Booking hotels is Japan is not hard. Booking.com helps. And Jalan.net. And Google.
Watch out for love hotels, though. These are just among the list of innocuous Ryokans and Western hotels. Fortunately, they are usually easy to spot by their un-Japanese opulent furnishings. Sometimes, it is stated that a room is for adults only. Most reliable, however, are the reviews. A love hotel has no reviews. At a real hotel, Stephan, Juanita, and Kees leave their real-life comments.
Yesterday, we took a water cab in Kiateriteri. In half an hour, we sailed to Anchorage Bay. On these routes, we passed the unusual phenomenon called Split Apple Rock.
From the beach at Anchorage Bay, we hiked to Watering Cove, on the other side of the hill. Watering Cove is a small cove with an unusual design. There is a mini campground where five tents are allowed. The campground can only be reached by kayak or on foot.
The engine light on the dashboard flashes red. Go to the Toyota dealer as soon as possible, says the booklet. Damn.
I called Snap rental help, which turned out to transfer to the AA, the ANWB of New Zealand. I was in the queue, but I was helped.
A technician comes in an hour. The cars race by, and each is hopeful at first.
A motorcycle stops in a recreational parking lot. A man with a vast mustache emerges from under the helmet. Despite the dense cloud cover, his sunglasses remain on. He drives off, unsuccessfully.
I fight boredom with a little photo project: photographing crap in the parking lot. Make a collage of it later.
An hour later, the AA technician is still not there. ‘Op zijn elfendertigste’, A says, which is untranslatable. The best guess would be ‘in the dead of winter.’
A stream flows. A car stops and drives off. Crickets crunch, and a fly buzzes around my head.
People poop and drink beer in all corners of this place: I find wipes and crushed cans.
Beyond, a meadow, crammed with sheep Beneath an electricity pylon that slants over the hills.
Occasional bleating. Then another car. But still not the AA technician. AA of the Automobile Association, not the alco-AA.
A hotel has stood here, after a wayfarers sod cottage of 1857, Way Otaraia hotel was placed here. A changing station for horses between Dunedin and Invercargill. Just like in the movie.
Across from Picton’s cemetery is backpackers hotel Tombstone’s, driven by Gary and Nikki. It’s a cool place, no bullshit and tightly run so don’t make a mess. The common room has 80s music on Iggy Pop, Madness, and more. We relax while outside the tail of Cyclone Gabrielle races by.
We wilden een fietstoer maken (met Sukhothai Bicycle Tours – schijnt heel goed bekend te staan), maar we waren te laat met aanmelden.
Dan maar met de gammele fietsjes van het hotel zelf een toetje maken. We rijden we door de stad. Eerst langs de rivier. In de stad in de rivier nog afgeschermd met de dikke betonnen muur. We fietsen een paar kilometer langs deze muur. Buiten de stad veranderd de muur in een gewone dijk.
Als in een polder zien we dat het land achter de dijk lager ligt dan de waterstand in de rivier. Van origine moet dit een moerasachtig gebied zijn dat zonder de dijk regelmatig zou overstromen.
Alle huizen langs de dijk staan op palen. De woonruimte is op de eerste verdieping.
We volgen de rivier. Het rivierlandschap krijgt al snel een jungle-achtig karakter. De paden langs de rivier worden ook steeds slechter.
We zakken naar het zuiden af tot bij een tempel, de Wat Wang Sawan. Daar puffen we uit en drinken wat. We ontdekken een verlaten brug. Do Not Pass. The Bridge Damage. Even verderop is een nieuwe betonnen brug.
Een geleide fietstoer stop op dezelfde plek. Voor de helft Nederlanders natuurlijk.
We verlaten de rivier en fietsen door de rijstvelden. Op zoek naar een restaurant dat wel op Google maps staat maar buiten cyberspace niet lijkt te bestaan (Steamship Restaurant). Dan maar door richting stad.
We vinden nu via Google Maps een restaurantje dat we anders nooit gevonden zouden hebben, in een achterafstraatje. Het ziet erg posh uit, en ik denk nog even dat we misschien wel wat underdressed zijn voor deze gelegenheid. Maar we worden hartelijk uitgenodigd en we lopen met onze bezwete lichamen een ijskoud gekoelde ruimte in.
