De eerste dag rijden we naar een waterval. We parkeren bij een zalm- en steurkwekerij. De parkeerplaats bij het begin van de trail staat vol met auto’s – het is zaterdagmiddag. We drinken koffie bij de giftshop van de kwekerij, die de naam “Herman” draagt. In de winkel liggen mokken waarop een enorme steur te zien is, met daaronder groot de naam Herman.
We wandelen door het park van de kwekerij, langs zwembaden vol kleine en grote vissen. In een laag gebouwtje, waar je via een paar treden naar beneden loopt, trekt een reusachtige steur zijn rondjes in een aquarium—Herman? Hij heeft een paar meter om rechtuit te zwemmen, maar moet dan alweer keren. Als een onrustige leeuw in een te kleine kooi zwiert de vis die we dan maar Herman noemen rusteloos heen en weer. Zwemt hij langs het raam, dan vallen zijn biefstukrode, gerafelde kieuwen op; ze wapperen als de flarden van een oude vlag.
I went to this conference in Portland, Oregon. I had never been to Portland. The most impressive thing about Portland during this short visit, I found, is its Steel Bridge (A rabbit hole on itself. By the looks of it, you would suppose it is a relic from an industrial past, but actually it is still in use. It has its own Wikipedia page). The Japanese Gardens of Portland seem great, but I did not have enough time to visit them. And not giving it priority, having seen the real thing in Japan itself.
On the plane back home, I finished reading my book (The Invisible Gorillaby Christopher Chabris and Daniel Simons) and randomly took the next book from the stack on my e-reader: Aimee Bender’s The Butterfly Lampshade.
A girl with a mentally ill mother gets to live with her aunt and uncle… In Portland. When she visits them, she takes that same Red Line from the airport to the City Center to her aunt’s house, as I had been on that week.
There is no coincidence.
The book starts with a brilliant and moving phone conversation between the mother, the aunt, and the little girl.
Het wordt niet licht vandaag. De Mienakker is een dijkje dat maar één auto breed is. Er zijn passeerplaatsen met asfaltvleugels die inscheuren.
De parkeerplaats van V.V. AGSV herinnert me aan bijna vijftig jaar geleden. Een modderige grasveld waarop we de auto moesten parkeren kondigde een keiharde wedstrijd in de natte prut aan. Nu heeft AGSV een nette parkeerplaats met parkeervakken.
Ik loop langs Café de Stompe Toren. Tegenover de kerk zonder toren. Later, op Google Reviews, lees ik over dit cafe:
“Een dorpskroeg die de laatste 50 jaar niet is veranderd. Gemoedelijk, vriendelijk en een sfeer en huiselijkheid uitstralen wat je alleen in kleine dorpjes tegen kom. “
“Super! 2 biljarts en een coca cola hoek. “
Driehoeken van hout, geabstraheerde kerstbomen langs de kant van de weg en kerststerren van hout. Via de Zwarteweg loop ik de Weelkade op. Langs de Weelpolder, een natuurgebiedje. In de sloten staan de ranke witte reigers. Geirriteerd gakkend vliegen ze op als ik langsloop. Eenden scheren langs en landen verderop. Ik kan een slobeend en een casarca herkennen, maar deze niet.
Een natte, koude wind van 3 graden maakt het best onaangenaam. Ik heb geen handschoenen meegenomen. De camera om mijn nek, handen in mijn jaszakken.
Meerkoeten duiken onder water als ratten. In het veld knallen jagers op wild. Kieviten vliegen op. Maken die zich klaar voor hun vertrek? Of gokken ze op een winter in Nederland?
Later, weer op de weg, komen de jagers me tegemoet in hun pick-up. De laadbak hangt open. Een man zit op de rand, met een geweer dwars over zijn knieën. Hij kijkt schuldig. Terecht. Een gemetseld bouwwerk aan twee zijden van het kanaal. Kunnen de resten van een brug zijn, maar ook van een sluis. Tegen de dijk aan de andere kant een rommelig erf. Een bedrijfje dat theaterkleding verhuurt, zie ik later.
“hallo, ik wil 2 pietenpakken reserveren voor 26 november. kan dat? is het 1 maat?”, heeft iemand aan Google gevraagd.
