Hoop gedoe over de kabinetsformatie. Uiteindelijk is het zo simpel: niemand vertrouwt Geert Wilders.
En terecht. Er is geen feit te vinden waaruit blijkt dat hij wel te vertrouwen zou zijn. Sterker, hij bouwt op Twitter gewoon door aan zijn gedachtegoed van leugens.
Wie wil er in een kabinet met deze man?
Auto’s interesseren me niet zo maar deze Hongqi is wel geweldig lelijk.
Caters Beach februari 2023, wil ik naartoe terug.
Japan
Change someone, ignore everyone. (Seth Godin / Hugh McLeod)
Duim leidt tot verwarring.
Vanochtend met veel energie heel vroeg opgestaan. Ik lees Figuranten uit, dat een beetje in mineur eindigt. Zo voel ik het in ieder geval.
Twee video’s gemaakt van foto’s van onze Nieuw-Zeeland trip. Bed opgemaakt. Toen was ik zo moe dat ik weer moest gaan liggen.
Muziek van Citizen DJ. Erg goed en niet de usual Youtube ladida liedjes.
Gisteren. In de ochtend loop ik met de hond langs het strand. De lucht is roodpaars van het licht van de opkomende zon. Een vrouw in een witte badjas en sandalen in haar handen loopt met met mee de strandopgang het strand op. Ik sla linksaf.
‘Wat prachtig, he,’ roept ze me en wijst naar het kleurenschouwspel aan de horizon.
2500 stappen en 2500 terug is mijn doel voor dit ochtendwandelingetje. Gisteren liep ik het dubbele maar nu vallen de 2500 stappen me al zwaar.
Mezelf geïnstalleerd achter een klein tafeltje in de slaapkamer boven. Later wissel ik de stoel om. Het houten geval achter het buro is handig om kleren over te hangen maar niet om op te zitten.
Iedereen lijkt vooral op zoek om zoveel mogelijk dingen niet te hoeven doen.
Tussen de middag fiets ik naar de bessenschuur. We hebben afgesproken om hier lunch in de vorm van een Cranberrytaart te eten. De taart is uitstekend. Het gebouw is vrijwel leeg. Aan de muren hangen plakkaten die de geschiedenis van de cranberry op Terschelling verhalen. Aangespoeld, daarna gecultiveerd, daar komt het op neer.
Ik wilde op tijd stoppen met werk maar het werd toch half zes.
Na de pompoensoep met pompoenen uit de pluktuin nog een keer naar het strand gegaan met W. en de hond.
Ik luister naar Kevin Kelly op de Design Matters podcast van Debbie Millman.
Kelly vertelt over zijn rebirth, en hoe hij kijkt hoeveel jaren hij nog te leven heeft, volgens actuariële metingen. Ik doe het na en kom op 28 jaar. Ik word 82 en mijn sterfdatum is in juli 2049.
Volgens een Amerikaanse life expectancy calculator die wat meer gegevens meeneemt wordt ik 94. (Ik zie ook dat mild alcoholgebruik de levensverwachting toe doet nemen.)
In Japan we experienced days of rain. In the Netherlands we can have similar experiences. Mostly accompanied by lots of wind. For me it’s in the end the wind that gets on my nerves. The rain has a fresh touch, but the continuous noise of the storm I find hard to bear.
Last week we have a couple oof storm-free Japanese-type rainy days. Between showers I managed to take a nice walk with the dog, an umbrella, and my camera.
A friend (not a proverbial one this time) loves riding his racing bike. He also loves riding the newest models with the newest technology, preferably expensive lightweigth ascesories. He has a busy family life as well. The argument that wins his wife over to acquire the latest fancy bike is:
‘Shall I buy a this new bike, or shall I train more hours?’
It’s not the bike, it’s the ride.
