Ik lees het boekje Shopping in Jail van Douglas Coupland. Coupland doet onder andere verslag van zijn bezoek aan China ten behoeve van onderzoek voor zijn andere boek Kitten Clone: Inside Alcatel-Lucent. In zekere zin zie ik deze werken van Coupland ook weer als een tijdbeeld over een tijdbeeld. Het lijkt alsof broadband zaligmakend is. Als we allemaal online zijn, en ongelimiteerd data kunnen streamen, is de wereld af, zijn we allemaal gelukkig.
Daarom zijn de Unmute Us betogingen van het afgelopen weekend in Nederland erg bemoedigend. De acties laten zien dat de online, digitale beleving duidelijke grenzen kent en dat mensen behoefte hebben aan fysieke ervaringen. Zelfs als de bandbreedte oneindig is, dan nog hebben we behoefte aan fysieke ervaringen en analoge contacten.
Ik lees Nooteboom’s Venetië. De man schrijft zo prachtig. Bij het lezen van zijn boeken kan ik wegdrijven als tijdens het luisteren van muziek. In een vreemd soort flow.
Ik denk aan Paul Auster die zegt (ik parafraseer) dat sommige mensen boeken lezen om de informatie die er in staat, en anderen, en daar schrijft hij voor, van de muziek en het ritme van de paragrafen, zinnen en woorden houden.
Mijn hoofd verdwaalt regelmatig als ik Nooteboom lees. Een paar pagina’s verder weet ik niet meer wat ik gelezen heb, maar ik weet wel dat het prachtig was.
I am reading How To Do Nothing by Jenny Odell. But the book is not about doing nothing. It’s about what to do – about paying attention. Where social media captures our attention with screaming headlines, Odell advocates a deeper form of attention. In her own life, her interest in the birds around her is an example of deep attention. Previously, she saw birds flying; since she has immersed herself in them, she sees species and hears their specific sounds.
Raven
I recognize that. Since we were on the Marker Wadden and learned to tell a dozen duck and goose species apart there (Icy Duck and Casarca brought the bird watchers to orgasmic ecstasy), I’ve seen more and more specifics in my daily life as well.
I saw an Egyptian goose with youngsters yesterday. I thought Egyptian geese didn’t nest in the Netherlands, but according to Natuurmonumenten, I was utterly wrong.
Collared Parakeet
On our roof was a large crow-like bird. A raven, maybe, I thought. My son says it’s probably just a crow. But this one has such a big beak. That’s right, he says, but most of the birds we see that we think are crows are actually jackdaws (kauwen). I looked it up, and he was right; my image of crows is jackdaws, and the bird we saw could be a crow. But it was big and had a crooked beak. I stick with a raven anyway.
We have been hearing a strange sound in the trees lately. A guest of ours recognizes it as the Collared Parakeet (Halsbandparkiet). I looked it up, and it is correct. In the trees beyond, I suddenly heard many more Collared Parakeets. One day, one pops into our window in a full diving flight. We solemnly place the exotic green-yellow “parrot” in the green bin.
We hebben het nu over hoe we binnenkort weer aan het werk gaan. De meerderheid wil niet meer 5 dagen in de week in de file naar kantoor. Een behoudende minderheid voert achterhoedegevechten. Dat ‘behoudende’ is een waardeoordeel, maar zo wordt het wel ervaren.
Ik ben benieuwd hoe het er over een jaar uit ziet. Zitten we weer met zijn allen in trein, bus, auto om on op 9 uur aan de koffieautomaat te melden?
De discussie gaat hard.
“Je wilt toch niet meer terug naar de jaren vijftig, en weer om 8 uur ’s ochtends moeten inklokken?”
“Ga we weer met zijn allen op een rijtje in een kantoorpand zitten, dat kan toch niet waar zijn?”
Een voordeel denk ik: belangen van organisaties en meerderheid van de individuen lopen hier parallel: een kostenreductie op huisvesting en vervoer sluit aan bij de wens minder tijd te willen verkwisten aan forenzen. Daarom noemde ik het hierboven ook een achterhoedegevecht. Het is bijna ondenkbaar dat we toch gaan naar de oude situatie. Bijna…
Van het weekend weer een ouderwets zwaar feestje gehad. Veel te veel gedronken, en dan in de tuin blijven hangen met X en Y bij de vuurkorf. Noodzakelijk, af en toe, zou je kunnen zeggen.
Mark Frauenfelder is my favorite inspiring nerd (well meant) and I find him greatly inspiring. Here he talks about how making mistakes accelerates learning.
Use the time of a total stranger in such a way that he or she will not feel the time was wasted.
Give the reading at least one character he or she can root for. Every character should want something even if it is only a glass of water.
Every sentence must do one of two things reveal character or advance the action Start as close to the end as possible.
Be a sadist no matter how sweet and innocent your leading characters, make awful things happen to them in order that the reader may see what they are made of.
Write to please just one person. If you open a window and make love to the world so to speak your story will get pneumonia.
Give your readers as much information as possible as soon as possible. To heck with suspense. Readers should have such complete understanding of what is going on where and why that they could finish the story themselves should cockroaches eat the last few pages.
Ik maak ook al jarenlang notities. In verschillende vormen.
Voor mijn werk, IT pipo, maak in aantekeningen tijdens gesprekken, vergaderingen en ook schrijf ik vaak dingen op em problemen voor mezelf helder te krijgen.
Ik bewaar al deze notitieboeken. Ik heb een hele plank vol. Vanaf ongeveer 1998 ben ik ze gaan bewaren.
Van de ontwerptekeningen in deze notitieboeken maak sinds kort kunstwerkjes.
Ook maak ik veel aantekeningen terwijl ik boeken lees, als ik iets meemaak, op vakantie, op reis, of als een soort journalling (maar zonder het ritueel). Ik markeer teksten en zaken die ik wil onthouden. Die schrijf ik dan later in een tekst in Evernote. En soms publiceer ik ze hier.
Ik heb ook lijstjes van boeken die ik ooit nog wil lezen, films die ik wil zien, en andere lijstjes. Ik heb een speciaal notitieboek in Evernote met lijstjes.
