Ik lees How To Do Nothing van Jenny Odell. Maar het boek gaat niet over niets doen. Het gaat over wat wel te doen. Over aandacht. Waar social media onze aandacht trekken met schreeuwende koppen, pleit Odell voor een diepere vorm van aandacht. In haar eigen leven is haar interesse voor de vogels om haar heen een voorbeeld van diepe aandacht. Voorheen zag ze vogels vliegen, sinds ze zich er in verdiepte ziet ze soorten en hoort ze hun specifieke geluiden.

Ik herken dat. Sinds we op de Marker Wadden waren en we daar een dozijn eenden en ganzensoorten uit elkaar hebben leren te houden (IJseend en Casarca brachten de vogelspotters in orgastische extase) zie ik in mijn dagelijkse leven ook steeds meer specifieke zaken.

Ik zag gisteren een Nijlgans met jongen. Ik dacht dat Nijlganzen helemaal niet in Nederland broeken maar daar blijk ik helemaal naast te zitten volgens Natuurmonumenten.

Op ons dak zat een grote kraai-achtige vogel. Een raaf misschien, dacht ik. Mijn zoon zegt dat het waarschijnlijk gewoon een kraai is. Maar deze heeft zo’n grote snavel. Dat klopt zegt hij, maar de meeste vogels die we zien en waarvan we denken dat het kraaien zijn, zijn eigenlijk kauwen. Ik zoek het op en hij heeft gelijk, mijn beeld van kraaien zijn eigenlijk kauwen, en de vogel die we zagen zou een kraai kunnen zijn. Maar hij was groot en had een kromme snavel. Ik hou het toch op een raaf.

In de bomen horen we de laatste tijd een vreemd geluid. Een gast van ons herkent het als de Halsbandparkiet. Ik zoek het op en het klopt. In de bomen verderop hoor ik opeens nog veel meer halsbandparkieten. Op een dag knalt er een in volle duikvlucht tegen ons raam. We leggen de exotisch groen-gele “papegaai” plechtig in de groene bak.