Max is wereldkampioen Formule I. Iedereen heeft het over Max. Zelfs de mensen die het niet over Max willen hebben, en ook niet willen dat anderen het zo veel over Max hebben, hebben het over Max als ze klagen dat iedereen het over Max heeft.
Ik ga al die voor- en tegenMaxers hier niet allemaal linken.
Max aandacht, voor iedereen.
Ik loop naar buiten en zie vanochtend vroeg ook Max. Denk dan toch: ja doei, not in my backyard.
Ik ben gek op Harissa. Het kan overal op.
Geïnspireerd door deze prachtige video van Craig Mod over een Japanse restaurateur maakt ik deze tosti met harissa:
Beleg twee sneetjes brood (liefst dikke plakken) met belegen of extra belegen kaas. Besmeer met Harissa (uit een potje of maak zelf). Snij een aantal snoeptomaatjes in de lengte doormidden en leg de halve tomaatje op de besmeerde plakken kaas.
Leg de tosti’s 10 minuten in op 200 graden voorverwarmde oven.
Brand je mond niet aan de hete tomaat, laat even afkoelen.
Ik lees in Kevin Kelly‘s What Technology Wants het engelse woord skeuonym – “an action continued from a technology no longer practiced” volgens Kevin Kelly’s website. Denk aan: de film terugdraaien of doorspoelen, een telefoonnummer draaien, een album uitbrengen (ook als deze alleen op Spotify uitkomt), iets aanzwengelen (van voor de uitvinding van de startmotor).
Ik zoek het op in De Dikke Van Dale, maar die kent in ieder geval het woord skeuoniem niet.
Het woord skeuomorfisme is wel een bekend woord. Het betekent iets maken naar een vorm of materiaal zonder dat dit nog een functie heeft. Althans, Wikipedia kent het, maar ook Van Dale kent het niet.
Woordenlijst.org (Taalunie, Het Groene Boekje) kent wel skeuomorfisme, maar niet het skeuoniem.
Vanochtend luisterde ik naar een aflevering van de Arts and Ideas podcast over Stahl House (Case Study House #22), een iconische ontwerp aan de rand van Los Angeles.
Interessant om te horen hoe dit huis is ontstaan, en gebouwd met een minimaal budget.
Fotograaf Julius Shulman maakte een iconische foto van het huis. De podcast beschrijft hoe hij de foto produceerde: eerst de achtergrond met een opname van 8 minuten, daarna de voorgrond met flitslichten in de lampen binnen.
Shell afficheert zich in een reclame die momenteel loopt als een van de grootste aanjagers van de energietransitie in Nederland. Dat vond ik nogal aanmatigend van een bedrijf dat in mei van dit jaar nog door de rechter gedwongen moest worden om zijn CO2 uitstoot te verminderen. De aanjager Shell gaat in beroep tegen deze uitspraak.
Ik ben niet de enige die de onwaarachtigheid van de reclame moeilijk te verteren vindt.
Ik Twitter bijna nooit. Van Twitter krijg ik van zo’n raar licht gevoel ik mijn hoofd als ik al die berichtjes voorbij zie komen. Allemaal zo serieus, op Sylvia Witteman na dan. Maar misschien volg ik de verkeerde influencers.
Af en toe een lichtpuntje. Zoals dit verhaal van Murakami in The New Yorker.
Ik post een foto.
https://twitter.com/ndegreef/status/1469628923013120002?s=20
Ik zal volgende maand nog eens kijken.
Ik ging vanochtend op zoek naar wat meer achtergrond over de werking van COVID vaccins. Dat ik niet leuk. Aan de ene kant is de informatie van veel officiële sites vrij oppervlakkig en rommelig. Maar erger is het afgrijselijk aantal sites van complot-COVID-denkers dat het beeld vertroebelt.
Uiteindelijk vond ik deze site van de Europeese overheid vooralsnog het beste: https://www.consilium.europa.eu/nl/policies/coronavirus/covid-19-research-and-vaccines/
Een voorbeeld van hoe het ook kan is dit artikel in de NY Times. Zowel de informatie als de leesvriendelijkheid is voorbeeldig.
Het helpt ook niet erg dat sites zoals Coronavaccinatie.nl van de overheid een chaotische look and feel hebben. Huur eens een UI specialist in, Hugo, om deze potpourri site leesbaar te maken.
Ook dit: lekker kort.
Van de week Het Schip bezocht, het toonbeeld van de Amsterdamse School, ontworpen door Michel de Klerk. Een geweldig gebouw langs het spoor tussen de stations Amsterdam Centraal en Amsterdam Sloterdijk.
We bekijken de tentoonstelling over Fré Cohen, vormgever, feministe, socialiste. Ze wist in haar korte leven een indrukwekkende productie van toonaangevend werk te creëren, beïnvloed door Art Deco en De Stijl. De tentoonstelling is erg goed.
![[Fré Cohen] giroboekje, gemeentegiro Amsterdam, 1931 ...](https://external-content.duckduckgo.com/iu/?u=https%3A%2F%2Fi.pinimg.com%2Foriginals%2F10%2F9e%2Fa6%2F109ea63e6f904a17e8faa70501d7cc8b.jpg&f=1&nofb=1)
![[Fré Cohen] verpakking Inventum broodrooster | Objets](https://external-content.duckduckgo.com/iu/?u=https%3A%2F%2Fi.pinimg.com%2Foriginals%2F66%2F31%2Fa1%2F6631a13f5e46d3b0fb347e4ba121643e.jpg&f=1&nofb=1)
Gisteren bezochten we de tentoonstelling “Misschien valt er wat te lachen“, een overzichtstentoonstelling over het werk van Peter van Straaten in het Allard Pierson museum. Grappig te zien, die gniffelende mensen in een te kleine ruimte. Niet te klein wat betreft Covid, maar wat betreft de tentoonstelling. Die had van mij wel wat meer ruimte en materiaal mogen hebben. Toch heel leuk gedaan.
Verder gelopen door de verwarrende tentoonstelling “Amsterdam, Creatieve Stad”. De rest van het museum hebben we laten liggen voor een andere keer.
Neil Gaiman – Fragile Things. Verhalen die doen denken aan Edgar Allen Poe. Donker, zombie-achtige figures, bovennatuurlijke verschijnselen. Eindigt met een verhaal over Shadow, een variatie op American Gods.
American Geography, een fotoboek van Matt Black. Een van de beste fotoboeken die ik dit jaar heb gezien.
All Creatures Great and Small. Remake of BBC First over dierenarts James Herriot. Aanvankelijk was ik wat sceptisch over de remake, maar het is goed gedaan. Eerst serie gebinged. Tweede serie loopt nu.
The War of Art, luisterboek. Klassieker over creativiteit en The Resistance van Steven Pressfield.
Zen in the Art of Writing van Ray Bradbury. Over schrijven. Kende Ray Bradbury nog nauwelijks.
