Relaxed opgestaan. Geen druk programma. We gaan fietsen, met opnieuw gammele fietsjes van het hotel. De wegen zijn niet ingesteld op fietsers. Oversteken en voorsorteren is niet overal eenvoudig. Meestal stappen we gewoon van de fiets al we een drukke kruising moeten nemen.

We rijden naar Wat Chiang Man, de oudste tempel in de binnenstad van Chiang Mai. De wijk in het noord-oosten van Chiang Mai blijkt een rustig deel van de stad; het hectische stadverkeer en het daarbij horende lawaai is even verdwenen. Na wat zoeken vinden we de tempel.

Na de tempel te hebben bekeken fietsen we naar de markt Muang Mai. Dit is een dagmarkt waar de Thai zelf hun spullen kopen en verkopen, en niet zo’n toeristische markt als de Night Bazaar.

De vis wordt al opgeruimd als we aankomen. Nog levende meervallen worden overgeheveld in plastic zakken. We wandelen door de hectische markt. De meest inheemse artikelen worden verkocht. Er worden kippenpootjes gehakt, ingewanden aangeboden, varkenskoppen, krabben, geitenkoppen, en enorme balen knoflook. Een enorme variatie aan producten.

We peddelen naar onze “stamkroeg” The Terrace. Eten en drinken en rijden naar het hotel terug. Zwemmen en douchen.

‘s Avond brengt iemand van het hotel ons en een stal andere toeristen uit China naar de nachtmarkt. Deze is al in volle gang. Een echt tourist-trap. Open een paar kraampjes na met Chinese (?) voedingswaar is het een voor toeristen ingerichte markt. T-shirts, snuisterijen, kettinkjes, oorbellen, electronische rommel, andere kleding.

Lady boys mengen zich onder het publiek om hun show die avond in het dichtbij gelegen theater aan te prijzen. Lijken me wel aardige lui. Sommige zijn extatisch, anderen introvert en stil.

Met de taxi terug naar het hotel en inpakken voor ons vertrek morgen.

Met een minibus over de bergen terug naar Chiang Mai.

De wat sikkeneurige receptioniste brengt ons naar de bus terminal van Pai. Achter het stuur zegt ze opeens dat ze zo genoot van ons warme gezin. En dat ze dat zelf mist want ze was enigst kind, heeft nu geen moeder en vader meer. Ik mag niet verder vragen, want anders gaat ze huilen, zegt ze. Wat een afscheid.

Onze bagae, met onze nieuwe mega-koffer, past maar net aan op het dak van het busje. Met een net wordt de boel bij elkaar gehouden. De hele verdere rit verwacht ik elk moment dat een van onze koffers voorbij komt zeilen.

De tocht door de bergen is dit keer minder grappig. De chauffeur rijdt als een dolle. Haalt in waar het niet kan. Terwijl de motor vervaarlijk bonkende geluiden maakt. Hij snijdt bochten af terwijl er tegeliggers aan komen. Er gaat dit keer gelukkig niemand spugen, hoewel dat heel terecht zou zijn geweest.

We zijn blij als we weer met onze beide beentjes in Chiang Mai op de grond staan. Bij de busterminal van Chiang Mai worden we weer bestormd door taxichauffeurs.

Het hotel is netjes en redelijk luxe.

We wandelen door de straten van Chiang Mai naar de nachtmarkt. We eten wat en struinen langs de stands die worden opgezet. Kopen wat snuisterijen.  Het begint te gieten en we houden een tuktuk aan. De tuktuk brengt ons met behulp van Google maps terug naar het hotel.

‘s Avonds eten we in restaurant The Wall. In mijn herinnering een restaurant waar ze alleen maar spaghetti gerechten verkochten (dat was in ieder geval de reden voor ons om er heen te gaan: N. Wilde per se iets westers eten. Maar als ik het restaurant later op internet op zoek adverteren ze met Thai & Western Food.

We rijden door het prachtige bergachtige landschap tussen Pai en Mae Hong Son naar de grotten van Lod.

