Alexey Brodovitch over fotografie

Ik blader weer eens door The Education of a Photographer, van Charles Traub et al, en lees de verfrissende ideeën van Alexey Brodovitch over fotografie. Onder andere:

  • Wat vandaag goed is, is morgen een cliché.
  • De taak van de fotograaf is om verveling te bestrijden.
  • … door te verrassen.
  • Foto’s zouden denken moeten stimuleren en interessant/intrigerend moeten zijn.
  • Vermijd cliché’s.
  • Trap niet zoals gearriveerde fotografen in de val van “found approval” (blijven hangen bij de stijl waarmee je bekend zijn geworden, en je niet meer ontwikkelen).
  • Ontwikkel je constant. Ontwikkel steeds een nieuw vocabulair.
  • Maak voortgang, blijf niet hangen.
  • Elke fotografisch techniek is toegestaan zolang het je helpt. Niet croppen was wellicht prima voor Cartier-Bresson, maar laat je dat niet weerhouden zelf lekker je foto’s bij te snijden.
  • Snij je foto’s juist eens op verschillende manieren bij als oefening bij het verbeteren van je beelden.
  • Het is het eindresultaat waar het om gaat, niet hoe je er gekomen bent.
  • Er zijn twee niveaus van kijken: op het moment van het maken van de foto, en later tijdens het editen van de beelden.
  • Experimenteer altijd.

Ontbijt en Nooteboom

Ik lees het boekje Japan van Cees Nooteboom terwijl ik een bakje cruesli naar binnen lepel. Begin volgend jaar, wat ver weg klonkt, maar dus al heel dichtbij is in december, gaan we naar Japan en probeer ik me een beetje in te lezen. Helaas bevat de bundel Japan vooral verhalen die ik al in andere boeken van Nooteboom had gelezen. Ik had natuurlijk beter moeten kijken toen ik het boekje aanschafte maar een beetje genept voel ik me toch wel.

Nooteboom is niet op zijn best in de verhalen over zijn reizen. Hij lijkt in Japan gedesoriënteerd en hij vertelt in reuzenschreden die je niet van hem gewend bent over zijn ervaringen. Af en toe schittert het verhaal op als hij dior de druilerige regen wandelt en de weg kwijtraakt of als hij bij de verkeerde ingang van het parlement wordt uit de taxi wordt gezet.

Het laatste verhaal vertelt over de Genji, de roman waarvan wordt aangenomen dat hij de oudste is in de Japanse taal. Een betoverend boek, begrijp ik van Nooteboom, voor op het lijstje.

The Naval Base – Rob Hornstra

The book The Naval Base (De Marinebasis in Dutch) is a photobook that is part of a project and exhibition of Rob Hornstra. The subject of the book the Den Helder, the city in the north-west of the Netherlands that hosts the largest Dutch naval base since 1947.      

The city’s economy and social structures became dependent on the naval base, but in the past decades defense budget cuts and technical development in defense have led to a sharp decrease in the number of defense-related jobs in the small city of Den Helder.

The book documents the city in 2021. The pictures by Rob Hornstra, and the accompanying texts by Arnold van Bruggen breath the atmosphere of a city in decline, and a city wit an ageing population. The deadpan and unadorned pictures of the city and its inhabitants are tastefully combined with the texts. There is some positive news as well: the fresh air in the city is unique, and the opportunities for tourism are largely unexplored.

Joachim Schmid – Photoworks 1982-2007

Photoworks is an overview of the work of Joachim Schmid up to 2007. The book combines in depth essays on Schmid’s works with extensive illustrations of his work.

The majority of Schmid’s work is based on collections of found mostly quite vernacular imagery, which he orders in a way that makes you look different at the world.

The same menu, some slight variation on potatoes and beef

I’m reading The Nix by Nathan Hill. I put it aside a while ago because I couldn’t get through it, but now I’m binge-reading it. Things can change.

What you get, in other words, is choice. Or, rather, the illusion of choice, she said, all these restaurants offering substantially the same menu, some slight variation on potatoes and beef.

Tommy Wieringa reist, ziet niet

Ik lees het verhaal ‘Wit paard, gezien door een barst in de muur’ in De Familie Onderweg van Tommy Wieringa. (De titel is geleend van een Chinese uitdrukking, gevonden Rudy Kousbroek.) Het verhaal vertelt over Wieringa’s reis in de Silk Road Express van Moskou naar Peking. Wieringa lijkt niet te zien. Murw door het reizen in het groep, naar eigen zeggen, of beperkt door de ruimte die het verhaal mag hebben in het tijdschrift van zijn opdrachtgever. In Wolgograd wil hij niet dood gevonden worden, Door Kazachstan rijdt hij in meditatieve leegte, hij excuseert zich als hij vergeet te vertellen over de landschappen en gebeurtenissen die het opschrijven waard waren, vraagt zich af wat er te vertellen valt over een reis in een glazen lift die horizontaal door de wereld schoot.

Heel veel, lijkt me. Vraag het Paul Theroux. Wieringa is een groot schrijver, maar een matig reiziger.

A Heartbreaking Work

Eerder berichtte ik dat ik The Every van Dave Eggers had gelezen en het als een straf had ervaren.

Ik lees nu A Heartbreaking Work of a Staggering Genius. het is bijna niet te bevatten dat deze twee boeken van dezelfde auteur zijn. AHOASG is rauw en ongepolijst, waar The Every een gladgestreken emotieloos boek is.

Tussendoor las ik nog Lord of the Flies, de klassieker van William Golding die ik natuurlijk al veel eerder had moeten lezen en Over de lengte van een gang van Herman Koch.

The Every, meh

Ik las gisteren The Every van Dave Eggers uit. Wat een vervelend, humorloos boek, en niet eens erg goed geschreven. Het enige verrassende aan het boek was (spoiler) het einde: geen happy end, de protagonist verdwijnt in een ravijn.

Ik pak direct mijn volgende boek: De Joodse Messias van Arnon Grunberg. Vanaf de eerste bladzijde heb ik lol.

De Brief van Cees Nooteboom

De brief

Ik lees het miniboekje De Brief, van Cees Nooteboom, uitgegeven in de Juweeltjesreeks. Het boekje bestaat uit drie verhalen.

Het eerste verhaal, met de titel De Brief, verhaalt over hoe Nooteboom een brief aan zijn uitgever verwisselde met een brief aan zijn geliefde. De verwisseling wordt opgemerkt door Nooteboom’s uitgever en op wonderbaarlijke wijze komt de brief aan de geliefde via een Nederlandse diplomaat en schrijver in Mexico toch goed terecht. Ik probeer te vinden wie de diplomaat was. Ik vermoedde F. Springer, maar die is niet in Mexico gestationeerd geweest. Helman lijkt het ook niet te zijn. Het blijft een raadsel.

Het verhaal doet me denken aan het verhaal Oculare Biesheuvel, van Maarten Biesheuvel, waarin de bril van Biesheuvel hem achterna reist door Oost-Europa.

Het tweede verhaal heet De koning van Suriname. Het verhaalt over de terugreis van Nooteboom uit het oerwoud van Suriname met een klein vliegtuigje. Zijn medepassagier is een hoge ambtenaar in wie Nooteboom de koning van Suriname ziet.

Het laatste verhaal lijkt een gedroomd reisverhaal.