Droom of foto

Ik lees de droom terug in mijn opschrijfboekje. Oktober 2022 zegt de notitie.

Ongeïnspireerd sjok ik langs het strand van Bergen aan Zee, dan terug naar het dorp. Loop binnen bij een tentoonstelling in het vredeskerkje. Hoog tegen de muur, op een krankzinnige plek, hangt een schilderij van mijn oom.

Ik rijd door naar Schoorl, doe een boodschap bij de supermarkt. Het klimduin is gevuld met toeristen en dagjesmensen. Ongeïnspireerd lummel ik rond met mijn camera. Ik heb zin in een patatje, maar niet in de lange rij voor de snackbar. Bij de patatkraam op de parkeerplaats heeft een dame met een geel hoedje en een paarsblauwe bloemetjesjurk een enorme hoeveelheid Vietnamese loempia’s besteld. De glimlachende Vietnamees heeft zijn handen vol aan de groeiende stapel gefrituurde loempia’s. De vrouw houdt een enorme Ikea tas open.

Via Camperduin rijd ik naar Petten, over de lijnrechte weg langs de Hondsbossche zeewering.

Bij Petten word ik wakker in een boerderij. In het grasveld naast de boerderij is een enorm schip geparkeerd. Ik wandel naar Petten, eet een patatje, wandel terug en bekijk het schip in de tuin van de boerderij. Het schip wordt bemand door verfletste poppen met zwarte kraalogen in grijze gezichten.

In de wei langs een onaanzienlijk polderweggetje staat een wit paard van Rob Scholte. Even verderop staat een echt paard, een schimmel. Ik probeer een foto te maken van het echte paard en het kunstpaard. Loop een stukje door naar een vervallen schuurtje. Uit het dak van het schuurtje steekt een maaiveld van verroeste schroeven. Schuurtje, paard van Rob, schimmel, ik probeer ze te combineren in een foto. Langs de dijk komt een meisje met een paard aan de hand naar me toe lopen. Meisje ook erbij. Is het een foto? Een droom? Ik weet het zo net nog niet.

Schuurtje bij petten en paard van rob scholte in de wei
Schuurtje bij petten en paard van rob scholte in de wei

The Sound of Waves – Tatsuo Suzuki

photo by Tatsuo Suzuki The Sound of Waves - Tatsuo Suzuki

Does it matter if you read a photobook from left to right, as we are accustomed to in the West, or from right to left? Like in Japan? Tatsuo Suzuki’s book The Sound of Waves made me wonder when I found the imprint page in the back of the book, contrary to my expectations. So I read the book in both directions (do you ‘read’ a photobook?) and found from left to right seemed the best way to experience the sequence of pictures.

The book’s title, ‘The Sound of Waves’, is so to the point. You hear the waves crashing on the beach, the sound of a band playing live in a bar, fireworks, protests in the streets, rain, the noise of a crowded city, and trains arriving at a station.

Tatsuo’s book follows a tradition of Japanese black and white photography with grainy, sometimes blurry pictures, close-ups, dense pages with little place to rest – the white space between the images is black, drawing the viewer into the book. I see Eyes everywhere, the sad eyes of the models, eyes in the crashing waves. Tatsuo Suzuki drags us through a rough night in a hectic rhythm, and we finally reach dawn (reading left to right). On the last crash of waves, the sun melts away the gloom, with care.

It’s a sensory experience Tatsuo creates. It is a coming and going of the sea, breaking waves, street smells, people marching, yelling, the sweat and sound of a fierce drummer, nearby, traffic, wailing wind, the noise of the sea, murmuring crowd, a highway, more noise.

tatsuo suzuki photo from The Sound of Waves - Tatsuo Suzuki
The Sound of Waves - Tatsuo Suzuki

Visuele Industrial Nostalgia in IJmuiden

Vorige week had ik een afspraak in IJmuiden om af te stemmen over mijn tentoonstelling in de bibliotheek. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om een rondje door het havengebied te lopen.
Het valt me opeens op dat het havengebied van IJmuiden een beetje zijn ruwe uiterlijk begint te verliezen. Op een stuk braakland bij het Sluisplein verrijst een appartementencomplex. De sluizen zelf zijn vernieuwd en hebben veel van hun betonpatina verloren. Het oude Havengebouw aan de Halkade is gesloopt. In het dal bij de Margadantstraat is een bedrijventerrein gebouwd. Gelukkig heeft het oude pakhuis op de hoek van de 4e Havenstraat, waarin nu Kapteijn zit, de dreiging van sloop doorstaan en is het bij een verbouwing gebleven.

