Vorig jaar waren de Cosmic Psychos weer in Nederland. Ik bezocht twee optredens. Ik schreef er eerder over in Cosmic Psychos at Db’s in Utrecht. Vanochtend vond ik de playlist van het concert in Victorie, Alkmaar. Ik hou wel van dit soort parafernalia.
De eerste keer dat ik een band live zag was op 30 oktober 1981. U2 speelde in Paradiso. Mijn oom had kaarten en ik mocht mee. Ik was 14.
Ik herinner me een vol Paradiso, een indrukwekkende zaal, een vermoeiende avond en drummer Larry die op 12 uur ’s nachts jarig werd. Concerten begonnen in die tijd nog een stuk later dan tegenwoordig. Het album October was net uit. Ik kende de band nog nauwelijks (ik was 14!). Bono was al een charismatische zanger, maar had nog niet dat Jezus-complex. De bijzondere stem met de reverb-gitaar van The Edge zorgden voor een unieke sound.
Ik vond een verslag op u2songs.com. Ik zie hier ook dat tickets 10 gulden kostten en de zaal uitverkocht was.
Mijn oom maakte opnames met twee kleine microfoons die hij aan een dunne haarband had bevestigd. Ik had ooit een kopietje op cassette dat ik in het jaar daarna veel beluisterde.
Ik vond de opname op YouTube – die zou best eens van hem kunnen zijn.
Later zag ik ze in ’t Heem in Hattem. Veronica maakte opnames, waarvan I Will Follow op de B-side van de single Gloria werd uitgebracht. Het volume bij dit concert was krankzinnig. Rond een meter of vijf rond de staande speakers bij het podium vormde zich een lege ruimte.
Het optreden in Paradiso was beter.
Ik kocht de albums van U2 tot en met The Joshua Tree. Een liveoptreden van ze bezocht ik niet meer. Ik denk dat we uit elkaar gegroeid waren. Mijn smaak was meer naar de extremen afgebogen, de muziek van de band meer naar het midden.
Een paar maanden geleden heb ik de Chris Killip-retrospectieve in Den Haag bezocht in het Fotomuseum Den Haag. Het was een fantastische tentoonstelling in het Fotomuseum Den Haag.
De zondag na mijn bezoek aan de show ging ik naar een festival voor tweedehands albums. Ik snuffelde tussen de platenbakken en vond een interessante plaat van Ian Dury, Laughter, het album dat in 1980 werd uitgebracht. Ik kocht de plaat. Later luisterde ik naar de plaat en las ik de albumhoes. Chris Killip maakte de foto’s op de albumhoes.
Chris Killip kreeg de opdracht om foto’s te maken voor de hoes van Laughter, het album dat in 1980 werd uitgebracht door Ian Dury and the Blockheads.
Ik kan geen informatie vinden over de achtergrond van deze samenwerking. Zelfs de AI’s zwijgen hierover.
I enjoyed creating a new mixtape on Friday and Saturday of this weekend. Searching for the songs was great fun, sifting through the selection to find the song that belongs to this Mud Pump Wrangle mixtape.
A couple of songs founded the theme for this tape: Tom Waits’Make It Rain (Jim Jarmusch’s Down By Law vibe), Left Lane Cruiser (goodness, what a band), and Grinderman’s Electric Alice. I was looking for a scratchy guitar, probably a very American, rural feel, bar band, and fun to play. Instruments may be slightly out of tune, distorted, scratchy, drum sounds improvised, wobbly, and the singer hissing and humming in the microphone. And goodness, Black Diamond Heavies – Oh, Sinnerman, what a song with that keyboard solo let through a fuzz-box!
You can listen to the Mud Pump Wrangle playlist on Spotify.
I drew, scanned, cut, and glued the black-and-white cassette cover using the templates from de Bandjesfabriek.
Side I
Tom Waits – Make It Rain – Remastered
Captain Beefheart & His Magic Band – Sure ‘Nuff ‘n’ Yes, I Do
Left Lane Cruiser – Big Momma
De Kift – Kijker
T Bone Burnett – Palestine Texas
Grinderman – Electric Alice
Black Diamond Heavies – Oh, Sinnerman
The White Stripes – One More Cup of Coffee
Side II
Mr. Airplane Man – Sun Sinking Low
Soledad Brothers – Going Back To Memphis
Billy Childish, Dan Melchior – Bottom of the Sea
C.W. Stoneking – The Thing I Done
The Wanton Bishops – Howl
James Leg – Drinking Too Much
The Dirtbombs – Livin’ for the City
King Automatic – Le Redresseur De Torts
Don Cavalli – I’M Going To A River
The Abigails – The One That Let Me Go
Creating this first mixtape after getting a (cheap second-hand) Pioneer cassette deck was tremendous fun.
