22 maart 2023
Na twee dagen in de bergen van Nikko is het tijd voor de westkust. We reizen 600 kilometer naar Kanazawa, van Nikko naar de westkust van Honshu. Voor de zekerheid controleren we onze reisplannen bij het JR station in Nikko, nog niet helemaal gewend aan het treinensysteem. Maar de trein rijdt als we dachten. We regelen hier ook gelijk de rest van de reserveringen voor de tot nu geplande Shinkansen ritten.
Toeristen kunnen een Japan Rail Pass kopen, waarmee je een, twee of drie weken aansluitend met de meeste treinen en bussen kunt reizen, inclusief de Shinkansen lijnen. De ingangsdatum van de pass regel in Japan zelf op een JR Station.
Op het perron proberen we een flesje warme koffie uit een automaat. Automaten met diverse producten kom je overal in Japan tegen. In de meeste afgelegen plekken kan je opeens tegen een automaat aanlopen met thee, koffie, en frisdranken. De koffie is niet goed en niet slecht; drinkbaar, wat ons eigenlijk meevalt.
We zijn nog niet zo lang in Japan dus de strakke lijnen op het perron waarmee wordt aangegeven hoe je moet voorsorteren voor het instappen zijn nog indrukwekkend. Zoals we in Nederland chaotisch samendrommen voor de treindeuren is in Japan ondenkbaar. Niemand dringt voor.
Japanners zijn echt heel erg behulpzaam. Vanochtend staan we even bij een automaat te prutsen met de Google app om te vertalen wat de automaat verkoopt. Van de andere kant van het perron komt een man naar ons toe om te vragen of hij ons kan helpen. Dat is al de vijfde of zesde keer dat dit ons gebeurt in de korte tijd dat we in Japan zijn. Dit lijkt te contrasteren met de schuwheid die je soms ook ervaart. Misschien dat de Japanners die Engels spreken zich ogenblikkelijk geroepen voelen om buitenlanders in hun land te helpen.
De trein naar Utsonomia blijkt een metro. De overstap op de Shinkansen naar Omiya en dan naar Kanazawa is vanzelfsprekend.
Jammer genoeg kan je niet veel van het landschap zien waar we doorheen reizen. De Shinkansen rijdt de meeste tijd in een halfhoge betonnen bak waar je vanuit de trein net niet overheen kunt kijken. Maar waar we het landschap kunnen zien, is het fantastisch. Een landschap dat voor ons nieuw is. De heuvels, dalen en rivieren lijken niet op iets dat we al kennen. Overal is de inrichting van het landschap verzorgd. Japan is natuurlijk dicht bevolkt, zeker vergeleken met Nieuw-Zeeland waar we net vandaan komen. Toch is het nergens chaotisch. Alles lijkt onder controle.
De snelheid van de trein is indrukwekkend. We moeten twee keer overstappen en een stuk met de bus in de stad, en toch staan we 5 uur later en 600 km verderop voor ons nieuwe onderkomen in Kanazawa.
Omdat het weer zo prachtig is, gaan we direct de Kenroku-en tuin bezoeken; naar zeggen een van de mooiste tuinen van Japan. Met het middaglicht dat eind van de dag langzaam steeds lager zakt en langere schaduwen trekt, krijgen de oude bemoste bomen en de vroegbloeiende bloesembomen een aparte sfeer. Jongeren lopen in traditionele kleding, we kwamen dit ook in Tokyo tegen.
Tegen 7 uur gaan we op zoek naar een restaurant. Hoewel we aan de rand van het centrum van de stad zitten, blijken veel restaurants al gesloten. We vinden een klein restaurantje onderin een onaanzienlijk grijs betonnen gebouw, waar een op een bord te lezen is dat ze koffie en breakfast verkopen. Ishikawamon Coffee is inmiddels gesloten. Op het internet vond ik een teleurgesteld bericht dat ik helemaal begrijp: https://kanazawa-drifter.net/entry/cafe/closed/ishikawa-mon
Als we naar binnen lopen, zien we drie zachtjes-kletsende tienermeisjes zitten aan een tafeltje; de ruimte is verder leeg. We twijfelen of dit wel is wat we zoeken, de meisjes zitten aan de thee. Net als we denken verderop ons geluk te proberen, komt er een heel kleine, gebogen, magere oude dame naar ons toe. Ze viel niet meteen op; de vloer achter de bar is verlaagd waardoor ze net aan met haar neus boven de bar uit komt. Ze schuifelt naar ons toe en wijst ons een tafeltje. Ik kijk om mij heen maar ik zie geen keuken. ‘Misschien ergens achter?’, denk ik nog. Met gebaren en wat Japanse woorden maken we duidelijk dat we wat willen eten en verdomd; ze komt met een kleine menukaart aan, in het Japans.
Onze vriendelijke gastvrouw blijkt een paar woorden Engels te spreken, waardoor we er samen uitkomen. We kunnen kiezen uit huisgemaakte curry, pasta of pilav. Geen Japans? We kiezen beide voor de curry. De dame verdwijnt achter de bar, rommelt wat in een vriezer en als ze weer tevoorschijn komt, heeft ze twee Tupperware-bakjes in haar handen waarmee ze achter een gordijntje verdwijnt. We horen een deurtje open en weer dichtklappen en daarna het bekende geluid van knoppen die ingedrukt worden, gevolgd door het zoemende geluid van een magnetron. De curry met rijst is dan opgewarmd, maar desalniettemin zeer smakelijk. Morgen maar eens proeven wat voor breakfast ze voor ons kan toveren.
Ishikawamon Coffee is inmiddels gesloten. https://kanazawa-drifter.net/entry/cafe/closed/ishikawa-mon
Dit is de vijfde aflevering van de serie ‘912 uur Japan’.
