Tom Peters – The Pursuit of WOW!

After reading 163 Little Big Things, one more fantastic book by Tom Peters, stuffed full of illustrated advice. 

Style like a hammer. Straight forward, what I like in Peters as I do in writers like Nicholas Nassim Taleb and James Altucher. Like James Altucher, Tom Peters’ lists are lovely exhaustingly long.

The write up of the conversations in the book are not such a big attraction to me. I found them not very entertaining and I started skipping pages. (Reading mcust be fun, or I will start skipping pages or the entire book.)

Peters is very nicely unconventional. Hates pretence. Hates arrogance. Loves to talk to the people on the floor.

For a non-fiction writer he advertises fiction books wholeheartedly.

Fiction beats nonfiction. Avoid nonfiction! It’s too unrealistic. Lately I’ve reveled in Paul Bowles, Heinrich Böll, Julian Barnes, and Max Frisch, among others. Nothing conveys the richness of life in quite the same way as a great novel.

What is great Peters is not afraid to quote researchers (who) that have found the work of some organisational advisors, amongst which Peters and Waterman totally useless.

Fantastics Reading List. A freaking good book.

Do! Experimentation over analysis.

The first 99.9 percent of getting from here to there is the determination to do it and not to compromise, no matter what sort of roadblocks those around you (including peers) erect.”

What does all this add up to? It’s what I call the difference between doing something “for” the market, and being part “of” the market. “For” firms depend on data collection and manipulation, detached analysis, elaborate market plans, and planner-designer-marketers versed in the latest B-school techniques. “Of” firms seek out zany employees with out-of-the-ordinary views, nurture a spirit of adventure, cherish instinct and intuition, and dote on things that have never been tried before.

Love this one: pounding this all the time, and quoting Steve Jobs as well: “Customers do not know what they want.”
Tom Peters is a bit more elegant:

Competitive businesses must lead their customers. The prospective buyer can’t tell you what she likes until she has used it and lived with it.

Good Books.
Running a One-Person Business by Claude Whitmyer, Salli Rasberry, and Michael Phillips.

Solutions are to the point:

…understanding that the more apparently mundane-humdrum the product (or service), the better the chance that DESIGN MINDFULNESS can revolutionize it (BECAUSE MOST IDIOTS DONT GET IT)

Details matter.

“It’s the Loo, Dummy!”

Paying specialists more than managers.

“Did Moses have a secret Eleventh Commandment that said that bosses have to be paid more than the people that report to them?”

On corporate procrastination.

“A good deal of corporate planning … is like a ritual rain dance,” wrote Dartmouth’s Brian Quinn. “It has no effect on the weather that follows, but those who engage in it think it does…. Moreover, much of the advice related to corporate planning is directed at improving the dancing, not the weather.”

…

“The object of business is not to be lean and mean, not to reorganize and then re-engineer. The object of business is to invent, to grow—and add to employment over time.”

On self-organisation.

“Changing a culture of dependence to a culture of self-organizing independence is hard work. But at least what I’m reporting here suggests that it doesn’t go against the human grain.”

Self organisation has largely failed because appropriate tools are not in place. It is often a short-sighted cost cutting operation where administrative roles have been moved to the daily work of staff. I remember all the (otherwise billable) hours I spent booking a business trip. Or doing my expenses and fight the expense reimbursement teams in the Philippines (outsourced of course, with strict rules and no authorization so make decisions) to get my money back. Tools should be in place before starting self organisation.

Corporatism. Seen it in real life.

“No, I don’t envy for a moment the laid-off, 52-year-old middle manager who’s spent his entire career in the womb called IBM. My life, my house-painter friend’s life, the life of any independent contractor looms as a frightening and unnerving prospect to him.”

…

“Getting good at any damn thing takes work; getting artful takes hard, continuous work. Bikes, skates, sailboats, gardening … and computers. So don’t wait for tomorrow, hoping that the arrival of the no-brainer computer will make you a facile member of the 21st-century technology club in the space of a few minutes.”

Books and more books… A massive library of Peters’ sources.

Jobs roles forget them. Engagement is key. Also or maybe especially for roles serving internal customers. Getting to know your (internal) customers is the most important thing.

“Eliminate all job descriptions. NOW. (Today.) Destroy all organizational charts. NOW. (Today.) Have all top corporate/divisional managers pledge two days per month to customer visits (puny, really), two days per month to supplier and distributor visits. Make sure that every person in the organization makes at least two customer visits a year.”

Be always ready to change. Change. Be curious. Crazy. Naive.

