Een paar maanden geleden heb ik de Chris Killip-retrospectieve in Den Haag bezocht in het Fotomuseum Den Haag. Het was een fantastische tentoonstelling in het Fotomuseum Den Haag.
De zondag na mijn bezoek aan de show ging ik naar een festival voor tweedehands albums. Ik snuffelde tussen de platenbakken en vond een interessante plaat van Ian Dury, Laughter, het album dat in 1980 werd uitgebracht. Ik kocht de plaat. Later luisterde ik naar de plaat en las ik de albumhoes. Chris Killip maakte de foto’s op de albumhoes.
Chris Killip kreeg de opdracht om foto’s te maken voor de hoes van Laughter, het album dat in 1980 werd uitgebracht door Ian Dury and the Blockheads.
Ik kan geen informatie vinden over de achtergrond van deze samenwerking. Zelfs de AI’s zwijgen hierover.
I went to this conference in Portland, Oregon. I had never been to Portland. The most impressive thing about Portland during this short visit, I found, is its Steel Bridge (A rabbit hole on itself. By the looks of it, you would suppose it is a relic from an industrial past, but actually it is still in use. It has its own Wikipedia page). The Japanese Gardens of Portland seem great, but I did not have enough time to visit them. And not giving it priority, having seen the real thing in Japan itself.
On the plane back home, I finished reading my book (The Invisible Gorillaby Christopher Chabris and Daniel Simons) and randomly took the next book from the stack on my e-reader: Aimee Bender’s The Butterfly Lampshade.
A girl with a mentally ill mother gets to live with her aunt and uncle… In Portland. When she visits them, she takes that same Red Line from the airport to the City Center to her aunt’s house, as I had been on that week.
There is no coincidence.
The book starts with a brilliant and moving phone conversation between the mother, the aunt, and the little girl.
Er is een interessante logica te vinden in de Buddhist Noble Truths. Ik parafraseer:
Suffering is caused by desire, attachment, and general craving. Eliminating craving reduces our suffering.
Verlangen neemt af door de oorzaak ervan weg te nemen. Onwetendheid is de hoofdoorzaak. Onwetendheid is een diepgewortelde cognitieve en perceptuele blindheid die ervoor zorgt dat wezens de werkelijkheid verkeerd interpreteren.
Onwetendheid is een interessant woord als je deze context in ogenschouw neemt. Er is onwetendheid in de zin van niet weten, wat de negatieve connotatie heeft van dom zijn, en onwetendheid in de zin van negeren of geen aandacht schenken.
We kunnen dingen negeren die we willen bezitten, interesses negeren die we hebben, zodat we ons kunnen concentreren op de essentiële dingen, en dingen negeren die we denken te moeten weten – waardoor we de meest letterlijke vorm van onwetendheid bereiken. Deze daad van selectieve onwetendheid kan bevrijdend werken en ons bevrijden van de last van onnodige informatie.
Dit concept van onwetendheid kan ook positief worden geherformuleerd als ‘selectieve onwetendheid’: kiezen waar je je op concentreert en wat je negeert om mentale rommel en lijden te verminderen.
Focus en onwetendheid
In onze ambities vergelijken we onszelf met anderen. We observeren en benijden hun prestaties en oordelen. Geen van beide is nuttig.
Robert Greene schrijft in Mastery over hoe de meesters in hun vakgebied – de mensen over wie hij in zijn boek schrijft – zich concentreerden op hun sterke punten. Deze focus op persoonlijke sterke punten geeft hen kracht en het vertrouwen om hun doelen na te streven.
…ignore your weaknesses and resist the temptation to be more like others. Instead… direct yourself toward the small things you are good at.
In Advice for Living deelt Kevin Kelly zijn wijsheid over zorgen over de mening van anderen:
Ignore what others may be thinking of you because they aren’t thinking of you.
Aandacht, media en onwetendheid
In de wereld van vandaag zijn we verslaafd aan nieuws. Als we naar het nieuws kijken, voelen we ons machteloos tegenover de daden van een klein aantal slechte mensen. We verlangen naar beter nieuws, meer updates. Nieuwsagentschappen reageren net als sigarettenfabrikanten: ze stemmen hun producten af op onze verslavende behoeften met een negatieve inslag, sensationele koppen en continu breaking news.
The unsettling possibility is that if you’re convinced that none of this is a problem for you-that social media hasn’t turned you into an angrier, less empathetic, more anxious, or more numbed-out version of yourself-that might be because it has. Your finite time has been appropriated without your realizing anything’s amiss.
We zijn verslaafd. Maar we kunnen onszelf helpen door onwetendheid na te streven. We kunnen meldingen negeren en uitschakelen, en minder vaak nieuwsbronnen raadplegen.
Misschien zijn we beter af met een nieuwsbron die niet gedijt op actualiteit, maar op een langetermijnperspectief. Dat zal niet gratis zijn, want het is niet onze aandacht die voor deze diensten betaalt, maar de waarde die ze bieden voor ons geluk, waarvoor we in ruil daarvoor geld betalen. Deze verschuiving in perspectief kan geruststellend zijn, wetende dat we onze aandacht investeren in iets dat er echt toe doet.
