Sayaka Murata in Wired

I read this interesting article in Wired about Sayaka Murata, author of, amongst ithers, ‘Convenience Store Woman’ (Buurtsupermens in Dutch) and ‘Earthlings’. Fascinating writer. Brilliant.

Murata critically examines societal norms, around work, conformity, and marginalization in Japanese society. ‘Convenience Store Woman’ and ‘Earthlings’ explore characters who struggle to fit into conventional social expectations, offering dark, satirical perspectives on identity and alienation.

Respect voor opgestapte NSC-fractieleden

Een paar dagen geleden sprak ik hier mijn onbegrip uit over NSC-leden die een kabinet blijven steunen dat racisme tolereert. Ik noemde specifiek Rosanne Hertzberger, iemand die ik hoog had zitten en waarvan ik niet begreep hoe zij de gang van zaken konden tolereren zonder met zichzelf in conflict te komen.
Vandaag hebben Femke Zeedijk en Rosanne Hertzberger hun kamerlidmaatschap voor NSC opgezegd omdat ze niet langer hun steun aan deze regering kunnen geven. Respect.

Van Vroonhoven zegt: “We zitten in een moeilijke samenwerking”, erkende ze, “maar er is een goede mood” (nos.nl).

Op 23 november is het ledencongres van deze partij. Ik verwacht dat de leden minder in een goede mood zullen zijn en de overgebleven kamerleden zullen aansporen ook hun medewerking aan een racistisch kabinet op te zeggen. Zelfs als dat betekent dat er verkiezingen kunnen komen waarbij de partij een groot deel van haar zetels zal verliezen. Want belangrijker dan de omvang van een zichzelf respecterende partij is haar integriteit.

Ode aan ongewone kennis

Ik lees momenteel Uncommon Knowledge, een uitgave van The Economist. Blijkbaar heb ik een zwak voor ongewone feitjes. Tijd voor een korte egocentrische opsomming van mijn nerdy interesses.

In mijn browser heb ik een bookmark met een link naar een willekeurig Wikipedia-artikel (of ik gebruik Wikiroulette). Ik lees regelematig Cory Doctorow’s This Day In History posts op zijn Pluralistic blog.

Ik luister ook graag naar podcasts die onverwachte kennis delen, zoals No Such Thing As A Fish, Today in History, Tell Me Something I Don’t Know en Oh What A Time. Ook This American Life en Revisionist History passen prima in deze categorie.

Daarnaast ben ik gek op boeken die me helemaal ‘down the rabbit hole’ trekken: At Home en A Short History of Nearly Everything van Bill Bryson, de boeken van Boudewijn Büch boordevol feitjes over van alles en nog wat (zoals over eilandjes), The Anthropocene Reviewed van John Green en de non-fictie van Cees Nooteboom. Een startsetje voor de liefhebber..

Integriteit van het NSC: De verloren geloofwaardigheid

Het NSC, de partij die zichzelf heeft gepresenteerd als de voorvechter van integriteit, heeft haar definitief haar geloofwaardigheid verloren. In plaats van vast te houden aan de principes die ze eerder verkondigde, lijkt het partijbelang belangrijker te worden dan ethische waarden. De partij, die zich uitsprak voor het invoeren van wettelijke integriteitsregels voor politici, neemt zelf niet de moeite om deze normen na te leven. Dit wordt pijnlijk duidelijk nu ze zich niet distantiëren van de racistische uitspraken van leden uit het kabinet waar ze deel van uitmaken, maar deze lijken te negeren of zelfs onder de mat te vegen. Het is bijzonder dat een partij die zegt te staan voor integriteit zelf actief meedoet aan het in stand houden van een regering die racisme niet alleen tolereert, maar zelfs minimaliseert.

Hoe kan het dat kamerleden van het NSC deze koers volgen?

Ik begrijp werkelijk niet hoe kamerleden van het NSC zichzelf kunnen verantwoorden voor hun rol in deze regering. Waar is de intrinsieke integriteit gebleven die je zou verwachten van politici die ooit beoogden verandering te brengen? In het verleden was het mogelijk om fatsoenlijk met mensen als Rosanne Hertzberger van mening te verschillen, maar nu lijkt het erop dat ze geen enkel probleem hebben met het feit dat ze onderdeel zijn van een kabinet dat racisme tolereert, of het nu expliciet wordt uitgesproken of subtiel wordt weggemoffeld. Dan ben je wat mij betreft definitief door de mand gevallen.

