We reizen vandaag naar Nikko. De naam Nikko doet mij nog steeds denken aan speelgoedautootjes maar ik leer net net dat Nikko Toys van de autootjes een bedrijf uit Hong Kong is.

We nemen de metro naar Kita-Senju. Het is ons nog onduidelijk of we voor de Limited Express naar Nikko losse treintickets kunnen kopen of dat we tevoren hadden moeten reserveren. Het Japanse treinennetwerk heeft verschillende exploitanten, een beetje zoals in Nederland. Alleen hebben in Japan al die treinbedrijven hun eigen systeem van tickets en stoelreserveringen. Die systemen zijn allemaal vrij ondoorgrondelijk tot je ze een keer hebt gebruikt. Je begrijpt het pas als je het ziet, zeg maar. Ook hebben de verschillende maatschappijen verschillende ticket loketten, en in sommige plaatsen hebben ze zelfs verschillende gebouwen (zoals in Nikko, waar het ticket office van JR East 200 meter verderop ligt ten opzichte van dat van Tobu ligt). Mogen wij blij zijn met onze OV kaart. Aan de andere kant, de Japanse treinen rijden wel altijd, en ook nog op tijd.

Uiteindelijk blijkt als we in Nikko het station verlaten dat we toch iets niet goed gedaan te hebben (technisch verhaal) en soort van zwartgereden.

We verlaten het station en kijken tegen de bergen met sneeuw aan. We zitten hier op 550 meter hoogte, zegt een bordje. We laten we onze bagage achter in het sleets hotel bij een norse Japanse jongeman die nauwelijks spreekt, laat staan Engels. De voorzieningen in de hotelkamer zijn oubollig, maar de inrichting is geweldig Japans en het uitzicht over het dorp met op de achtergrond de besneeuwde bergen maakt alles goed.