Fotobox

 Heiloo

U bent in het ziekenhuis

Mijn moeder heeft een gebroken heup. Ze in geopereerd. De röntgenfoto laat een flinke schroef zien die de heup nu bij elkaar houdt.

In het bed naast haar ligt een verwarde man. Boven zijn bed, naast de televisie, is een bordje opgehangen.

“U bent in het ziekenhuis in Akmaar,” staat in zwarte stift op het bordje geschreven.

Hand onder shirt

De roltrap van de metro is sowieso een interessante plek om foto’s te maken. Ik kan het niet laten en kijk altijd even naar beneden of er een interessant beeld is te vangen.

Hier een lief beeld. Maar ook: mondkapje/geen mondkapje. De mensen bovenaan die jaloers naar het verliefde stel staan te kijken. Wat ze niet zien is dat de hand van de jongeman onder het shirt van de jongedame is verdwenen.

Oranje

 Heiloo

Tegen de fotografie-schuld

Arjen van Veelen schrijft in NRC over fotograferen met zijn iPhone. Hij heeft een soort fotografie-schuld: al die momenten die hij mist omdat hij dat een foto aan het maken was.

Voor mij is het andersom: als ik geen foto’s aan het maken ben, ben ik aan het werk, of zit ik op de bank naar Youtube te kijken, of lees de krant. Ik maak dan in ieder geval geen memorabele momenten mee.

Voor mij is fotografie een aanleiding om dingen te beleven, die momenten te maken. Ik ga naar buiten, kijk anders naar de wereld en zie dingen die ik anders niet zou zien. Zo pakt fotografie niet minuten van je geleefde tijd af, zoals bij Van Veelen, maar het voegt momenten toe.

Het gebeurt pas als je door gaat

Het gebeurt pas als je door gaat.

Het regent en je gaat toch.

Het regent en je gaat niet vroegtijdig naar huis.

Je regent nat. Je wordt koud. Je gaat door. Warmt binnen op en gaat weer naar buiten in je kouwe kloffie. Je regent nog eens nat. Je staat er nog steeds. Dan gebeurt er iets. Je hebt iets. Maar je gaat door. Nat en koud. Want er kan meer komen. Pas als je klaar bent stop je.

Paranoia

 Amsterdam.

Gratis? Jij bent het product.

Het is mij niet duidelijk wie dit voor het eerst zei: “If it’s free, you’re the product”. Misschien Richard Serra al in 1973.

Het geldt voor onze televisiekanalen. We betalen er niet voor. Dus wij zijn het product. Je merkt het: we moeten kijken naar onzin gelardeerd met reclames. Niet alleen de commerciële zenders. Nee, net zo goed de publieke omroepen.

Bouw

 Heiloo

Seal

 Heiloo