Gisteren Black Widow gezien. Bij Disney+, niet voor 20 euro early-release-view (of hoe heet dat) zoals een aantal maanden geleden op Disney, maar onder het normale abonnement. Hele aardige film vol actie. Een minder voor de hand liggend plot, en ook een leuke backstory over het jeugd van de Avenger Black Widow, haar zusje en haar ouders.
Ik hoop wel dat het trompetgeschal aan het eind van een Amerikaanse film binnenkort uit de mode raakt.
De dag van gisteren in Amsterdam fotograferend doorgebracht.
De Haarlemmerdijk lijkt in de winter meer van de Amsterdammers dan in de zomer. Het ruikt er ook nu naar wiet, maar de Amsterdammers fietsen door de straat, op weg naar weet ik wat. De kruispunten zijn van de fietsers. Auto’s worden minachtend getolereerd.
Gelopen tot aan de Haarlemmerpoort, dan een slinger naar de Noordermarkt.
Bij een broodje-braadworst-kraam op de Noordermarkt worden broodjes luidruchtig aangeprezen door Jezus Christus, denk je als je de eigenaar hoort. Als je een broodje besteld voelt het alsof je de Heer op zijn blote knietjes mag bedanken dat je een broodje worst bij hem mag afnemen. Een lul met een klein hartje denk ik.
Op de dam is een sneue demonstratie van studenten. Ze zijn tegen. Tegen de corona maatregelen, en tegen andere dingen. De schamele opkomst van tientallen studenten wordt aangevuld met complotprotestanten en gele hesjes.
Het is gaan regenen en de demonstratie verwatert verder, letterlijk.
Het waaide gisteren stevig. Op de Noordpier in Velsen-Noord/IJmuiden/Wijk aan Zee (Google maps geeft geen uitsluitsel) was het koud en en de golven sloegen bij tijd en wijle met veel spektakel stuk op de pier.
Een visser staat in het water. Een dappere surfer gaat het water op. De vissers vangen kleine gulletjes.
Lunduke had planned Linux Sucks 2022, Lunduke.locas.com. I am liking the 2014 edition.
Non-interview non-fiction podcasts by Kevin Kelly’s followers.
Austin Kleon’s stream of collages is so great.
Retro games look better on old tv’s. Will analog television become the next retro fashion?
Wat gebeurt er als een je als online business eigenaar stopt met social media: je wordt fitter en je bedrijf leidt er niet onder.
Mooi idee van Eric Kim om in plaats van iets dat je leuk vind aan te schaffen er een foto van te nemen. Fop je brein en maak het wijs dat je het object meta-bezit.
Ik schreef al eerder over de herrijzing van het vinyl album.
Er is meer retro nieuws.
Nieuwe retro Atari 2600 games.
Maak een retro game machine van je RaspBerry Pi.
Analog photography is making a come back.
Smartphones zijn gestyled naar als retro Motorola Razr en Nokia 3310.
Film remakes, zoals Dune.
Op The Hustle een mooi artikel over de wederopstanding van de vinyl LP, het plaatje, het album.
Naast een antwoord op de karige inkomsten die streaming diensten opleveren voor muzikanten, ook een duidelijk signaal dat het in handen hebben van een fysiek ding door veel mensen wordt gewaardeerd. Ik zou wel weer eens een plaat voor mijn verjaardag willen krijgen. O, en by the way Concerto bestaat nog steeds.
Mooie feiten:
Ik kreeg het boekje Brieven aan Camondo, geschreven door Edmund de Waal. Het heeft tot onderwerp het leven van een zeer welgestelde Joodse man en zijn familie in Parijs, en ook het antisemitisme in het Frankrijk van de eerste helft van de vorige eeuw.
De Waal beschrijft de ziekelijke verzamelwoede van Camondo en de even pathologische inrichting van de Parijse woning van Camondo met zijn strak geordende verzameling objecten in stofvrije kamers. De stijl van De Waal is bijpassend: stijf, afstandelijk en stofvrij. Ik krijg het er benauwd van.
Het doet een beetje denken aan de manier waarop Nooteboom ruimtes en kunst kan beschrijven. Maar waar Nooteboom een museum of een schilderij te leven weet te wekken op papier, blijft het bij De Waal overkomen als een protserig nauwkeurige opsomming van spullen.
“U wilde dingen compleet maken, had de behoefte dingen weer bij elkaar te brengen, u moet geweten hebben hoe scheiding voelt. Verspreiding voelt.”
Dat wil zeggen: diaspora.
Ik krijg steeds meer de neiging om het keurige porselein van De Waal op de stenen stuk te gooien. De stijl helt over naar pedanterie en elitarisme.
Camondo creëert met een megalomane egoïsme een museum van verzamelde spullen, en verordonneert dat daaraan nooit meer iets veranderd mag worden. Zelfs mogen zijn spullen niet uitgeleend worden.
De koude opsomming van de geschiedenis van de vernietiging van het grootste deel van de familie door de Nazi’s is ijselijk en hartverscheurend.
Aan het eind van het boek neemt De Waal in bedekte termen een standpunt in over de verzamelwoede van Camondo: hij hoeft de erfenissen en zijn archief niet door te geven (in tegenstelling to Camondo), en schenkt zijn archief weg.
