Clair-obscur in San Luigi dei Francesi

De taxi van Fiumicino naar het hotel in Rome kost 50 euro. Dat lijkt een beetje overdreven. Als straf geef ik geen fooi aan de taxichauffeur. Toch geeft hij me zijn visitekaartje en biedt me een korting aan voor de terugreis naar het vliegveld – 35 euro.

Ik ben dus weer een paar uur in het centrum van Rome (na een week vakantie met mijn vrouw in januari).

De metro doorkruist de rommelige buitenwijken van Rome.

Ik stap uit bij Cavour (het metrostation) en dwaal rond.

(Ik ga de Dan Brown thriller niet volgen.)

I krijg honger. Ontbijt in het vliegtuig was licht. Ik koop een sandwich, die ik opeet op weg naar San Pietro in Vincoli.

De kerk gaat om drie uur weer open. Ik ben deze lange lunchpauzes vergeten.

Ik heb geen zin om te wachten en verder te gaan via Via dei Fori Imperiali naar Piazza Novano. Op de Via dei Fori Imperiali vinden massale restauraties plaats om de afbraak 80 jaar geleden ongedaan te maken.

The Calling of Saint Matthew-Caravaggo (1599-1600).jpg

Het is enorm druk in het Pantheon, uiteraard. Snel naar binnen en dan naar San Luigi dei Francesi om de Caravaggios te bekijken. Indrukwekkende schilderijen met dat typische Caravaggio licht, alle drie gewijd aan de profeet Matthew.

Het is vreemd hoe de schilderijen in het donker zijn geplaatst. Wat ik niet wil benadrukken is Caravaggio’s clair-obscur stijl. Nee, het is het geld. Pas nadat een Japanse toerist wat munten in de machine heeft gegooid die de verlichting regelt, kun je de schilderijen een paar minuten bekijken.

  • Bericht auteur:

Design your future – Taylor Pearson on the end of jobs

Create your own job. the end of jobs

Taylor Pearson tells us in The End of Jobs. And explains how profitable this can be in today’s world.

Jobs as we know them will largely disappear. We are at the end of the Frederick Taylor work era.

Jobs are replaced by entrepreneurs. Everyone can be an entrepreneur, building a meaningful life doing what they want, now serving the long tail of markets has become profitable.

  • Bericht auteur:

Frankly, Mr. Shankly, celluloid history

The third album of The Smiths, The Queen Is Dead, released in 1986, was much later evaluated as one of the best albums of its era.

This album contains the song Frankly, Mr. Shankly, a song that is no longer than 2 minutes (I love – still do –  how bands like The Smiths, Ramones and The Pixies fitted most of their songs in an old-fashioned 2 minutes).

Who is this Mr. Shankly, I was wondering?

I google and searched a few books, and Mr. Shankly seems to be the founder of the Rough Trade label, Geoff Travis.

The song is about a frustrated employee who is completely fed up with Mr. Shankly as his boss, and more importantly want to change his life drastically and become famous in ‘celluloid history’.

Has celluloid since become history itself? 

  • Bericht auteur:

Schlimazel hairdo in een bubble in Detroit

(Onder dit verhaal, stel je voor het continue commentaar bij de American Football wedstrijd die op de tv’s aan de muur wordt weergegeven).

Links van me zitten twee mannen van een stuk in de veertig, collega’s waarschijnlijk, cola te drinken achter hun laptop; de ene een dikke Sony, de ander een slanke MacBook Air. Van die jongens met koltruien. Eén zit de hele tijd met zijn been te trillen terwijl ze een tekst editen.

Achter ze zit een  een ouder stel dat hele foute blousejes draagt. Zij heeft er een met fijne roze bloemetjes, hij draagt een shirt met een soort golfpatroon in fletse kleuren blauw, paars en grijs. Beide hebben ze witte sportschoenen aan hun voeten. Ze drinken witte wijn, wat ik voor dit tentje nogal afwijkend vind. Ik kan me slechts een oude goedkope sauvignon blanc bij voorstellen. De man heeft flaporen en een bijbehorend schlemielig kapsel, de vrouw is waarschijnlijk bij dezelfde kapper geweest.

Het meisje dat me bediend heeft een knap gezichten kort geknipt, zwart geverfd haar. Ze is maar een beetje dik. Ze heeft zwarte ogen en ik blijf nog even langer zitten om daar nog een paar keer in te kunnen kijken. Aan de overkant onder de televisies (American Football en een soort bingo) zitten zich te vervelen: een jong paartje (beide staren naar hun smartphone), een gezinnetje (hoewel die het kennelijk wel gezellig hebben met zijn drieën, een echtpaar van midden veertig (die elkaar commentaar delen over de afgrijselijke televisieprogramma’s die boven mijn hoofd worden vertoond). Iedereen zit langs de wand, valt me nu op; geen mens bezet de tafeltje in het midden van deze ruimte.

Onduidelijk wat de foto’s van oude auto’s aan de muur moeten vertellen. Ik kan alleen maar vermoeden dat bedoeling is een jaren zestig gevoel op te roepen, aangezien de mica tafeltjes en de bankjes langs de muur hetzelfde lijken te beogen.

De collega’s hoor ik net, zijn Engels. Dat verklaart de kleding. My goodness, de oudere vrouw van dat echtpaar, met haar beige broek met grijze sokken, zet haar rugzak op haar schoot er gaat er liefhebbend met haar armen omheen geslagen zitten wiegen.

Er is een Chinees stel 2 plaatsjes verder voor me gaan zitten. De man is erg nerveus. Staat op, gaat weer zitten, praat te hard, trekt zijn bruine leren jas aan, gaat staan, neemt een hap, gaat weer zitten, gaat weer staan, neemt een hap van het bord van zijn partner, stelt een vraag, gaat nog een paar keer zitten en weer staan, terwijl hij happen blijft nemen van de borden op tafel. Ondertussen zit zijn collega rustig op zijn netbook door te werken.

Tot zover Detroit Online. Ik drink mijn Sam Adams op en ga een plasje doen.

De televisie is overal.

Terwijl ik wacht tot we aan boord gaan, kijk ik naar Ahmadinedjad op het nieuwsbulletin. Hij krijgt enorm veel tijd om zijn standpunten uit te leggen. Dit is Amerikaanse televisie.

Iedereen zit in een luchtbel vandaag. Of ik.

  • Bericht auteur:

Progress in Europe – Labyrint Europa

Got up early to get a head start on my collegues.

But Nooteboom’s Labyrint Europa came in between.

The story about the recession in the 1970s should be a awareness starter for all swayed-by-the-issues-of-the-day politicians. Especially an interesting analysis of Enoch Powell’s affairs. Very relevant today, this more intelligent and eloquent British predecessor of our Geert Wilders.

Interestingly, Nooteboom in the book contemplates when he would be able to travel through Europe without having to change money and with a European passport in his pocket. In a wheel chair, he assumes.

He wrote this in 1977, and we can say things have been achieved in Europe  after all.

  • Bericht auteur: