Maria Popova schreef het uitzonderlijke Figuring. Het verhaalt op een schijnbaar ongerichte manier de relaties tussen denkers en doeners van de 16e tot en met de 20e eeuw. Beginnend bij Keppler doorlopend naar Margareth Fuller. Popova beschrijft de persoonlijke en ideële up-hill battles van deze doorgaans nogal non-conformistische denkers. Geweldig verslavend boek. 
Popova schrijft al heel lang een van de beste blogs ter wereld: Brainpickings.
A few weeks ago I ordered it by Only Human, by Martin Parr (the signed version). It arrived in the mail yesterday. An incredibly interesting anthropological work, in addition to the unique aesthetics of Parr’s photographs.
Bij de lunch: ik neem een veggie sandwich.
Kijk om me heen: wat een hoeveelheden eten. En een liter drinken met een grote hoeveelheid ijsklonten. Het duurt even voordat je er aan gewend bent.
The theorie van Mike: het voedsel in de US is zo goedkoop geworden dat de enige weinige manieren om je nog te onderscheiden is door de porties te vergroten.
Vanavond gegeten bij P.F. Chang, een Chinees specialiteitenrestaurant. We worden naar een speciaal tafeltje geleid dat gereserveerd lijkt. Dat levert ons een Mgr. Resp. aantekening op de rekening op: 15$.
De kale zwarte man die ons bedient heeft klasse. Hij weet waar hij het over heeft en geeft uitstekende adviezen.
Als we van het desert afzien, komt hij even later langs met een rekje met kleine glaasjes waarin samples van taarten en andere toespijzen in plastic uitgevoerd zijn tentoongesteld.
“I am obliged to show you this, I am sorry but will tell you about these…”
“Ok,” zegt V., “if you just need a tick in the box, you got it and you can go.”
“Unfortunately that won’t do sir.”
En hij begint af te ratelen wat de plastic desert samples voorstellen.
“And here we have the typical Chinese tiramisu. This is the chocolade-cake, …”
Even later dringt het door.
“What is that? tiramisu? … Chinese?”
“Yeah,” zegt de ober, “serving tiramisu in a Chinese restaurant, isn’t it hilarious?!”
4321 van Paul Auster is een verhaal over de schrijver van het verhaal, en drie andere mogelijke levens van de schrijver. Zo krijgen we viermaal het verhaal van Archi Ferguson de zoon van een naar de VS geëmigreerde
Joodse man. Geschreven in een meeslepende vorm van enorm lange zinnen, die zich van begin tot eind vullen met gedetailleerde beschrijvingen van de belevenissen en gedachtespinselen van Archie, met name tijdens de roerige jaren 60, waarvan je aan het eind vaak niet meer weet hoe ze aan het begin zijn begonnen maar die toch blijven boeien en je door deze dikke pil slepen.
Het laatste hoofdstuk vat het hele boek zelf het beste samen. Denkbare levens.
In Houston is het nu, begin april, al 25 graden. Dat is een heel contrast met de 12-13 graden in Nederland, maar gelukkig nog niet de top-hitte zoals twee jaren geleden. Toen was het in september diep in de dertig graden met een onmogelijke luchtvochtigheid.
Rondom het hotel is niet veel veranderd. De food court van de Galeria is nog precies hetzelfde. Na één klein tussendoortje van de Chinees aan de food court zijn we daar ook weer helemaal van genezen: wat een hoeveelheden, en hoe zoet en vet.
Slaapgebrek haalt ons na deze maaltijd ogenblikkelijk in en we trekken ons snel terug in ons hotel.
Tv in de US blijft een uitdaging. Een interessant programma in moeilijk te vinden tussen de honderden kanalen. Heb je er een gevonden dan wordt het programma elke 10 minuten onderbroken door een lang reclameblok.
Fascinerend blijft het honkbal te kijken. Er gebeurt niet zoveel, maar de acties die plaatsvinden worden in detail geanalyseerd, vergeleken met een verscheidenheid aan statistieken en uitvoerig van commentaar voorzien.
Bij de wasstraat raakte ik in gesprek met een oude man.
Zijn vader had vroeger een T-Ford.
“Een T-Ford, dat moet best een tijdje geleden zijn,” zei ik.
“Dat klopt. Ik ben ook al 82.”
Met de T-Ford maakte het gezin af en toe echt lange reizen: bijvoorbeeld naar de familie in Friesland, over de afsluitdijk. Voor zulke ritjes mocht hij als kleine jongen de benzine halen. Twintig liter, in een jerrycan. Dat kostte 2 gulden, een heel bedrag in die tijd.
In Friesland, er waren natuurlijk nog geen strak geasfalteerde wegen toen, kwamen ze altijd langs een tolweg. De tol werd er geheven door een man die een hand miste. Op de plaats van de hand was een stok gemonteerd, met aan het uiteinde een klomp. De man stak de stok bij passerende auto’s door het raam naar binnen om de tol in te ontvangen. Was de 2 cent tol voldaan dan deed hij de slagboom omhoog en kon de auto doorrijden.
Not as an indicator it may be the best practice, but as an argument to keep doings things as (inefficient) as we used to.
As a proof point for not needing to change. For not even have to consider change.
A guy called Robin Williams (not thé Robin Williams) wrote The Non-Designer’s Design Book. The book helps non-designer’s understand what is important in design.
There are four guiding principles of design:
The Fifth Principle: Don’t Be A Wimp. Meaning: do not be afraid to be different.
The color wheel: primary colors + others. Complementary colors. Triads: at a third of the wheel.
Shades and Taints: add black resp white to the color.
Warm/cool colors have red resp blue in them.
CYMK vs RGB: color schemes for printer resp monitor.
The second half of the book is a treatment on Typography. When to use quotes, which quotes, spaces, apostrophes, dashes, underlining (never!).
Typographic types & relationships.
Concordant: one type family without much variety. Can be strong.
Conflicting: similar types but not the same. Avoid.
Contrasting: clearly distinct. Complementing. Can be strong when done well.
Types of types: Old style, Modern, Slab serif, Sans serif, Script, Decorative.
Type contrasts: size, weight, structure, form, direction, color.
Basic approach to improve design:
– start with a focal point, with contrast
– group the information, create proximity, strong alignment
– create repetition
– have strong contrasts
Don’t be a wimp!
The famous book, The 7 Habits of Highly Effective People. Great, apart from it’s occasional religious dwellings. I do not mean the fact that Covey himself is religious, but the instances where he loses factuality and swerves into wishy washy paragraphs