In a Finnish cabin from Frostbite to Fireside

It’s about -25 Celsius. We are inside after a run on snowmobiles over windy Finnish hills. With 25 degrees below zero, that’s a challenge. We stopped for a few minutes on a hill to take pictures of the impressive winter landscape. As the minutes passed, our guide began to insist, first politely, then less politely, that we should get moving again. Otherwise, we would get something frozen here—our limbs and, more probably, our eyes.

In the hut, he made a fire and roasted sausages. All was well.
We smelled like smoked mackerel for the rest of the day.

Marker Wadden – zee, bijna land, natuurgebied

Marker Wadden, opblaasbare pelikaan

Deze week verblijven wij op de Marker Wadden. De Marker Wadden zijn een groep kunstmatige eilanden in het Nederlandse Markermeer. Aanvankelijk was het de bedoeling het Markermeer in te polderen, net als andere delen van de voormalige Nederlandse Zuiderzee. In 2003 werd besloten deze plannen niet door te zetten.

Ongeveer 10 jaar later werden plannen gemaakt om in het Markermeer “wadden” te creëren, eilandjes die regelmatig met water overspoeld worden en een onbewoond natuurgebied vormen.

Marker Wadden

In 2016 werden de eerste eilanden gevormd. Sinds een jaar kan één van de eilanden worden bezocht en zijn er beperkte faciliteiten voor bezoekers om te overnachten in kleine huisjes of in een boot in de kleine haven.

Het gebied ontwikkelt zich prachtig. Honderden soorten planten en vogels hebben hun weg naar het eiland gevonden.

Marker Wadden

Een aantal planten schijnen door Natuurmonumenten te zijn neergezet. Een bioloog op de boot terug spreekt er schande van. Maar over 10 jaar is de hele kunstmatige archipel toch dichtgegroeid met wilgen en riet, voorspelt hij.

Marker Wadden
Marker Wadden
Marker Wadden
Marker Wadden
Marker Wadden

Wijk aan Zee en Velsen-Noord, juni 2020

Velsen-Noord strand

Op een zondag in juni sprak ik af met een vriend voor een fotowandeling bij Wijk aan Zee. In het binnenland was het zonnig, maar over de kustrand hing zo’n typische strook mist. De zon kon er geen vat op krijgen. Op zich leverde dit moeilijke licht wel aparte beelden op, maar je moet er van houden. Na langs het strand bij Wijk aan Zee te hebben geslenterd, verplaatsten we ons naar de pier verder zuidelijk, het wordt daar Velsen-Noord. Dezelfde mistige beelden van strandgasten in de mist.

Wijk aan Zee, juni 2020
Wijk aan Zee, juni 2020

Rondje IJmuiden aan Zee, 3 juni 2021

IJmuiden, juni 2021

Gisteravond bij IJmuiden foto’s gemaakt. Geparkeerd aan de Harlingenstraat, aan de noordkant van het jachthaventje van IJmuiden aan Zee (als het zo heet). Tussen de Harlingenstraat en de zeekant is een hoge betonnen muur opgetrokken. Aan de andere kant is een duin gemaakt waartegen twee lange rijen strandhuisjes zijn neergezet, met een klein strandje als voortuin. Het strandje, zo lees ik later op Google maps, heet dan ook het Kleine Strand. Rechts, voor de bewoners, uitzicht op de Hoogovens/Tata/Corus.

IJmuiden, juni 2021

Ik loop over de pier langs het strandje, met de bedoeling bij het grote strand van IJmuiden uit te komen. Helaas heb ik geen rekening gehouden met de haveningang, die het onmogelijk maakt via deze weg het strand te bereiken. Ik herinner me nu dat ik er al eens eerder in was getuind. Om het strand te bereiken vanaf hier moet je helemaal om het jachthaventje heen lopen, of rijden. Ik besluit het laatste te doen, en slenter terug naar de auto.

IJmuiden, juni 2021

Aan de andere kant is een enorme parkeerplaats. Ik parkeer bij het hotel vooraan de Kennemerboulevard, en slenter over de boulevard naar het strand. Halverwege zit een Chinese familie te dineren.”Een oorlel zo groot als een biefstuk, door die wespensteek,” vang ik op.Het strand is behoorlijk leeg. De laatste dagjestoeristen verlaten het strand en de strandtenten zijn aan het opruimen. Alleen bij de strandhuisjes is nog leven. Hier een nog langere rij van drie etages strandhuisjes.

