Desert Island mixtape: 27 nummers geïnspireerd door Greil Marcus

Ik maakte deze week een nieuwe mixtape. Geïnspireerd door het herlezen van Greil Marcus’ Stranded – Rock and Roll for a Desert Island – waarin verschillende mensen gevraagd worden welke platen ze mee zouden nemen als ze naar een eenzaam verblijf op een eiland zouden worden verbannen. Het is een interessante verzameling essays over deze albums, aangevuld met Marcus’ eigen lijst van platen die hij als essentieel beschouwt voor de rock-‘n-roll-ervaring.

Greil Marcus Stranded - Rock and Roll for a Desert Island - mixtape cover

Een tijdcapsule

Het is een momentopname, toch zijn er een paar nummers bij die hoog in mijn all-time favorites scoren: Dylan’s I Want You en de weirdness van Captain BeefHeart’s Frownland.

(Door mij toegevoegd om de cassette te vullen: PJ Harvey, nog een BeefHeart: Lick My Decals Off, Baby en Kingdom Come van Pere Ubu.)

De volledige Desert Island mixtape playlist:

  1. These Dreams of You (Live) – Van Morrison
  2. Street Fighting Man – The Rolling Stones
  3. Rosalita (Come Out Tonight) – Bruce Springsteen
  4. Frownland – Captain Beefheart
  5. Who Loves the Sun – The Velvet Underground
  6. Doolin-Dalton – Eagles
  7. Fever – Little Willie John
  8. Tin Soldier Man – The Kinks
  9. Sheena Is a Punk Rocker -Ramones
  10. The Fuse – Jackson Browne
  11. Looking For A Kiss – New York Dolls
  12. Don’t You Just Know It – Huey ‘Piano’ Smith
  13. The Lord Will Make A Way Somehow – Thomas A. Dorsey with Marion Williams
  14. Tired Eyes – Neil Young
  15. Ballerina – Van Morrison
  16. White Rhythm & Blues – Linda Ronstadt
  17. I Want You – Bob Dylan
  18. You Know I Know – The Rockin’ 5 Royales
  19. Sure ‘Nuff ‘n’ Yes, I Do – Captain Beefheart
  20. Running on Empty – Jackson Browne
  21. When Will I Be Loved – Linda Ronstadt
  22. How Kind Of You – Paul McCartney
  23. Unknown Legend – Neil Young
  24. Hello, There – John Cale
  25. Bitter Branches – PJ Harvey
  26. Lick My Decals Off, Baby – Captain Beefheart
  27. Kingdom Come – Pere Ubu

Greil Marcus stranded desert island mixtape playlist

Make Your Own?

Hoe zou Desert Island mixtape klinken? Het mooie aan Marcus’ vraag is dat er geen verkeerd antwoord is.

→ 🎵Luister naar de afspeellijst op Qobuz
→ Heel lang geleden verschenen maar nog steeds in herdruk verkrijgaar: Greil Marcus’ Stranded
→ Lees hier mijn originele post uit 2015 over dit boek

Greil Marcus mixtape de cassette

Uit het archief: Mahler, Myung-whun Chung en het Kroketje bij Smullers

In 2022 bezochten we het kerstconcert in het Amsterdamse Concertgebouw. X keek haar ogen uit. Voor iemand uit de provincie was de grote stad met al zijn diversiteit een wereld van verschil. Ze verwonderde zich over tattoos, piercings en de veelheid aan huidskleuren.

De Vijfde van Mahler: een zaal vol grijs haar

In het Concertgebouw zelf werd de Vijfde Symfonie van Mahler ten gehore gebracht. Een traditie. Hier geen tattoos, piercings of donkere mensen. Een zaal vol witte mensen met grijs haar. Ik maakte foto’s.

We waren een van de eersten in de zaal en namen plaats op het podium, achter het orkest. Een stevig gebouwde bassist was zijn vingers al warm aan het spelen. Geluidloos had hij de symfonie al doorlopen, terwijl zijn collega’s één voor één het podium betraden.

Kerstconcert Concertgebouw Amsterdam 2022 5e van Mahler

De tovenaar Myung-whun Chung

Myung-whun Chung, de Zuid-Koreaanse dirigent, zo las ik later pas, dirigeerde als een tovenaar. Vooral het eerste half uur van het concert was overdonderend. Ik merkte dat ik de hele tijd geconcentreerd had zitten luisteren en kijken hoe de man het orkest bespeelde.