Verderop, vlakbij een kruispunt van wegen is een boerderij verbouwd tot een bed and breakfast met een vervoersthema. In de tuin zie ik een tram, vliegtuig, een trein, een bus. Nieuwsgierig bekijk ik de uitstalling.
Weer op de Mienakker zie ik in de verte de jagers in het veld lopen het veld. Een enkele knal.
I bought a new pair of shoes for our three-month New Zealand and Japan trip in 2023. My requirements for these were:
Comfortable for long days of walking
Suitable for the warm February in New Zealand
Suitable for the colder March and April months in Japan
Nice-to-have: low shoes, not too expensive.
In January of 2023, I did some research and eventually bought these Meindl Laredo’s. They were pretty expensive, but considering their durability, they were cheap.
Further benefits:
Great, comfortable fit.
Very durable.
Main drawback:
Ugly. Which, of course, is subjective.
I walked about 2 million steps on these shoes in February, March, and April. Flawless. The only problem was that a crack in the rubber between the sole and the shoe began to appear in one of them. I returned to Bever to get this fixed, but they replaced the boots for free.
With the new pair, I walked another 3 million steps during the rest of the year and a few months in 2024 until the Vibram sole wore out. Unfortunately, the sole can not be replaced in this model, so I had to trash the pair.
Finding the right train is easily accomplished through the big maps on the walls of the stations.
You can get individual tickets or tickets for a certain period. The metro is relatively cheap. The tariffs are here. You can buy a ticket at ticket vending machines at all stations. The machines are straightforward to use, have an English interface, and accept many cards and contactless options such as Apple Pay.
We bought a week’s ticket for 30 RON (6 euros) per person.
The ticket is a thick paper card with a magnetic strip. You use the card to enter through the gates. YOu slide the strip in, wait a few seconds for the validation, and the machine spits out the card again and opens the gate.
When you arrive at your destination, you can pass through the gates without presenting your ticket. The gates open automatically.
PS. In an earlier post, I mentioned that Bolt provides a fine taxi service in Bucharest.
The Muzeul National al Taranului Roman (National Museum of the Romanian Peasant) is being renovated. Not many of the interesting exhibits to which the Michelin Guide devotes three pages are now on view. The renovation leads to an amusing search of the halls through the cafe-restaurant on the terrace with its old wooden church. A golden McDonald’s arch stands in the courtyard to a set of stone tombstones. In a small room displaying religious drawings, the attendant keeps accurate records of visitor numbers.
We take the subway to Polytechnika station, where fossils can be studied in the marble of the subway station.
We walk on to the AFI Cotroceni mall. All the malls in the world of this type look alike, whether you are in NYC, KL, or Bucharest. In the food court, we find a Lebanese restaurant among the KFC-like restaurants, where we eat labneh, sambusek, falafel, sarmalute, and some flatbread. Not very Romanian, but fine.
We walk back past the botanical garden where a light show, Belle and the Beast, is built up, so we can’t go in. We walk back through the Cotroceni district, a nice neighborhood with old houses of the more luxurious category. At the edge of the district is the Saint Eleutherius Church; we take a look.
In the evening, to restaurant Manuc’s Inn, Hunul lui Manuc, traditional and with dances (review mode:) which was nice but also very touristy; so what, why should I be ashamed of that?
The next day with Bolt (an Uber-like app) a cab for 45 lei but the airport. That’s 9 euros for a half-hour ride. How can a person earn anything from that? (Lei is the plural of leu, I just read)
Bucharest Cathedral is enormously crowded. We walk around the cathedral area, enter through the back entrance, and encounter a crowd attending an Orthodox service.
On Thursday, October 24, 2024, Archbishop George of Cyprus joined Patriarch Daniel of Romania at the Patriarchal Cathedral of Bucharest for the solemn reception of the relics of Saint Lazarus. The event took place as part of the celebrations dedicated to Saint Demetrios the New, Protector of Bucharest.
We watch and listen to the meeting. Unfortunately, the cathedral is not open for viewing today. In town that afternoon, we see many Orthodox clergy wearing their yellow habit (which is what this garment is called?) over their arms.
We visit the Church of St Nicholas – Vladica (Biserica Sfantul Nicolae – Vladica), at the exit of Patriarchal Street, the uphill road to the cathedral.
We walk to A’s apartment via the Parcul Carol with the monument for the unknown soldier.