Ik denk even dat ik lijd aan aan wat in het Engels met de term Industrial Nostalgia wordt aangeduid, en waarvoor ik geen Nederlandse vertaling kan vinden (en waarvoor vreemd genoeg nog geen Wikipedia-artikel bestaat). Maar nostalgie suggereert echter een emotie, maar het gaat mij er meer om dat zo weinig mogelijk van dit typerende unieke beeld verdwijnt en niet is vastgelegd voor het plaatsmaakt voor een vooralsnog onduidelijke typologie.

Middenhavenstraat, IJmuiden
Middenhavenstraat, IJmuiden
Warmenhovenstraat, IJmuiden
Cronjéstraat, IJmuiden
Margadantstraat, IJmuiden
Middenhavenstraat, IJmuiden

Chris Killip and Ian Dury

Een paar maanden geleden heb ik de Chris Killip-retrospectieve in Den Haag bezocht in het Fotomuseum Den Haag. Het was een fantastische tentoonstelling in het Fotomuseum Den Haag.

chris killip sea coal photo

De zondag na mijn bezoek aan de show ging ik naar een festival voor tweedehands albums. Ik snuffelde tussen de platenbakken en vond een interessante plaat van Ian Dury, Laughter, het album dat in 1980 werd uitgebracht. Ik kocht de plaat. Later luisterde ik naar de plaat en las ik de albumhoes. Chris Killip maakte de foto’s op de albumhoes.

Chris Killip kreeg de opdracht om foto’s te maken voor de hoes van Laughter, het album dat in 1980 werd uitgebracht door Ian Dury and the Blockheads.

Ik kan geen informatie vinden over de achtergrond van deze samenwerking. Zelfs de AI’s zwijgen hierover.

ian dury and the blockheads - laughter - album cover


On Luscinia svecica and two Homo copiarius subspecies

This week, we walked across the Engbertsdijkvenen. We spotted an uncommon bird, the Bluethroat (Luscinia svecica). Helped by the app Merlin Bird ID, an app that lets you listen to birds like you’ve never heard them.

We also spotted Homo copiarius avium, a species of Homo sapiens equipped with a still camera with an 800mm lens. I can estimate this species quite well since I am of the affiliated subspecies Homo copiarius platea, also outfitted with a camera, but with a 28 or 35mm lens. Whereas the Homo copiarius platea like me is more often found in inhabited areas, where it generally operates in isolation, the Homo copiarius avium is found in nature reserves, where they operate in groups of 3 to 7 of their conspecifics, and often congregate in observation huts to share their collections of copied birds.

Ben van den Broek made this picture of the Bluethroat.

Beeld van een wandeling bij Vriezenveen

Ik maakte een korte video van de wandeling van gisteren over de venen bij Vriezenveen.

Foto’s printen en prints fotograferen

Ik ben bezig met het afdrukken van deze serie zwart-witfoto’s en eindelijk gaat nu goed. De afdrukken op Canson Infinity Baryta Photographique II (bedenk eens zo’n naam voor een papiersoort) zien er erg mooi uit.

Nu wil ik de resultaten van dit werk delen, dus moet ik een goede foto van de afdruk maken. Dat is niet zo eenvoudig als het lijkt. Ondanks de glans van het papier reflecteert de afdruk licht, waardoor er donkere vlekken op de foto ontstaan. Niet zo mooi.

Of ik ben te kieskeurig.

Foto van print van foto van Oostknollendam
Oostknollendam

Douglas Coupland on Novelty and Craft; the analog world gets new attention

Schagen

I am reading Shopping in Jail by Douglas Coupland. In the essay, I find two interesting quotes:

…novelty that reflects the powerful but less prominent forces of any culture is interesting and worthy of exploration.

I recognize this in photography. Pictures of the parade are never as interesting as pictures of what is happening on the edges of the parade. The people watching the events are more interesting than the event itself.

In an ever-flattening world of downloaded non-physical experiences, the crafted object is in the ascendant and ultimately might prove to be the trunk of the tree that gives rise to the next dominant wave of modern art.