Cosmic Psychos at Db’s in Utrecht

Last Friday, I saw the Cosmic Psychos at Db’s in Utrecht with my old friend M. Sometime around 1988 I first saw this Australian punk band at Metropool in Hengelo (I thought Atak, but according to setlist.fm it was Metropool: the pumping, monotonous, rough songs and the wah-wah guitar solos of Peter ‘Dirty’ Jones.

The beer punk, or concrete punk rock Cosmix Psychos make is stripped-down punk rock in the tradition of the Ramones and Motorhead. Straightforward songs, heavy bass, short, chaotic solos. The band cultivates a barnyard image of raw, hard-working farmers who open their first can of beer early in the day.

The band has cult status in the music world. The band has played worldwide and at festivals with more famous bands like Nirvana, Mudhoney, and Helmet. Since its formation, the band has had several member changes, with only bassist and vocalist Ross Knight remaining from the original lineup. An interesting rabbit hole I might dive into later.

On this night at Db’s, drummer Dean Muller is absent due to family matters, if I understand correctly. BC Michaels of Dunerats replaces him. The music they make today is as unpolished as ever. Peter Jones’ wah-wah solos have given way to the more traditional bluesy punk rock solos of current guitarist John McKeering. Ross Knight has a raw voice somewhat similar to Lemmy Kilmster, and also his bass lines lay a heavy foundation under the songs. McKeering completes the band’s image with his big belly that he doesn’t try to hide under his shirt. At the end of the show, the shirt also comes off.

A documentary about the band was made in 2012, which I have yet to watch.

I took some pictures.

Freek de Jonge in de Stadsschouwburg van Haarlem

Het is bijna 55 jaar gelden dat Freek en Hella elkaar hier ontmoetten, vertelt Freek tijdens de voorstelling.

De show start haperend. Dat ligt niet aan Freek. Binnen vijf minuten klinken drie keer telefoonpingeltjes op uit de zaal. Freek moet zich zichtbaar beheersen. Ooit in Carre zag ik hem woedend een rollator-rekwisiet stukgooien op het toneel toen een groepje meiden in de zaal onophoudelijk zaten te giechelen. Hij moest de dames de zaal uit sturen. Nu loopt het beter af en volstaan een paar snerende opmerkingen.

Hella moet Freek van achter uit de zaal af en toe helpen als hij een scene vergeet.

“Start nu het liedje nu maar in.” zegt Freek.

“Eerst nog even over Starbucks.” zegt Hella.

Freek mengt mooie verhalen met goede grappen.

“Hoe ziet ik er uit?” vraagt Caroline van der Plas trots in de schminkkamer van een tv-programma waarin ze beide zullen optreden.

“Vet!” zegt Freek.

Een incompetente loods vindt zichzelf aan het stuur van een schip met kernafval. Als minister-president Schoof aan het hoofd van zijn kabinet.

Een mooi mini-liedje “Vrede op aarde” sluit de show af, en Freek nodigt de zaal uit mee te zingen. Ik ben niet van het meezingen, maar het is ontroerend.

De show is opgenomen en het internet vertelt me dat deze op eerste kerstdag bij de VPRO op NPO 2 te zien is. Hopelijk is het kabinet Schoof met zijn incompetente ploeg dan al gevallen. Vrede op aarde.

Na afloop verkopen Freek en Hella (zelf) in de foyer Freek’s nieuwe boek De Zeeuwse Jaren.
Ik koop een exemplaar. Hella hanteert de pinautomaat en Freek signeert het boek. Ik dank Freek voor het boek en vergeet hem te bedanken voor de mooie intieme show.

Figuranten – Arnon Grunberg

Ik vond een tijdje geleden al Figuranten van Arnon Grunberg, op Terschelling bij de leuke tweedehands boekwinkel De Boekenboer op Terschelling.

De eigenaresse is zelf een schrijfster, lees ik in het krantje uit 2022 dat is uitgegeven ter ere van het 25 jarig bestaan van De Boekenboer. Ze is de dochter van de oorspronkelijke oprichter van de tweedehands boekwinkel en ze schrijft lokale detectives.

Ik lees dat ze Kluun een slechte schrijver vindt. Goed zo.

