Notice

I cannot get used to seeing this in a civilized country.

Strafwerk

Rijssenhout. De bewoners van de huizen aan de Aalsmeerderdijk zitten in hun voortuin met een gezicht alsof ze strafwerk maken. Maar goed, ze kijken dan ook uit op kapitale villa’s aan de overkant.

Het pondje naar de overkant is gratis; de betaalautomaat ligt er uit.

Pomp- en dempwerkzaamheden aan de Uiterweg. Het water moet hier wekenlang op de weg hebben gestaan, dit voorjaar.

Neon suit

On a bench sits a man in a neon-colored suit and black boots. His hair is long, blond, and blow-dried. A traffic controller who has put on his work clothes?

People wear coats again. Summer coats, but the coats are out again, shifting the seasons.

Seagulls and crows scream from the rooftops. The sound reminds me of the raven in Japan.

A man in a t-shirt too tight around his waist, accentuating hefty love handles.

Raymond Carver’s wrinkle

I am rereading Raymond Carver‘s short stories. Nothing happens in these stories, nothing in terms of real-life events—suggestions of events only. A man and a woman are lying in bed. Nothing happens. Only the woman can not sleep. We follow her restlessness. A postman welcomes a new family in town. He observes them while they settle and leave town again.

There is no twist at the end of the stories—just a little wrinkle, at best.

Terschelling, walking West aan Zee – Hoorn – Formerum

Yesterday, I walked from our cottage at West aan Zee to Hoorn along the beach, an 8—or 9 km walk. There was a fierce wind in the back and some threatening rain.

I was impressed by the fractal-like figures in the sand, which formed 3D maps of unidentified countries (Which made me think about the barren landscapes of South America and Africa).

I had a great lunch at Kaap-Hoorn, roasted vegetables folded in Lebanese flatbread.

Continued to walk through the dunes and the woods to Formerum. Then, the rain washed me from the street, and I was picked up and brought home by car.

You can always find something unexpected. People dancing on the beach, this time.

Hoos

Hoorn, Terschelling

Wat in mijn jeugd – 45 jaar geleden – een wit strand was, lijkt nu een illustratie van een wandelend eiland te worden.

Ik verloor hier ooit een een van de eerste digitale horloges. Een Trafalgar, met rode cijfertjes die alleen oplichtten als je op een knopje drukte. Mijn vader had het gekregen van een collega, die het als relatiegeschenk had gekregen maar het ding te lelijk vond. Zoiets als hieronder. Inderdaad erg lelijk.

There!