Onderweg stoppen we op een bergkam. Hier is een uitzichtpunt ingericht. Het uitzicht over het dal is prachtig.

Het heeft enorm geregend afgelopen nacht, en ook de nachten daarvoor. Als gevolg daarvan is het waterpeil zo hoog dat alleen de meest toegankelijke grot van Lod bereikbaar is.

Met twee gidsen varen we een klein stukje de grot in. Het bootje is een soort platbodem van bamboe. De leggen aan en lopen de grot in, bijgeschenen door de benzinebranders van de gidsen. We worden langs de meest in het oog springende door de natuur gevormde druipsteenkunstwerken in de grotten geleid. De pannenkoek, olifant, kikker, schildpad, al naar gelang de gelijkenis van de druipsteen. Al vrij snel hebben we het begaanbare rondje gelopen en zitten we weer in de bamboeboot.

De chauffeur doet een toeristisch rondje door het dal van Pai. Het is mooier dan we al gezien hebben. Het dal is erg vruchtbaar en staan vol met allerlei plantages. Een landkrab kruipt voor de auto de weg over en wordt door de chauffeur handig ontweken.

Bij de Witte Buddha, die vanaf een heuvel over het dal kijkt, gaan we uit de auto om deze even van dichtbij te bekijken. De Buddha staat in de (bamboe) stijgers. De witte kalklaag bladdert af, zien we van dichtbij, en krijgt een opknapbeurt. Als we van de Witte Buddha weer de trap aflopen begint het te regenen.

We laten ons bij het dorp afzetten. We moeten een grotere koffer aanschaffen om alle cadeautjes in kwijt te kunnen.

Eerts eten we van bij Duang, een doofstomme, maar zeer aardige Thaise restaurateur. Eten ook zeer smakelijk.

In de winkel krijg ik een enorme krampaanval als we een koffer staan uit te zoeken. Gelukkig heb ik een openbaar toilet gespot, dat iknu op tijd weet te bereiken. Mijn ingewanden hebben moeite met het voedsel, en ik lijk te ontploffen op het toilet.

We slepen de koffer achter ons aan terug naar het hotel. De rest van de middag relaxen we in het hotel.

Als het weer tijd is om wat et eten, lopen P. en ik het dorp in om een broodje Döner te halen. Ik geloof dat ik het al had gezegd maar in Pai zijn moslims, er is ook een moskee, en bij de moslims kan je broodje Döner kopen. Dat klinkt als een cliché, maar het is waar, hier in ieder geval.

We moeten erg alng wachten op onze broodjes, en als ze klaar zijn is het weer gaan regenen.  Stortregenen.

We rennen met onze broodjes naar de 7-eleven even verderop. We kopen wat te drinken, en ook regencapes (30 Baht). De regencapes zijn ideaal. Met de capes aan soppen we door de regen. Onze slippers piepen onder onze voeten.

De broodjes zijn prima en uitbundig.

Naar busstation van Ayutthaya gefietst en bus geboekt naar Sukhothai.

Opties waren een privé-busje (minibus) voor 4800 baht. Bij het grote busstation een stukje buiten het centrum van Ayutthaya gekeken voor een grote bus. Hier een “vip” bus met airco en maaltijd voor 300 Baht per persoon.

We fietsen terug over de “snelweg”. Onzeker, gevaarlijk, op die vrij gammele fietsjes.

Onderweg terug winkelen we bij de 7-eleven (de appie van Thailand / zuid-oost Azie). En bij de straatkok halen we geroosterde kip en varkensvlees met saus als lunch.

‘s Middag regent het.

De dame bij het hotel heeft gehoord op het nieuws dat Sukhothai is overstroomd als gevolg van een tropische regen. We google en er blijkt inderdaad een dijk door te zijn gebroken en een deel van de stad staat onder water. De dame belt naar ons hotel in Sukhothai en die vertellen dat e.e.a. onder controle is en het gat is gedicht.

’s Avonds wandelen we naar een restaurantje in de buurt en vinden een gelegenheid met een dakterras met uitzicht over de rivier. Goed gegeten.