Leuk om Figuranten een keer te herlezen, dacht ik, maar het bleek dat ik het nog nooit had gelezen (of ik moet wel lijden aan zeer zwaar geheugenverlies).

Figuranten is een krankzinnig leuk boek, bijna net zo goed als De Joodse Messias. Drie adolescenten, Broccoli, Ewald en Elvira, proberen hun grootste plannen te realiseren in het Amsterdam van de jaren negentig. Maar er komt natuurlijk geen drol van terecht. Ewald kiest voor nachtmerrie van elke adolescent: hij wordt een geldwolf.

Ik ga het verhaal hier niet natuurlijk niet hervertellen. Het eindigt een beetje in mineur. Zo voel ik het in ieder geval. Zo’n boek waarbij het aan het eind toch allemaal mis gaat. Maar daar is dan weer helemaal niks mis mee.

Earthlings – Sayaka Murata

Earthlings by Sayaka Murata is a wonderfully weird book. Sayaka Murata wrote Convenience Store Woman, which I wrote about a few days ago. Earthlings is another book about people who can not or do not want to fit in.

Natsuki, about ten years old, has declared herself a fairy. Her cuddly Pyuut is from the magic police from another planet and has given Natsuki hate magic. Cousin Yuu is her lover. He is a space creature abandoned by a spaceship in the mountains. They fall in love and “marry” as kids can.

At home, Natsuki is insecure; she is mentally and somewhat physically abused. She wants to belong to “the Factory,” where people produce new people. Therefore, she blames herself for her problems and takes tutoring, but then is mistreated again by the teacher. To protect herself, she has built her magic world. Natsuki grows up in a protected cocoon, controlled by her family.

To escape the pressures of the Factory, she marries a man who, like her, wants to escape society. They have a marriage of convenience to deceive the outside world. They live in this construction for some time, but in the end, their secret is discovered by the people of the Factory – her mother and sister, and they are forced to choose a normal life.

The story degenerates into a gruesome hallucination of Natsuki, her husband, and her cousin Yuu. Earthlings is a grim and socially critical book, written at once humorously and strangely lighthearted.

Before Your Memory Fades – Toshikazu Kawaguchi

I’m currently into Japanese novels (Convenience Store Woman, The Key, Days At The Moorisaki Bookshop and others). Here’s another one: Before Your Memory Fades by Toshikazu Kawaguchi.

In a small coffee house in Hakodate, guests can choose to sit at a specific table, usually occupied by a ghost – a man in a suit reading the newspaper all day – and travel through time.

One lady travels back to visit her mother, who left her behind at a young age. A comedian who won a significant comedy award goes back in time to tell his deceased wife the great news about his prize.
These are heartbreaking but, at the same time, lighthearted stories. This is one of those great books you don’t come across often.

Tomorrow, and Tomorrow, and Tomorrow – Gabrielle Zevin

After immensely enjoying The Storied Life of A. J. Fikry, I picked up a copy of another book of Gabrielle Zevin, Tomorrow, and Tomorrow, and Tomorrow.

Two nerds, Sam and Sadie, meet each other during their free childhood when Sam is in the hospital for a long time with a broken foot. Sadie visits him regularly. After he is discharged, they lose sight of each other again.

When they study, they meet again. Both are creative and fond of games. They decide to build a game. Marx, a friend, joins them in the role of producer.

The game becomes a huge success. They only needed the engine of an obscure friend of Sadie’s, Dov. He turns out to be an oppressive character, leading Sam into a deep depression, which strains the relationship between Sadie and Sam. The game’s sequel also becomes a success. They have since set up a company dedicated to building games. They move from Boston to LA. The relationship between Sam and Sadie remains platonic, going up and down in waves.

The company builds a game with a virtual world in which Sam and Sadie can express their free morals. For example, they create a world where same-sex marriage is not only accepted but celebrated. Sam plays the Mayor of this world. This controversial world leads to furious reactions in the real world from conservative groups who see it as an attack on traditional values. This gets out of hand, and one day, the company is raided, and Marx is shot.

The story devolves into a surreal, dreamlike narrative of how Marx lies in his hospital bed, trying to survive. Beautiful style reminiscent of Johnny Got His Gun, the intensely disturbing story about a soldier who wakes up in the hospital and finds that he has lost his sight and his arms and legs. The story about Marx is less disconcerting but beautifully written. The whole experience brings Sam and Sadie back together.

Not as weird as Fikry, yet equally enjoyable.