“If people never did silly things, nothing intelligent would ever get done.” L. Wittgenstein

I Will Be Wolf – Bertien van Manen

I will be wolf - Bertien van Manen

I Will Be Wolf is the first book by Bertien van Manen. It is from 1975. The book exudes a wonderful freshness. Van Manen has seen Robert Frank, and I think also Eggleston. The images in I Will Be Wolf are a sort of European version of Frank’s The Americans. Less critical than The Americans, more friendly. Van Manen seems as shy as Eggleston. Photographs of people’s backs, often taken from a distance with views obstructed by poles and window columns. For me, it all works.

I will be wolf - Bertien van Manen

A History of Pictures, by Hockney and Gayford

a history of pictures

In the format of a semi-dialog, David Hockney and Martin Gayford in A History of Pictures discuss the history and various aspects of  picture-making.

Beautifully illustrated.

The most interesting thing is that Hockney seems not to have a very high regard for photography.

“… I question photography. A lot of people don’t, they accept the world looks like a photograph.

“But colour photography couldn’t get tones like those [Vermeer] as is has to rely on the dyes or printing ink. Those aren’t like paint, and never will be.”

“… I don’t know whether photography is an art. Some photographers considered themselves artists, and some didn’t
… Good photography does require intelligence and imagination but aa lot of it is very mechanical.”

Vermeer, Caravaggio, Degas, Delacrois, a few of the painters mentioned in the book that used photographic techniques for their paintings.

“Photography came out of painting and as far as I can see that’s where it is returning.”

Figuring

Maria Popova announced her book, Figuring. First time in my life I have pre-ordered a book. It is arriving in February 2019. Maria  Popova is the creator of one of the world’s best blogs: Brain Pickings.

Figuring

 

 

The Phoenix Project – a must-read

On the back of The Phoenix Project it says “a must read for business and IT executives”. It is.The Phoenix Project

You need data backing up issues. Not hearsay.

Your job as a VP of IT Operations:
– Ensure a fast, predictable, uninterrupted flow of planned work that delivers value to the business.
– Minimize the implact and disruption of unplanned work in order to provide stable, predictable and secure IT.

The Three Ways:

  1. Ensure a fast flow from Dev to Ops.
  2. Shorten and amplify feedback loops.
  3. Foster a culture of experimentation and learning from failure.

There is a Brent in every organization. The wizard that pieces everything together and seems to be a required resource on every project.
His knowledge must be documented, his process automated.
If he is not a Sharer but a Hoarder, keeping all information to himself, he must be fired eventually.

Four categories of work:

  • Business projects
  • Infrastructure/IT projects
  • Changes
  • Unplanned work

The theory of Constraints:

  • Identify the constraint
  • Exploit the constraint: make sure it can not waste time
  • Subordinate the constraint

Work in progress (WIP) is the BIG Killer for productivity. Get thing done.

Technical debt: when not paid down, interest grows over time. You keep paying (more and more) interest in the form of unplanned work.

A work center: man, machine, method, measures.

Start with thinking totally extreme: think improving to the extreme (deploy from once every 3 month to 10 times per day).

IT is at the core of every modern organization. Ignoring that will bring the organization in Big Trouble.

Hoarders vs Sharers. People holding information about tasks they only know how to do. Get rid of that/them.

Nice summary in the back.

Sapiens – Harari

Harari beschrijft in Sapiens hoe de mens (“Sapiens”) de laatste duizenden jaren tot het meest dominante wezen op aarde is uitgegroeid. De zoogdier Sapiens ontwikkelde cognitieve vaardigheden en daarmee communicatieve en technologische hulpmiddelen waarmee het alle andere dieren kon overheersen.

De menselijke samenleving groeit uit van een lokale tot de mondiale die we nu kennen.
Een belangrijk kenmerk van de mens is dat ze gedreven wordt door religie: de intersectie van menselijke waarden en normen en het geloof in een bovenmenselijke orde. Ook kapitalisme, humanisme en communisme zijn in die zin religies (we zien dit ook in Hariri’s latere boek Homo Deus).

Ook een veelal neutraal te boek staande instelling als de wetenschap wordt gerechtvaardigd en gedreven door een religie of ideologie, betoogt Hariri. De prioriteiten die wetenschappelijke instellingen sturen zijn religieus bepaald. In onze maatschappij is dat het liberaal humanisme, en kapitalisme.

