20 maart 2023 Nikko

De naam Nikko deed me denken aan speelgoedautootjes. Kleine rode racewagens die over de keukenvloer scheurden. Maar Nikko Toys blijkt een bedrijf in Hong Kong te zijn, totaal ongerelateerd aan Nikko, het stadje een uur boven Tokyo, bekend om zijn historische tempelcomplex en UNESCO werelderfgoed.

Treintickets naar Nikko

We nemen de metro naar Kita-Senju station. Hier willen we tickets naar Nikko kopen, en lopen we tegen de complexiteit van het Japanse treinennetwerk aan. Het probleem is dat er verschillende exploitanten zijn, net als in Nederland. Maar in Japan heeft elk treinbedrijf zijn eigen systeem van tickets, stoelreserveringen websites en tarieven. JR East, Tobu Railways, Keisei Electric Railway.

We staan voor een ticketmachine bij het Tobu Railways loket. De Limited Express naar Nikko vertrekt over twintig minuten. Moeten we reserveren, kunnen we gewoon instappen? Het ticket lijkt niet het hele traject te dekken. Er zijn meerdere Nikkō stations, wij moeten naar Tōbu-nikkō. Moet je eerst een basisticket kopen en dan een Express-supplement, of is het een gecombineerd ticket? Een vriendelijke Japanse man ziet ons worstelen en legt iets uit dat we niet begrijpen. We kopen tickets. We denken dat het de juiste zijn. We stappen in de Limited Express.

Als we het Tōbu-nikkō station verlaten en onze tickets door de poortjes halen, beseffen we dat er toch iets niet klopt. De machine piept, maar laat ons door. We moeten iets verkeerd hebben gedaan. Ik denk dat we technisch gezien hebben zwartgereden tussen Imaichi Station en Tōbu-nikkō Station. Maar niemand houdt ons tegen. Ook de Japanners moeten het systeem zo absurd complex vinden dat ze niet van buitenlanders verwachten dat ze het snappen. Later lezen we dat buitenlanders dit voortdurend verkeerd doen. Het systeem is niet gemaakt voor toeristen. Het is gemaakt voor mensen die hier wonen, die de nuances kennen, die weten welk bedrijf welke lijn exploiteert en hoe de tarieven werken.

Dan is de OV-chipkaart in Nederland simpel. Aan de andere kant: de Japanse treinen rijden altijd. En op tijd.

550 meter hoogte

We verlaten het station en kijken omhoog. Bergen. Sneeuw op de toppen. Een frisse wind die anders aanvoelt dan de warme stadslucht in Tokyo. Een bordje vertelt ons dat we hier op 550 meter hoogte zitten. Dat hadden we ons nog niet gerealiseerd. En de lucht voelt helder als berglucht.

We lopen naar ons hotel, een vreemd smal gebouw met een sleets uiterlijk. De Japanse jongeman achter de balie is nors. Hij spreekt nauwelijks, en al helemaal geen Engels. We geven hem onze namen. We krijgen een sleutel. Geen uitleg. Kamer zoveel, derde verdieping. We wurmen ons in het kleine liftje. De voorzieningen in de kamer zijn karig. Een futon op een verhoging in de vloer. Een kleine tafel. Een kast. De gedeelde badkamer is in de hal. De inrichting is traditioneel Japans. Tatami matten. Schuifdeuren van rijstpapier. Een laag raam dat uitkijkt over het dorp en de bergen, met nog hier en daar een besneeuwde top.

Het tempelcomplex

We wandelen naar het toeristencentrum even verderop. We vragen om een kaartje van de omgeving en het tempelcomplex. De dame vraagt of we de tempels in het complex willen bezoeken. Ze wijst ons op een all-in-one ticket. Dat is voor twee dagen aanzienlijk voordeliger als je van plan bent meerdere bezienswaardigheden te bezoeken. We krijgen een ticketboekje op A6 formaat. Op elke pagina een ticket voor een bezienswaardigheid, die er de komende dagen uitgescheurd zullen worden.

Even verderop aan dezelfde straat strijken we neer bij klein restaurant in het voorhuis van een bejaard echtpaar. De man kookt. De vrouw bedient. Ze spreken geen Engels, maar wijzen naar foto’s op de menukaart. We bestellen iets dat op de kaart een Japanse galette wordt genoemd, een soort pannenkoek gevuld met groente en vis. De oude vrouw brengt ons groene thee zonder dat we erom hebben gevraagd.

De heilige Shinkyo brug

We wandelen naar het tempelcomplex. We passeren de Shinkyo brug, de heilige brug, rood geschilderd, overspannend de Daiya rivier. In 1999 werd de brug tot UNESCO werelderfgoed uitgeroepen, samen met de tempels en heiligdommen op de heuvel. De brug is oorspronkelijk gebouwd in de achtste eeuw; de huidige versie dateert uit 1636. Volgens de legende werd de brug gecreëerd door twee gigantische slangen die hun lichamen over de rivier wikkelden zodat de boeddhistische monnik Shōdō Shōnin kon oversteken.

Nu kun je er overheen lopen voor iets van 300 yen. Of je loopt gewoon over de moderne brug ernaast, gratis.

Tempels, poorten, goud

Het park op de heuvel is groot en indrukwekkend. Overal zijn tempels, poorten, tuinen, heiligdommen. Sommige zijn bescheiden, kleine houten structuren tussen de bomen. Andere zijn overdadig, bedekt met gouden versieringen en ingewikkelde houtsnijwerk.

De Yōmeimon poort is het meest opvallend. Twaalf meter hoog, bedekt met meer dan vijfhonderd sculpturen van draken, leeuwen, bloemen en mythologische figuren. Elk detail is beschilderd in felle kleuren. Het is te veel om in één keer te zien.

Een Japanse gids vertelt een groep toeristen dat de poort opzettelijk één omgekeerd geplaatste sculptuur bevat, een bescheiden onvolkomenheid om de goden niet te beledigen. Perfectie is alleen voor goden, niet voor mensen.

We lopen verder. In een klein museum zien we voorwerpen uit de Tokugawa periode: zwaarden, schilden, rituele maskers, kimono’s. Een bordje legt uit dat Nikko de rustplaats is van Tokugawa Ieyasu, de eerste shogun van het Tokugawa shogunaat. Hij stierf in 1616. Zijn graf ligt hier, op deze heuvel, omringd door deze tempels.

Het is indrukwekkend. Een overweldigende concentratie van visuele attracties.

We wandelen terug naar het hotel. Het begint al licht te schemeren en de temperatuur is gedaald. De bergen zijn scherp fotogeniek afgetekend tegen de avondlucht.

De norse jongeman achter de balie zegt nog steeds niets. We halen onze sleutel op. Het nauwe liftje weer in naar onze kamer.

De futon ligt al uitgerold op de tatami. Iemand is binnen geweest. Er liggen twee verse handdoeken op het bed. We schuiven de rijstpapieren deur open en kijken naar buiten terwijl we een biertje drinken. Op het kruispunt onder ons beweegt het verkeer in staccato langs de stoplichten.

Dit is de vierde aflevering van de serie ‘912 uur Japan’.

Lees hier de derde aflevering.