The essays are from some time ago, and we have since seen the rise and death of the NFT as an ultimate non-physical experience in art. Yet, the analog world gets new attention when digital artifacts emerge.

The experience in concerts and festivals emerged when music went digital and streamed. At the same time, streaming channels have the distribution of music accessible to anyone. They are no longer limited to large record companies. This allows more novelty and experiments on the edge. Now, analog music media such as vinyl and cassettes reappear, and “merch”—another name for analog artifacts sold directly by the musicians—has become the standard and is more profitable for many bands than their music.

In the literary world, a similar flattening change has taken place. The internet has reduced the volume of the book-reading audience. Still, at the same time, it has opened up a channel for sharing writing and ideas. While the mainstream ebook business seems dominated by Amazon, there is enough opportunity to access readers with some additional marketing efforts, and these efforts can make a significant difference.

Social media have turned into sales channels for photography and other arts—and we should treat them as such—but analog experiences such as books, zines, prints, and expositions are where art is enjoyed.

Recent photo prints

In Color In Japan by Shin Noguchi

This is the new edition of Shin Noguchi’s book In Color In Japan, which appeared first in 2020. I saw this first edition from my friend Bouwe just after I had received my copy of the new edition. I did not compare the selection of the pictures with those in the new edition. The print quality of the pictures in the new book, however, was obviously so much better than the print quality of the pictures in the first edition that I would safely state it is well worth buying the new edition even if you already have the old one.

Shin Noguchi is broadly known under the category of street photographer, and he is a member of the street photography collective Up.

Avoiding the definition-question of street photography and its slur of religious and esthetical fundamentalist discussions, I would say that Noguchi’s style and subject matter are much more in the realms of Luigi Ghirri and William Eggleston, with the humoristic twist of Martin Parr. Noguchi combines this with personal documentation of his family life, which is intimate and loving. In general, when Noguchi captures people, he does this with a lightness and compassionate feel. He never gets negative or vicious in his depictions.

You find strange objects in Noguchi’s images: a tram behind a fence, a car stuck on a staircase in a park, large balls in a garage box, one white, one red, a dog dressed up as a lion in the street of Tokyo. What is going on in Nogochi’s world?

Noguchi observes the world around him and finds its oddities. He views his Japanese environment like a stranger. He could be a tourist in his own country. With a minimalistic approach, he captures a KFC shop front and a fluorescent light bar in a red room (a clear reference to Eggleston) with the same curiosity as typical Japanese situations like people dressed in manga suits in the streets of Tokyo and ladies in kimonos. He finds pictures in a torn curtain, a spot of light in an empty sports hall, and a picture of a billboard in front of Mount Fuji, displaying Mount Fuji itself.

Noguchi is not your typical street photo hunter. He is a craftsman who creates remarkable pictures from the unremarkable, with great precision and skill.


Pierre Verger and Diana Blok in Cobra, curatorial contrasts

We visited the Cobra Museum on the second-to-last day of photographer Diana Blok’s exhibition “I challenge you to love me.” This was September 30th, and I only found my notes back today.
We came for Blok, but most of the exhibition on the second floor of the Cobra Museum is devoted to the work of photographer Pierre Verger. The exhibition on Verger is called “The One That I Am Not.”

In the name of Verger’s exhibition, each word begins with a capital. For Blok’s, it doesn’t. And that says a lot.
The exhibition of Verger’s work is, above all, much.

Pierre Verger was an anthropologist who traveled extensively, taking photographs. His images led visitors around the world. He made a lot of images. Some are monumental, but many are primarily ethnographic documentary. And many they are. A tighter selection would have been possible, leading to a more a more exciting exhibition.

We walk on to the exhibition on Diana Blok in the corner of the room—or so it seems. Unlike the exhibition on Verger, Blok’s work is tightly curated, leading to a very interesting tentative exhibition.

Diana Blok has created work around different concepts. Strong images have always been selected based on the themes. Blok’s work is fresh and surprising, sometimes uncomfortable. I find a family portrait of naked sons lifting their naked mothers uncomfortable but wonderfully well-made.

Diana Blok walks around and films the exhibition on her iPhone. She turns I look straight into her camera. Imperturbably, she continues filming, as she should.