Hariri beschrijft het kapitalisme en stelt de vraag of de basis van het kapitalisme, een altijd voortdurende groei, vol te houden is. Ook het doel van het kapitalisme: het toenemend welzijn, wordt door Hariri bevraagd: Worden we gelukkiger van meer spullen? Hariri betwijfelt dit.

De wetenschap raast door en de mens modificeert zichzelf. Ultimo lijken alle zaken die mensen ongelukkig maken te kunnen worden weggenomen. Als dat is bereikt, wat is dan het doel van de mens.

Wellicht is het Boeddhisme de oplossing: geluk is niet te vinden in externe successen, maar ook niet in het najagen van prettige gevoelens. Deze kunnen observeren en voorbij laten gaan.

M.a.w. wat willen we willen. Een goddelijke vraag, die Hariri oproept in het laatste hoofdstuk “Het dier dat god werd”.

Paul Theroux – Millroy the Magician

Why can’t I get through Millroy the Magician by Paul Theroux (while I love his travel books)? Is this novel representative of Theroux’s other novels?

I devour Theroux’s travel books: The Pillars of Hercules, The Tao of Travel, The Floating Kingdom, The Great Railway Bazaar, The Old Patagonian Express, and Riding the Iron Rooster. But this novel was impossible to get through, and I wondered why.

Still, I really tried, but it just didn’t work. Is it a boring book? Not even, I guess, but the story didn’t captivate me for a moment. Events follow one another at quite a pace. Sometimes, even with the absurdist, which I find so addictive in Murakami. But the story didn’t grab me; there’s no cliffhanger, it’s humor without pain, it doesn’t seem to be going anywhere (whereas in Murakami, I find that so appealing), the reading drags on, I look out the window, I want to finish what I’ve started but it’s resisting me.

I’ve given up. I’ll just regard it as a matter of taste.

Instead, read Haruki Murakami – Hear The Wind Sing. Or Theroux’s travel books.

Volledige onafhankelijkheid: Anything You Want

dereksivers-anythingyouwant-318x450

Derek Sivers schreef Anything You Want. He tells us about his life as founder of CDBaby, one of the first online record stores.

Hij vertelt ons over zijn leven als oprichter van CDBaby, een van de eerste online platenwinkels.

Sivers heeft een grote behoefte aan onafhankelijkheid. Eigenlijk wil hij zijn bedrijf, dat toch al per ongeluk is begonnen, niet laten groeien. Laat zien dat zaken leuk kunnen zijn, maar als je hem zijn eigen koers laat varen in plaats van die van jou, dan word je waarschijnlijk ongelukkig met dat proces.

Hij pleit voor “genoeg” voor geluk. Of beter gezegd, waar is je weg in geluk in het bedrijfsleven. Wat wil je en net zo belangrijk: wat niet. Het runnen van een groot bedrijf dat groeit vanuit je kleine handjevol medewerkers is misschien niet leuk en maakt je ongelukkig.

Maak uw eigen weg vrij. Geef geen reet om wat anderen denken. Choose Yourself….

Een Hologram Voor de Koning – Dave Eggers

Een catastroferoman, Een Hologram Voor De Koning van Dave Eggers. Alleen de catastrofe doet zich maar niet voor. 

Qua setting doet de roman denken aan De Man zonder Ziekte van Arnon Grunberg: het Midden-Oosten. En om deze vergelijking dan maar direct af te maken: de roman van Grunberg is veel beter (één van zijn beste boeken).

Een man die de draad in het leven is kwijtgeraakt wordt als consultant naar Saoedi-Arabië gestuurd om een gloednieuw systeem met holografische conference calls voor de koning van dat land te presenteren. De man heeft een negatief zelfbeeld, kan geen keuzes maken, stelt uit, twijfelt. Is melancholiek. Is mentaal en fysiek impotent.

Even was hij ervan overtuigd dat dit bij hem paste. Dat hij dit waard was.

Hij miste haar. Wéér een vrouw in zijn leven die dood was.

Zijn eigen leven is stuurloos, en nu bevindt hij zich in een stad waar het leven al even zinloos is.

Er stond een stevige woestijnwind en het zand wolkte als mist over de weg. Toch gingen twee mannen door met vegen. Yousef wees. Hij lachte.

‘Kijk, daar gaat het geld naartoe. Zand vegen in de woestijn.’

…

De hele stad bestond tot nu toe uit drie gebouwen.

Hij twijfelt aan zijn opdracht, en aan zijn leven. De zin van het bestaan.