De ovatie na de symfonie was enorm en welgemeend. Het publiek was ongekend wild voor een klassiek publiek. Myung-whun Chung voerde een ontroerend ritueel op waarbij hij alle orkestleden afging en ze bedankte voor hun inzet.

Het contrast: van ovatie naar Smullers

Buiten was het koud en nat. Met de tram terug. Een kroketje bij Smullers op het station. Wat een contrast.

Het krantengevoel van Rob Schouten

In de trein terug las ik het essay Het krantengevoel van Rob Schouten. Het leest als geschiedenis en je ruikt de papieren krant, die ik alleen nog bij mijn moeder zie liggen. Wij hebben een krant op de iPad. Ik lees hem niet veel, beducht voor de noodzakelijke urgentie en sensatiezucht van kranten, inclusief de zichzelf respecterende kwaliteitskranten. Noodzakelijk vanwege de lezersaantallen.

Ik mijd kranten, net zoals ik nieuwsrubrieken en praatprogramma’s op televisie mijd: om hun onverteerbare, door kijkcijfers gedreven sensatiedrift.

Misschien later, als ik een zee van tijd en een dikkere huid heb, kan ik weer eens de krant lezen. Als die dan nog bestaat.

Kerstconcert Concertgebouw Amsterdam 2022 5e van Mahler

Paradiso, 1981

De eerste keer dat ik een band live zag was op 30 oktober 1981. U2 speelde in Paradiso. Mijn oom had kaarten en ik mocht mee. Ik was 14.

Ik herinner me een vol Paradiso, een indrukwekkende zaal, een vermoeiende avond en drummer Larry die op 12 uur ’s nachts jarig werd. Concerten begonnen in die tijd nog een stuk later dan tegenwoordig. Het album October was net uit. Ik kende de band nog nauwelijks (ik was 14!). Bono was al een charismatische zanger, maar had nog niet dat Jezus-complex. De bijzondere stem met de reverb-gitaar van The Edge zorgden voor een unieke sound.

Ik vond een verslag op u2songs.com. Ik zie hier ook dat tickets 10 gulden kostten en de zaal uitverkocht was.

Mijn oom maakte opnames met twee kleine microfoons die hij aan een dunne haarband had bevestigd. Ik had ooit een kopietje op cassette dat ik in het jaar daarna veel beluisterde.
Ik vond de opname op YouTube – die zou best eens van hem kunnen zijn.

Later zag ik ze in ’t Heem in Hattem. Veronica maakte opnames, waarvan I Will Follow op de B-side van de single Gloria werd uitgebracht. Het volume bij dit concert was krankzinnig. Rond een meter of vijf rond de staande speakers bij het podium vormde zich een lege ruimte.

Het optreden in Paradiso was beter.

Ik kocht de albums van U2 tot en met The Joshua Tree. Een liveoptreden van ze bezocht ik niet meer. Ik denk dat we uit elkaar gegroeid waren. Mijn smaak was meer naar de extremen afgebogen, de muziek van de band meer naar het midden.

u2 paradiso amsterdam 1981

Chris Killip and Ian Dury

Een paar maanden geleden heb ik de Chris Killip-retrospectieve in Den Haag bezocht in het Fotomuseum Den Haag. Het was een fantastische tentoonstelling in het Fotomuseum Den Haag.

chris killip sea coal photo

De zondag na mijn bezoek aan de show ging ik naar een festival voor tweedehands albums. Ik snuffelde tussen de platenbakken en vond een interessante plaat van Ian Dury, Laughter, het album dat in 1980 werd uitgebracht. Ik kocht de plaat. Later luisterde ik naar de plaat en las ik de albumhoes. Chris Killip maakte de foto’s op de albumhoes.

Chris Killip kreeg de opdracht om foto’s te maken voor de hoes van Laughter, het album dat in 1980 werd uitgebracht door Ian Dury and the Blockheads.

Ik kan geen informatie vinden over de achtergrond van deze samenwerking. Zelfs de AI’s zwijgen hierover.

ian dury and the blockheads - laughter - album cover