Ik kreeg een doosje Fuji Provia 100F bij mijn Agfa Clack. Fuji Provia is zogenaamde “color reversal film”. Die term kende ik niet. Het is film voor dia’s, en is geeft een kleur-positief beeld in plaats van een kleur-negatief, zoals meest gebruikelijk. Guide to Film Photography is een site om te bookmarken voor film-fotografen.
Julie Hrudova fotografeerde vond een jaar lang elke week een speciaal beeld in Amsterdam voor Het Parool. Het lijkt zo makkelijk, maar het is ontzettend moeilijk elke week met een interessant beeld te komen. Reken maar op een dag of meer jagen voor één goede foto.
Petje af.
Geïnspireerd door de geweldige site McMansion Hell eens een kwartiertje op Internet rondgeneusd naar vergelijkbare beelden. Dat is verslavend. Ik doe het hier maar even zonder de tekstjes waarmee McMansion Hell de foto’s illustreert.
Hoe kan je beter reclame maken voor je boerderijwinkel?
Als je van fotografie houdt, en helemaal als je van deadpan fotografie houdt, dan is de blog Kronkeling van Elvira Smit iets voor jou. Geniaal.
In mijn post van gisteren vertelde ik over mijn wandeling door Wormer. Als je wandelt zie je vaak dingen waar je anders niet op let. Zo zag ik deze gemotoriseerde kunstgrasterrasboot. Met picknicktafel.
Een ander vreemd beeld zag ik hier.
In Achterland laat Hans van der Meer foto’s zien van op het eerste gezicht oninteressante onderwerpen in het Nederlandse landschap. Ik herken de verbazing van Hans van der Meer over fantasieloze architectuur van
gemeentehuizen, bedrijfspanden, publieke werken en pleinen. Hans van der Meer ziet het, en meer. Hij ziet een geit, trampolines in tuinen, een Corvette, een poes in een weiland, een ijsbergslaoogstmachine, en schrijft er een interessante tekst bij.
De foto’s van Bertien van Manen, ik bekijk nu Archive, zijn geweldig casual. Dat klinkt denigrerend maar het is absoluut een kwaliteit. De beelden lijken zonder moeite te zijn gemaakt. Het is net als een boek. Het lijkt zo gemakkelijk gemaakt als het goed leesbaar is, maar juist die kwaliteit kenmerkt de meester(es).
Ik hou van die foto’s met tekortkomingen. Weg van de gladgestreken en opgepoetste beelden die momenteel in de mode zijn, zelfs onder straatfotografen.
Ik schreef al eerder dat ik The Anthropocene Reviewed van John Green aan het lezen was.The Anthropocene Reviewed is een verzameling essays waarin John Greene een aantal zeer uiteenlopende aspecten van het mens-zijn onder de loep neemt. Ik hoorde een aantal van de essays al eerder via The Anthropocene Reviewed podcast.
De onderwerpen die John Green aansnijdt variëren van de grotschilderingen van Lascaux, via de Indycar races in Indiana, het QWERTY toetsenbord tot en met de beroemde foto van August Sander met de titel “Three Farmers on Their Way to a Dance”, waarop drie mannen staan afgebeeld die geen boeren blijken te zijn. (Trouwens, de foto, zo lees ik op Wikipedia, dat de foto eigenlijk “Jungbauern, 1914” heet, en dat “Three Farmers on Their Way to a Dance” de titel is van het op de foto geïnspireerde boek van Richard Powers.)
Green mengt in de essays feiten en persoonlijke verhalen op een boeiende, grappige en ontroerende wijze. Geweldig boek. Smaakt naar veel meer.
Gisteren bezochten we museum De Fundatie in Zwolle. Ik kom niet vaak in Zwolle. De stad verrast. In mijn herinnering is Zwolle een saaie plattelandsstad, in werkelijkheid zag ik een behoorlijk hippe, modern stad. De mensen zijn van deze tijd, de winkels zijn fleurig en modern en er is een boekwinkel waar je U tegen zegt, en De Fundatie.
Vergelijk dat met Alkmaar, de stad waar ik dicht bij woon, en die van vergelijkbare omvang is. Dan is Alkmaar een stad met een armoedige saaie uitstraling, de winkelstraten zijn oubollig en saai, er is geen fatsoenlijke boekwinkel meer sinds Feijn (toch al niet te vergelijken met Waanders in de Broeren in Zwolle) zijn deuren heeft gesloten, het museum van Alkmaar, het Stedelijk Museum Alkmaar, is onvergelijkbaar met De Fundatie, afgezien van het waterige mengsel van kunst en geschiedenis dat het Stedelijk biedt.
In de Fundatie zien we de expositie over John Heartfield – PHOTOGRAPHY PLUS DYNAMITE. John Heartfield is een Duitse dadaist (geboren als Helmut Hertzfelde) en communistische activist die fotocollages maakte, uitvinder was van het concept fotomontage. Hij was een vroeg en scherp criticus van het opkomend fascisme van Hitler in Duitsland.
Het werk van Heartfield is creatief, grimmig, meedogenloos verrassend. Hij maakte vele affiches, illustraties en boekomslagen.
Het werk van Heartfield doet nog steeds modern aan. Het mist een beetje humor, maar dat kan zijn omdat ik de dadaïstische stijl associeer met Duchamp en Monty Python.
De aanpalende expositie van moderne Nederlandse moderne Nederlandse activistische kunstenaars in de serie Whose is the World? is indrukwekkend. Het mist de consistentie van Heartfield, en eigenlijk is dat ook best fris.
Ik vind een fantastische site over Heartfield https://heartfield.adk.de/en.
https://www.museumdefundatie.nl/nl/john-heartfield/