I reused an old cassette I found in my mother’s cassette deck. I tried to fix the cassette deck but had to part with it in the end—replacing the electromotors became too much of a hassle. I found another place that sold old cassettes for 50 cents. I bought a handful and will use these for other mixtapes.
The first mixtape theme I hit upon was Dutch bands, probably most 90s bands, although De Kift and The Ex have been around much longer and are actually still active. I called it Melkmuil. You can find the Melkmuil playlist on Spotify.
Creating the cover – collating – was another part of the fun. Cassette cover templates were easy to find, for example, at de Bandjesfabriek.
Side A
Side B
Spotify wrapped my 2024 behaviour. I guess I am stuck in punk rock noise space.
There could be worse places to get stuck in.
Enkele weken geleden vond ik het vinylalbum ‘Do It Yourself’ van Ian Dury & the Blockheads op een kleine vinylmarkt in het ooit zo beroemde Buk Buk in Heiloo. Het album was grotendeels uit mijn geheugen verdwenen en wachtte erop om zijn verrassingen te onthullen.
Ian Dury wilde geen singles op zijn albums zetten. Deze keuze resulteert in een meer genuanceerde verzameling nummers. Deze albumtracks laten een andere kant van de artiest zien, meer ingetogen en soulful dan de rauwe energie van bekende hits als “Hit Me” en “Reasons to Be Cheerful”. De nummers voelen intiemer aan, waarbij uitbundigheid wordt ingeruild voor subtiele muzikale diepgang. Het laatste nummer van het album, “Lullaby for Franci/es”, onderstreept dit.
Mijn exemplaar is een latere uitgave, interessant genoeg gebundeld met een 7“ met daarop ”Hit Me“ en ”There Ain’t Half Been Some Clever Bastards.” Ik weet niet zeker of deze bonussingle deel uitmaakte van de oorspronkelijke uitgave of later is toegevoegd.
Fun fact: Stiff Records bracht het uit met een bijzondere twist. Het album kwam uit in 34 of meer alternatieve hoezen, elk met een uniek Crown Wallpaper-ontwerp. Op elke hoes staat linksonder het Crown-catalogusnummer voor het specifieke behangpatroon. In een leuke cross-promotie heeft Crown zelfs de sets voor de daaropvolgende promotietournee van de Blockheads behangen.
Last Friday, I saw the Cosmic Psychos at Db’s in Utrecht with my old friend M. Sometime around 1988 I first saw this Australian punk band at Metropool in Hengelo (I thought Atak, but according to setlist.fm it was Metropool: the pumping, monotonous, rough songs and the wah-wah guitar solos of Peter ‘Dirty’ Jones.
The beer punk or concrete punk rock Cosmix Psychos makes is stripped-down punk rock in the tradition of the Ramones and Motorhead. Straightforward melodic songs, heavy bass, and short, chaotic solos. The band cultivates a barnyard image of raw, hard-working farmers who open their first can of beer early in the day.
The band has cult status in the music world. They played worldwide and at festivals with more famous bands like Nirvana, Mudhoney, and Helmet. Since its formation, the band has had several member changes, with only bassist and vocalist Ross Knight remaining from the original lineup. This is an interesting rabbit hole I might dive into later.
On this night at Db’s, drummer Dean Muller is absent due to family matters, if I understand correctly. BC Michaels of Dunerats replaces him. The music they make today is as unpolished as ever. Peter Jones’ wah-wah solos have given way to the more traditional bluesy punk rock solos of current guitarist John McKeering. Ross Knight has a raw voice somewhat similar to Lemmy Kilmster, and also his bass lines lay a heavy foundation under the songs. McKeering completes the band’s image with his big belly that he doesn’t try to hide under his shirt. At the end of the show, the shirt also comes off.
A documentary about the band was made in 2012, which I have yet to watch.
I took some pictures.
So short after Steve Albini passed away, and the albums of Big Black and Shellac reappeared in Spotify. Being critical to Spotify’s code of conduct (to the music industry in general) prioritizing the interests of labels over bands, he removed his music from Spotify.
Happy to have them back in my playlist.
PS the city of Chicago recently named a street after Albini.
