De mooiste foto’s van 2021 volgens fotografen
Leuke inventarisatie beste foto’s volgens fotografen.
Leuke inventarisatie beste foto’s volgens fotografen.
Ik kreeg het boekje Brieven aan Camondo, geschreven door Edmund de Waal. Het heeft tot onderwerp het leven van een zeer welgestelde Joodse man en zijn familie in Parijs, en ook het antisemitisme in het Frankrijk van de eerste helft van de vorige eeuw.
De Waal beschrijft de ziekelijke verzamelwoede van Camondo en de even pathologische inrichting van de Parijse woning van Camondo met zijn strak geordende verzameling objecten in stofvrije kamers. De stijl van De Waal is bijpassend: stijf, afstandelijk en stofvrij. Ik krijg het er benauwd van.
Het doet een beetje denken aan de manier waarop Nooteboom ruimtes en kunst kan beschrijven. Maar waar Nooteboom een museum of een schilderij te leven weet te wekken op papier, blijft het bij De Waal overkomen als een protserig nauwkeurige opsomming van spullen.
“U wilde dingen compleet maken, had de behoefte dingen weer bij elkaar te brengen, u moet geweten hebben hoe scheiding voelt. Verspreiding voelt.”
Dat wil zeggen: diaspora.
Ik krijg steeds meer de neiging om het keurige porselein van De Waal op de stenen stuk te gooien. De stijl helt over naar pedanterie en elitarisme.
Camondo creëert met een megalomane egoïsme een museum van verzamelde spullen, en verordonneert dat daaraan nooit meer iets veranderd mag worden. Zelfs mogen zijn spullen niet uitgeleend worden.
De koude opsomming van de geschiedenis van de vernietiging van het grootste deel van de familie door de Nazi’s is ijselijk en hartverscheurend.
Aan het eind van het boek neemt De Waal in bedekte termen een standpunt in over de verzamelwoede van Camondo: hij hoeft de erfenissen en zijn archief niet door te geven (in tegenstelling to Camondo), en schenkt zijn archief weg.
Fran Lebowitz is een geboren New Yorker, heeft een sterke mening over alles en is grappig. Martin Scorsese maakte een serie over haar voor Netflix. Voor deze serie interviewt hij haar en krijgt ze alle ruimte om haar eigenzinnige standpunten te etaleren. Op zich een leuk idee.
Ik kijk de eerste aflevering. Martin Scorsese lacht veel te hard en onecht om Lebowitz’ grappen. In plaats van een stapje terug doen, lijkt Lebowitz zichzelf ook mateloos grappiger te gaan vinden. Het concept mondt uit in een puberaal onderonsje tussen Scorsese en Lebowitz dat al snel niet meer om aan te zien is. Jammer, want wat een leuk programma had kunnen worden met geniale flap-uit Lebowitz wordt een zelfgenoegzame lach-of-ik-schiet show.
Gisteren liep ik mijn fotorondje tussen Castricum en Uitgeest.
In de polder is een lantarenpaal in dit jaargetijde een belevenis. En volgen zelfs de mollen en hun hopen keurig een paadje.
Jongetjes die vuurwerk afstelen worden gewaarschuwd door een oude vrouw achter een rollator.
“Zijn jullie voorzichtig, jongens?”
“Ja, natuurlijk mevrouw.”
Ik neem een foto van een vervallen schapenhok in de wei. Ik kijk op en een vrouw op een fiets zegt enthousiast: “De schapen kwamen allemaal naar u toe rennen, dat was zo’n leuk gezicht!”
Op oudejaarsdag liep ik een rondje door Amsterdam. Ik begon in Bos en Lommer, zakte af door het Vondelpark en via de Bilderdijkstraat en Jan van Galenstraat weer terug.
Kinderen gooi je niet bij het afval.
OB tampons en een gietertje te koop.
Gedisciplineerde rijen bij de oliebollenbakker en de Hema.
Hokjesgeest bij het parkeren van fietsen en brommers.
Een toetsenist op weg naar een oudjaarsfeestje.
Er gebeurde niet veel maar ik heb me wel vermaakt.
Two books I read recently: The Hours, read this week, and Fahrenheit 451 today. (That makes Fahrenheit 451 the first book of 2022 – not a bad start.)
The impossible: comparing these two totally different books. I’m going to try, very briefly. I will tell you in advance that I found Fahrenheit 451 to be a lot more my thing.
The story in The Hours is told from a three-person perspective. The story contains a lot of monologue interior and relatively little action. I would call Cunningham’s style baroque. The main characters in The Hours suffer under the great lives of others, which makes them feel limited. They want to break free from that, which is this book’s theme. It reminds me of Hanya Yanagihara’s overrated A Little Life, but in The Hours, unlike the pathetic protagonists in A Little Life, the protagonists do manage to move themselves to positive action.
The story in Fahrenheit 451 is told from the perspective of one person. The story is built primarily around action, and the background is mainly told in dialogues between the protagonist and extras. Bradbury’s style is tight and firm. The main character lives in a dystopian country in the future, where people’s abilities are suppressed, and all books must be burned. The protagonist “awakens” from his role in this dictatorship and takes action against it, which reminds me of 1984.
Read The Lunduke Journal and you get tremendous joy from someone’s dedication to something – anything. In this case, Computer History.
A nice article is for example The History of The Graphical User Interface.
I felt like making a nerdy list. The computers I have owned.
BTW also worked with DEC 10, VAX, ICL mainframe – VME, IBM mainframe – System 390 and beyond, Solaris, Aix.
TI-99/4A. Talks BASIC. Peek and Poke to move you directly into its memory.
Toshiba MSX computer HX-10AA. Failed MSX standard. Could already do a lot more with it.
Tulip PC compatible.
IBM PS2. Unimaginative bin. Dialed into the Internet with it for the first time. Via Compuserve.
IBM Thinkpad 500. My first portable, in quotes. Thing weighed like lead.
IBM Thinkpad T20, T30, T41. All very good.
Lenovo T410. Na de verkoop van de PC divisie overgestapt op Lenovo.
Apple MacBook 2009. This was my first MacBook. Only then did I notice that the user experience of a Mac is so incredibly better than that of Windows. It also boots within 10 seconds, whereas my Windows machines always take over a minute or even (much) longer.
Apple Macbook Pro 2013.
By far the best of them all. Still performs top notch. Indestructible.
Lenovo Ideapad 510. Plastic device. Poor touchpad. But then again is by far the cheapest in the list.
HP EliteBook 1040 G3. Pretty robust and comfortable.
.
MacBook Pro (13-inch, M1, 2020). With touch bar. Could have left that out from me.
Lenovo Ideapad 5 Pro.
We lopen in het bos tussen Castricum en Heemskerk.
Een man en een vrouw met een hondje komen ons tegemoet. De vrouw spreekt ons aan.
“Leidt dit pad naar de parkeerplaats? Ja ik vraag het maar voor de zekerheid, want hij is een clown!”
“Ooh, Oh, Oh, Oooh,” zegt de man.
Later lopen we langs de bunker waar in de tweede wereldoorlog kunst uit het Stedelijk museum en het Rijksmuseum waren opgeslagen. De Nachtwacht werd er onder andere, opgerold, bewaard.
Even verderop wordt de slag bij Castricum, in 1799, herdacht. In deze tijd was ons land als De Bataafse Republiek nog een vazalstaat van Frankrijk.