Een Thaise familie zit in een hoek al te eten.
Centraal opgesteld staat een grote televisie. Aan, maar met het geluid zacht dit maal. Er is een krankzinnige Willem Ruis-achtige show aan de gang. Met die typisch Thaise roze en groene felle kleuren.
Het eten is geweldig goed en spotgoedkoop.
We peddelen terug naar het hotel via een 7-eleven.
De boel weer inpakken. De bus gaat om 11.30 vanaf de busterminal. De tuktuk komt ons halen om 10.30.
De dame van de tuktuk van eergisteren zit al op ons te wachten.
Ze vertelt dat ze vlak achter het hotel woont. Twee jaar geleden was de hele boel hier overstroomt. Heeft ze twee maanden met haar gezin in de bende gezeten. Ze lacht en kijkt zorgelijk tegelijk. Heeft ook (?) twee kinderen, dochters. Samen met haar man heeft ze de tuktuk business.
De bus naar Sukhothai
We laden de boel in, rijden naar de busterminal en nemen afscheid.
De bus is 10 minuten te laat. Zeggen wij als Hollanders.
In de bus is het koel en we zitten in een soort vliegtuigstoelen.
Na een uur stoppen we bij een grote hangar-achtige hal langs de snelweg. Er is een winkeltje. Er staan langs de kant een viertal kraampjes met eten. In het midden van de hal staan een aantal tafels en stoelen.
Na vragen blijkt dat we hier de lunch kunnen gebruiken die bij deze reis is inbegrepen. We lopen langs de kraampjes en zoeken iets uit. In ruil moeten we een stuk van onze tickets laten afscheuren. Eten is goed en na een half uur rijden we weer.
Het landschap wordt steeds leger, dat wil zeggen steeds minder bebouwing en steeds meer platteland en natuur. We zien rijst- en suikerrietvelden.
In Sekhothai
Bij de busterminal in Sukhothai staan taxi’s te wachten. Of tuktuks. Net hoe je het bekijkt. Dit zijn pick-ups die bebouwd zijn met een tuktuk-achtige bak. Na de prijsvraag haalt de chauffeur een plastificeerde menukaart tevoorschijn, met daarop de prijzen. Dat lijkt ononderhandelbaar, maar het is ook niet veel dus we laten het maar.
Door de hectische stad van nieuw Sukhothai. Bij de brug over de rivier zien we de restanten van de recente dijkdoorbraak. De “dijk” is hier een dikke betonnen muur van een centimeter of 20 dik. De provisorische herstelwerkzaamheden zijn damwandprofielen en een paar grote bergen zandzakken. Verderop in de stad ook nog her en der zandzakken voor ingangen van winkels en gebouwen.
Vlak bij het hotel rijdt ons een brommertje achterop met een bestelling Thaise maaltijden voor een heel weeshuis.
In het hotel een te veel op de toerist geënte Thaise maaltijd gegeten.
Naar busstation van Ayutthaya gefietst en bus geboekt naar Sukhothai.
Opties waren een privébusje (minibus) voor 4800 baht. Bij het grote busstation een stukje buiten het centrum van Ayutthaya gekeken voor een grote bus. Hier een “vip” bus met airco en maaltijd voor 300 Baht per persoon.
We fietsen terug over de “snelweg”. Onzeker, gevaarlijk, op die vrij gammele fietsjes.
Onderweg terug winkelen we bij de 7-Eleven (de Appie van Thailand / zuidoost Azië). En bij de straatkok halen we geroosterde kip en varkensvlees met saus als lunch.
’s Middag regent het.
De dame bij het hotel heeft gehoord op het nieuws dat Sukhothai is overstroomd als gevolg van een tropische regen. We google en er blijkt inderdaad een dijk door te zijn gebroken en een deel van de stad staat onder water. De dame belt naar ons hotel in Sukhothai en die vertellen dat e.e.a. onder controle is en het gat is gedicht.
’s Avonds wandelen we naar een restaurantje in de buurt en vinden een gelegenheid met een dakterras met uitzicht over de rivier. Goed gegeten.
