Ik loop door Wormer. Een hond is in een boom gesprongen als een kat en wil er niet meer uit. Haar baasje staat met haar handen in haar zij voor de boom te roepen.
‘Saar kom er uit!… Saar!’
Ze kijkt me hulpeloos aan als ik langsloop. De labrador in de boom kijkt onnozel. Hoger in de boom schreeuwen halsbandparkieten naar elkaar.
‘Heb je geprobeerd de hond met brokjes te lokken,’ zeg ik, ‘het is een labrador tenslotte.’
Ze steekt haar hand in haar jaszak. De hond staat al naast haar met zijn neus tegen haar jas.
Ik versta hem niet meteen. “Een meisje?” vraag ik.
“Ja, hij houdt niet van mannetjes, maar wel van mädje”, zegt hij. Limburgs, besef ik nu.
Een wielrenner steekt met de fiets aan de hand over en wordt bijna aangereden. Een auto toetert boos.
Even verderop staat Sixsens, House of Pleasure met lila geverfde muren in de steigers.
Bij de kapel zegt een vrouw uit het westen: “Zo, ik heb net nog geprobeerd een rondleiding te fixen.”
De racefietsen razen hier naar beneden. Is er een route het dal in? Ik dacht dat de weg hier doodliep en overging in een wandelpad. Een platgereden egeltje langs de kant van de weg. Het zal toch niet? … Die fietsers?
Iemand heeft een appel op een paaltje achtergelaten. Een vergiftigde appel voor de geliefde van de prins? De hond snuffelt eraan, laat hem liggen. Ik weet genoeg.
Ik lees in “Een jaar vrij” van Karien Hoenderdos over honjok, een term die ik nog niet kende. Honjok is een term overgenomen uit Zuid-Korea en heeft betrekking op mensen die ervoor kiezen activiteiten alleen te ondernemen. Mensen die de behoefte hebben zich los te maken van de maatschappij en haar druk om in het gareel te lopen.
De maatschappelijke acceptatie van honjok is veranderd. Waar het vermijden van sociaal contact eerder werd gezien als onacceptabel en ondermijnend voor de maatschappij, ontstaat er nu meer acceptatie. De behoefte aan autonomie, om dieper met zichzelf verbonden te zijn en het leven volgens eigen waarden te leiden, wordt meer en meer erkend.
De groep wordt ontdekt als een ‘markt’ voor nieuwe producten: ander media-aanbod, eenpersoonsrestaurants, en een aanbod van voedsel gericht op eenpersoonshuishoudens – een solo-economie.
Ik moet hierbij denken aan de boeken van de Japanse schrijvers Mieko Kawakami en Sayaka Murata waarover ik eerder schreef. In hun werk worden de donkere kanten van de Japanse maatschappij weergegeven bij mensen die kiezen ervoor om zich afzijdig van de maatschappij te houden — ‘de fabriek’, zoals het in Earthlings van Murata genoemd wordt. Misschien is de Japanse maatschappij nog niet zo ver als de Zuid-Koreaanse.
Ook bij ons zien we een toename van alleenstaanden en mensen die bewust kiezen voor soloactiviteiten. Dit wordt deels gedreven door een dieper geworteld individualisme in de westerse cultuur. Maar er lijkt ook een verschil te zijn. Waar honjok een reactie is op maatschappelijke druk van ‘de fabriek’, lijkt het in het Westen iets te zijn uit de ‘wellness’-cultuur, bijvoorbeeld hier in Happinez en hier in Flow. Zo wordt honjok een statussymbool van onafhankelijkheid.
Today, in our age of digital media and ever expanding social networks, living alone can offer even greater benefits: the time and space for restorative solitude. This means that living alone can help us discover who we are as well as what gives us meaning and purpose. Paradoxically, living alone might be exactly what we need to reconnect.
There is an interesting logic to be found in the Buddhist Noble Truths. I am paraphrasing:
Suffering is caused by desire, attachment, and general craving. Eliminating craving reduces our suffering.
Craving decreases by removing its cause. Ignorance is the root cause. Ignorance is a deep-seated cognitive and perceptual blindness that causes beings to misinterpret reality.
Ignorance is an interesting word if you consider this context. There is ignorance in the sense of not knowing, which has the negative connotation of being dumb, and ignorance in the sense of ignoring or not paying attention.
We can ignore things we want to possess, ignore interests we have, so we can focus on the essential things, and ignore things we think we need to know-achieving the most literal form of ignorance. This act of selective ignorance can be liberating, freeing us from the burden of unnecessary information.
This concept of ignorance can also be reframed positively as ‘selective ignorance’ -choosing what to focus on and what to ignore to reduce mental clutter and suffering.
Focus and Ignorance
In our ambitions, we compare ourselves to others. We observe and envy their achievements and judgments. Neither is helpful.
Robert Greene writes in Mastery about how the masters in their fields- the people he writes about in his book- focused on their strengths. This focus on personal strengths empowers them, giving them the confidence to pursue their goals.
…ignore your weaknesses and resist the temptation to be more like others. Instead… direct yourself toward the small things you are good at.
In Advice for Living, Kevin Kelly shares reflective wisdom about worries over other people’s opinions:
Ignore what others may be thinking of you because they aren’t thinking of you.
Attention, Media, and Ignorance
In today’s world, we crave news. Watching the news makes us feel powerless against the deeds of a small number of evil people. We crave better news, more updates. News agencies respond like cigarette manufacturers: they fine-tune their products to our craving needs with negativity bias, sensational headlines, and continuous breaking news.
