Gisteren. In de ochtend loop ik met de hond langs het strand. De lucht is roodpaars van het licht van de opkomende zon. Een vrouw in een witte badjas en sandalen in haar handen loopt met met mee de strandopgang het strand op. Ik sla linksaf.

‘Wat prachtig, he,’ roept ze me en wijst naar het kleurenschouwspel aan de horizon.

2500 stappen en 2500 terug is mijn doel voor dit ochtendwandelingetje. Gisteren liep ik het dubbele maar nu vallen de 2500 stappen me al zwaar.

Mezelf geïnstalleerd achter een klein tafeltje in de slaapkamer boven. Later wissel ik de stoel om. Het houten geval achter het buro is handig om kleren over te hangen maar niet om op te zitten.

Iedereen lijkt vooral op zoek om zoveel mogelijk dingen niet te hoeven doen.

Tussen de middag fiets ik naar de bessenschuur. We hebben afgesproken om hier lunch in de vorm van een Cranberrytaart te eten. De taart is uitstekend. Het gebouw is vrijwel leeg. Aan de muren hangen plakkaten die de geschiedenis van de cranberry op Terschelling verhalen. Aangespoeld, daarna gecultiveerd, daar komt het op neer.

Ik wilde op tijd stoppen met werk maar het werd toch half zes.

Na de pompoensoep met pompoenen uit de pluktuin nog een keer naar het strand gegaan met W. en de hond.