Tijdens de afdaling komt een jongen met “finisher 2018 triathlon watananga” ons voorbij rennen en verdwijnt onmiddelijk uit zicht.
Een Japans meisje met een zilveren parasol komt ons later tegemoet. Weet ze dat het nog twee uur steil omhoog is door verschroeiende velden? En dan nog een uur nog steiler omlaag terug?
Bij het meer spelen vaders met een waterscooters, excuuskinderen staan te kijken langs de kant.
Kaikoura.
Lake Tekapo.
Lake Tekapo.
Dunedin.
Broad Bay.
Dunedin.
Motorlichtje knippert op het dashboard. Zo snel mogelijk naar Toyota dealer, zegt het boekje. Damn.
Snap rental help gebeld, dat blijkt naar de AA, de Anwb van NZ, door te schakelen. In de wachtrij maar wel geholpen.
Over een uur komt een technician. De autos razen voorbij, elke was eerst nog hoopvol.
Een motorfiets stopt op oms recreatieparkeerplaatsje. Man met enorme snor komt uit de helm tevoorschijn, zonnebril blijft ondanks dicht wolkendek op. Hij rijdt weer weg. Onverrichterzake.
Projectje: fotograafeer crap op de parkeerplaats. Collage van maken, later.
Een uur later is de AA technician er nog niet. Op z’n elfendertigst zegt A.
Een beekje stroomt. Een auto. Krekels knerpen en een vlieg zoent om mijn hoofd.
Hier wordt overal gekakt en bier gedronken. Doekjes en geplette blikjes.
Verderop een wei, volgepropt met schapen Onder een electriciteitsmast die schuin over de heuvels loopt
Af en toe geblaat. Dan weer een auto. Maar nogsteeds niet die van de AA technician. Maar geen AA. Van Automobile Association, niet de alco-AA.
Hier heeft een hotel gestaan, na een wayfarers sod cottage uit 1857 werd Way Otaraia hotel hier geplaatst. A changing station for paarden tussen Dunedin en Invercargill. Net als in de film.
Invercargill.