The unsettling possibility is that if you’re convinced that none of this is a problem for you-that social media hasn’t turned you into an angrier, less empathetic, more anxious, or more numbed-out version of yourself-that might be because it has. Your finite time has been appropriated without your realizing anything’s amiss.
We are addicts. But we can help ourselves by exercising ignorance. We can ignore and switch off notifications, consuming news sources less frequently.
We may be better off finding a news source that does not thrive on instantaneity but on the long-term perspective. It will not be free because it is not our attention that pays for these services, but the value they offer to our happiness, which we give money for in return. This shift in perspective can be reassuring, knowing that we are investing our attention in something that truly matters.
In Amusing Ourselves to Death, Neil Postman discusses the consequences of a culture transitioning from orality to literacy to visual media.
The number of hours the average American watches TV has remained steady, at about four and a half hours a day, every day (by age sixty-five, a person will have spent twelve uninterrupted years in front of the TV).
The Internet and smart phones have shifted the focus from TV to the Internet, but not the total amount of time spent on these media.
Postman looks at the great literary dystopians Orwell and Huxley, who must have foreseen such developments and the dangers they bring along.
Orwell warns that we will be overcome by an externally imposed oppression. But in Huxley’s vision, no Big Brother is required to deprive people of their autonomy, maturity and history. As he saw it, people will come to love their oppression, to adore the technologies that undo their capacities to think. … What Orwell feared were those who would ban books. What Huxley feared was that there would be no reason to ban a book, for there would be no one who wanted to read one. … Orwell feared those who would deprive us of information. Huxley feared those who would give us so much that we would be reduced to passivity and egoism. Orwell feared that the truth would be concealed from us. Huxley feared the truth would be drowned in a sea of irrelevance. Orwell feared we would become a captive culture. Huxley feared we would become a trivial culture, preoccupied with some equivalent of the feelies, the orgy porgy, and the centrifugal bumblepuppy. As Huxley remarked in Brave New World Revisited, the civil libertarians and rationalists who are ever on the alert to oppose tyranny “failed to take into account man’s almost infinite appetite for distractions.”
A blob has no sense of self. All it knows is that it must become bigger. Our world is full of self-centered blobs.
The blob is in pain. The movie Spirited Away features a character similar to a blob: No-Face. No-Face wants attention, so he swallows the bathhouse employees. In the process, he adopts all the negative traits of those he consumes. No-Face becomes an arrogant, disgruntled, and selfish monster.
The amorphous blobs of this world — large organizations and individuals — want our attention. And there is never enough of it. Driven by attention mania and the temporary satisfaction that these blob gets from power and prestige, the blob keeps eating. It clings to everything around it in a meaningless and frenetic way.
The blob doesn’t like being told not to eat just anything. This gets the blob angry and mean because the blob needs to grow. Then, the blob deploys his soldiers. An army of dependents, frightened to the bone followers, is deployed to ensure that the blob can continue to grow. All work for the benefit of the blob.
In Spirited Away, No-Face offers gold to make the creatures around him like him. The creatures accept the gold and obey the blob. But when Chihiro refuses the gold yet is kind to him anyway, No-Face becomes so upset and confused, and sick of himself, that he vomits up everything he has swallowed. Only then does he find a balance in his existence—an existence in which he does not always want to devour others. No-Face turns into a humble being.
Let’s feel sorry for the No-Faces of this world. The pitiable CEOs are morbidly seeking attention. These No-Faces use their money, business, wives, and children—everything to get attention.
But no one likes them. No-Face is a nasty, selfish creature that lives a terrible life of eternal dissatisfaction. They can’t be helped. They can only help themselves and puke out everything they have swallowed.
Een paar dagen geleden sprak ik hier mijn onbegrip uit over NSC-leden die een kabinet blijven steunen dat racisme tolereert. Ik noemde specifiek Rosanne Hertzberger, iemand die ik hoog had zitten en waarvan ik niet begreep hoe zij de gang van zaken konden tolereren zonder met zichzelf in conflict te komen. Vandaag hebben Femke Zeedijk en Rosanne Hertzberger hun kamerlidmaatschap voor NSC opgezegd omdat ze niet langer hun steun aan deze regering kunnen geven. Respect.
Van Vroonhoven zegt: “We zitten in een moeilijke samenwerking”, erkende ze, “maar er is een goede mood” (nos.nl).
Op 23 november is het ledencongres van deze partij. Ik verwacht dat de leden minder in een goede mood zullen zijn en de overgebleven kamerleden zullen aansporen ook hun medewerking aan een racistisch kabinet op te zeggen. Zelfs als dat betekent dat er verkiezingen kunnen komen waarbij de partij een groot deel van haar zetels zal verliezen. Want belangrijker dan de omvang van een zichzelf respecterende partij is haar integriteit.
I am currently reading Uncommon Knowledge, a publication from The Economist. Apparently, I have a weakness for unusual facts. Time for a brief egocentric list of my nerdy interests.
In my browser, I have a bookmark with a link to a random Wikipedia article (or I use Wikiroulette). I regularly read Cory Doctorow’s This Day In History posts on his Pluralistic blog.
I love books that pull me down the rabbit hole. Some favorites include At Home and A Short History of Nearly Everything by Bill Bryson. I also enjoy the books of Dutch writer Boudewijn Büch, which are full of facts about all kinds of things, such as small islands, The Anthropocene Reviewed by John Green and the non-fiction works of Cees Nooteboom. A starter kit for enthusiasts.