IJmuiden, juni 2021

Beachvolleybal in de ondergaande zon. Twee vrienden zitten op een blok beton naar de horizon te kijken, een fles aan hun voeten.

Sark – July 2019

Een dag op het eiland Sark. Een vreemd bezoek aan de plaatselijke kerk, waar dood, geloof en alcoholverslaving de dienst schijnen te bepalen.

St Helier – disgusted by fish in brown sauce

Fish meal with brown sauce

Jersey – a day ending with a disgusting fish meal with brown sauce – or something awkward like that. We were really tired and just wanted to have a meal and get to sleep. Pretty sure we would have walked out otherwise.

The waiter was rude too.

on the ferry to Jersey
flower in asphalt
feet resting
young men standing in sea
plant in wall

Wandeling door de sneeuw met gescheurde laarzen

In mijn jeugd was sneeuw in de winter niet zo ongewoon. Deze winter nadert een week van sneeuw en vorst, en dat leidt tot nogal hysterische voorzorgsmaatregelen. Treinen en bussen rijden niet meer. Mensen slaan voorraden in. De regering waarschuwt ons met een code rood alarm.

Voor veel andere plaatsen, zoals Scandinavische landen, Rusland, staten in Noord-Amerika en Canada, zou de sneeuw die wij krijgen een babywinter zijn. Als zij op zo’n klein beetje sneeuw zouden reageren als wij, zouden hun plaatsen het grootste deel van het jaar onbewoonbaar zijn.

Ik haalde mijn oude sneeuwlaarzen uit de kast en ging een (foto)wandeling maken. Halverwege de wandeling merkte ik dat mijn laarzen begonnen te lekken. Een beetje onderzoek leerde me dat dat niet zo vreemd was. De rubberen zool van mijn laarzen moet in de loop der jaren in de kast helemaal zijn uitgedroogd. Grote scheuren in de onderkant van de ene laars, een groot gat in de andere.

Colorful travel – National Geographic

https://www.nationalgeographic.com/travel/features/photography/colorful-travel-around-world/

PHOTOGRAPH BY FIRDAUS LATIF

Chinese Tiramisu

Vanavond gegeten bij P.F. Chang, een Chinees specialiteitenrestaurant. We worden naar een speciaal tafeltje geleid dat gereserveerd lijkt. Dat levert ons een Mgr. Resp. aantekening op de rekening op: 15$.

De kale zwarte man die ons bedient heeft klasse. Hij weet waar hij het over heeft en geeft uitstekende adviezen.

Als we van het desert afzien, komt hij even later langs met een rekje met kleine glaasjes waarin samples van taarten en andere toespijzen in plastic uitgevoerd zijn tentoongesteld.

“I am obliged to show you this, I am sorry but will tell you about these…”

“Ok,” zegt V., “if you just need a tick in the box, you got it and you can go.”

“Unfortunately that won’t do sir.”

En hij begint af te ratelen wat de plastic desert samples voorstellen.

“And here we have the typical Chinese tiramisu. This is the chocolade-cake, …”

Even later dringt het door.

“What is that? tiramisu? … Chinese?”

“Yeah,” zegt de ober, “serving tiramisu in a Chinese restaurant, isn’t it hilarious?!”

Houston food court

In Houston is het nu, begin april, al 25 graden. Dat is een heel contrast met de 12-13 graden in Nederland, maar gelukkig nog niet de top-hitte zoals twee jaren geleden. Toen was het in september diep in de dertig graden met een onmogelijke luchtvochtigheid.

Rondom het hotel is niet veel veranderd. De food court van de Galeria is nog precies hetzelfde. Na één klein tussendoortje van de Chinees aan de food court zijn we daar ook weer helemaal van genezen: wat een hoeveelheden, en hoe zoet en vet.

Slaapgebrek haalt ons na deze maaltijd ogenblikkelijk in en we trekken ons snel terug in ons hotel.
Tv in de US blijft een uitdaging. Een interessant programma in moeilijk te vinden tussen de honderden kanalen. Heb je er een gevonden dan wordt het programma elke 10 minuten onderbroken door een lang reclameblok.

Fascinerend blijft het honkbal te kijken. Er gebeurt niet zoveel, maar de acties die plaatsvinden worden in detail geanalyseerd, vergeleken met een verscheidenheid aan statistieken en uitvoerig van commentaar voorzien.