Er moest toch een reden voor Alans aanwezigheid zijn. In die tent honderdvijftig kilometer van Jedda, ja, maar ook überhaupt op aarde. De zin daarvan was niet altijd even duidelijk. Vaak moest hij daar nogal naar graven.

Het gaat maar door. De man maakt een rommeltje van het project. Laat zich van het een in het ander rommelen. Neemt geen standpunt in, heeft geen eigenwaarde, twijfelt aan alles.

Yousef keek Alan aan alsof wat hij net gezegd had verstandig en waar was. Alsof Alan iemand was die daadwerkelijk wijsheid had verworven in al zijn jaren hier op aarde. Alan wist niet zeker of wat hij had wijsheid was. Wat hij had, was het gevoel dat maar weinig dingen er echt toe deden.

Hij slaagt er moeiteloos in zijn waardeloosheid over te brengen op de anderen in zijn team, en hen ook aan hem te doen twijfelen. Meer nog bijna dan hij zelf al twijfelt.

Alan legde uit dat hij naar het ziekenhuis was geweest. Hij liet hun het verband zien en besprak de prognose, en zij leken net zo hoopvol als hij dat er een medische verklaring moest zijn voor zijn klachten. ‘Dus je denkt dat je weer op zult knappen nadat ze het hebben weggehaald?’ vroeg Cayley. Er viel een ongemakkelijke stilte.

Ze dachten dat hij een nul was, een irrelevant persoon. Wisten ze dat hij met krokodillen had gezwommen in de Rio Negro? Dat hij op een morgen bijna aan stukken was gescheurd, en dat zijn onophoudelijk wrede ex-vrouw toen als enige, en voor de enige keer, voor hem was opgekomen?

Het is vreselijk. Er gebeurt niets. In het project niet, in de roman niet. Eggers blijft het thema herhalen tot je er mal van wordt. Het gaat maar door.

Het probleem was dat hij niemand wilde beledigen. En omdat hij niemand wilde beledigen, zei hij te vaak ja tegen dit soort uitnodigingen.

…

‘Waarom ben je dan komen eten?’ vroeg ze.
‘Omdat ik je aardig vind. Omdat we hier aan het einde van de wereld zitten.’
‘Omdat je eenzaam bent.’
‘Ook dat.’
‘Volgens mij ben je compleet leeg.’
‘Dat heb ik je zelf verteld.’
‘Misschien niet leeg. Eerder verslagen.’

…

Hij vroeg zich af of hij opgewonden zou raken. Even dacht hij van wel, maar het gevoel ebde weer weg.

Het begint op de lachspieren te werken op een gegeven moment. Zeker nu ik dit allemaal achter elkaar zet.

Sinds zijn vertrek had hij zich een dag en een nacht afgevraagd: ‘Wat heb ik gedaan?’ Het antwoord was: niets. Hij had niets gedaan. Maar dat bood weinig soelaas.

Hij neemt zich af en toe voor zijn leven te beteren, later, altijd maar later. En ook dat stelt hij uit.

Als hij het hier levend en ongeschonden van afbracht, zou hij zijn leven beteren, nam hij zich voor. Hij moest sterker worden. Zijn moeder had geprobeerd om hem sterker te maken, hem te inspireren. Dan las ze passages voor uit het dagboek van een of ander ver familielid, een vrouw die in de bossen woonde van wat nu West-Massachusetts was. Die was er getuige van geweest dat haar man en twee van haar kinderen door de indianen werden vermoord, en zelf werd ze ontvoerd.

Hij ontmoet een vrouw. Heeft een soort relatie met haar. Maar ook hier overheerst zijn impotentie.

‘Wat zouden onze kinderen hiervan vinden?’ vroeg hij.
‘Waarvan? Van jou en mij? Omdat we een of andere heftige cultuurkloof zouden vertegenwoordigen?’
‘Zoiets.’
‘Kom op. Wij worden gescheiden door een flinterdun laagje.’
‘Dat is precies hoe ik erover denk.’

Hij is een weekdier. Zelfs als alles mislukt lijkt, kan hij nog niet tot een beslissing komen en zijn leven weer op de rails te krijgen.

Hij werd tenslotte niet weggestuurd en hij kon nog niet naar huis, niet met lege handen. Dus bleef hij. Hij moest wel. Wie zou hier anders zijn als de koning terugkwam?

Ik geloof niet dat ik hoef toe te voegen dat ik me bij het lezen van dit boek niet zo erg heb vermaakt, maar heb het nu dan toch gedaan.

Lees liever: Arnon Grunberg – De Man Zonder Ziekte.