De eerste keer dat ik een band live zag was op 30 oktober 1981. U2 speelde in Paradiso. Mijn oom had kaarten en ik mocht mee. Ik was 14.
Ik herinner me een vol Paradiso, een indrukwekkende zaal, een vermoeiende avond en drummer Larry die op 12 uur ’s nachts jarig werd. Concerten begonnen in die tijd nog een stuk later dan tegenwoordig. Het album October was net uit. Ik kende de band nog nauwelijks (ik was 14!). Bono was al een charismatische zanger, maar had nog niet dat Jezus-complex. De bijzondere stem met de reverb-gitaar van The Edge zorgden voor een unieke sound.
Ik vond een verslag op u2songs.com. Ik zie hier ook dat tickets 10 gulden kostten en de zaal uitverkocht was.
Mijn oom maakte opnames met twee kleine microfoons die hij aan een dunne haarband had bevestigd. Ik had ooit een kopietje op cassette dat ik in het jaar daarna veel beluisterde.
Ik vond de opname op YouTube – die zou best eens van hem kunnen zijn.
Later zag ik ze in ’t Heem in Hattem. Veronica maakte opnames, waarvan I Will Follow op de B-side van de single Gloria werd uitgebracht. Het volume bij dit concert was krankzinnig. Rond een meter of vijf rond de staande speakers bij het podium vormde zich een lege ruimte.
Het optreden in Paradiso was beter.
Ik kocht de albums van U2 tot en met The Joshua Tree. Een liveoptreden van ze bezocht ik niet meer. Ik denk dat we uit elkaar gegroeid waren. Mijn smaak was meer naar de extremen afgebogen, de muziek van de band meer naar het midden.
