You get wet. You get cold. You keep going. Warm up inside and go out again in your cold-weather clothes. You are wet again. You’re still standing there. Then something happens. You have something. But you keep going. Wet and cold. Because more may come. Only when you are done do you stop.
It is not clear to me who first said this, “If it’s free, you’re the product.” Maybe Richard Serra as early as 1973.
It applies to our television channels. We don’t pay for it. So we are the product. You notice: we have to watch crap larded with commercials. Not just the commercial channels. No, just as much the public broadcasters.
Die observatie vinden we overigens ook bij respondenten die aangeven dat het conflict tussen mensen met verschillende politieke opvattingen niet zo groot is. Zij menen dat het conflict buiten die (sociale) media wel meevalt. In de focusgroepen wordt ook veel nadruk gelegd op media als aanjager van polarisatie. Deelnemers hebben het dan vooral over de televisie en over sociale media. Mensen benoemen bijvoorbeeld dat talkshows en nieuwsprogramma’s op de televisie veel aandacht geven aan negatief of smeuïg nieuws. In de praktisch opgeleide groep in Amsterdam stellen deelnemers dat hierdoor een vertekend beeld van de werkelijkheid wordt gepresenteerd. Verschillende gesprekspartners noemen verder dat talkshows veel aandacht geven aan extreme geluiden en, zoals een enkeling opmerkt, die ook graag tegenover elkaar plaatsen
Wat gaan we daar aan doen? TV en andere media zoeken polarisatie omdat het kijkcijfers genereert. Ook onze publieke omroep zoekt zo kijkcijfers om daarmee de reclame-inkomsten op te drijven.
Tijd voor een zelfanalyse bij de media. Maar ik ben bang dat kijkcijferdrift en introspectie elkaar uitsluiten.
Een terrasverwarmer op propaan produceert evenveel CO2 als een inefficiënte vrachtwagen.
Hoe simpel is de ingreep om terrasverwarmers op gas te verbieden. Steden bannen vervuilende vrachtwagens uit de binnensteden. Nu de terrasverwarmers, zou je zeggen.
Misschien zou je ook van winkels als bol.com verwachten dat ze hun assortiment aanpassen naar de duurzame missie die ze zeggen te hebben, maar nee.
Ik kijk naar Op1 waar Yasmin Ait Abderrahman, Arnoud Boot, Paula Romaniszyn en Joëlle van de Sande over de ‘pechgeneratie’ spreken.
Yasmin heeft goede argumenten voor een compensatie voor de studenten die door het krankzinnige leenstelsel met een enorme schuld zijn komen te zitten.
Hoogleraar Corporate Finance and Financial Markets Arnoud Boot (waarom pretendeert hij eigenlijk verstand van dit onderwerp te hebben) is daar niet voor, verrassend genoeg heeft hij alleen maar bureaucratische argumenten heeft: het was met de regering van toen de juiste beslissing.
Hij zegt ook hautain: we gaan geen sorry zeggen tegen deze generatie. Afgezien van de mateloze arrogantie van deze opmerking is dat precies wat er wel moet gebeuren: sorry zeggen tegen de studenten en de boel fatsoenlijk regelen.
Fatsoenlijk, want fatsoen is hier op zijn plaats. Wat totaal niet past is de bureaucratische instelling waarmee ambtenaar Boot zichzelf zo diskwalificeert.
Verder zou ik het graag persoonlijk willen maken: wat is de studieschuld van de kinderen of kleinkinderen van ambtenaar Boot, en die van Jet Bussemaker, en die van de neefjes en nichtjes van Rutte, en Diederik Samsom, en de andere boter-op-het-hoofd politici die dit voorspelbaar slechte besluit hebben genomen?
Transparantie graag. Ik voorspel dat de kinderen van deze politici geen of minimale studieschuld hebben.
It was a surprisingly beautiful, even endearing gathering of geeks and nerds being completely themselves. Wonderful how everyone was themselves, no matter how you walked or what you did. What I also found surprising was the diversity of the populations attending the event. All colors of people were represented, and they were from different age groups (I was a bit on the old side myself).
The atmosphere was fantastic. Everyone did their thing. No whining.