst.

Dat kenmerkt Marakami misschien wel in al zijn boeken.

Eindigt met een mooie cliffhanger voor deel 2.