Finse hut

het is iets van -25 Celsius. Wij zitten binnen na een run met sneeuwscooters over winderige Finse heuvels. Met 25 graden onder nul is dat een uitdaging. We stopten een paar minuten op een heuvel om foto’s te maken van het indrukwekkend winterlandschap. Toen de minuten voorbij waren begon onze gids eerst beleefd, daarna minder beleefd, aan te dringen dat we weer in beweging moesten komen. Anders zouden we hier iets laten bevriezen, waarschijnlijk onze ogen.

In de hut maakte hij een vuur en braadde worstjes. Alles goed.
We roken de rest van de dag naar gerookte makreel.

Marker Wadden – zee, bijna land, natuurgebied

Deze week verblijven wij op de Marker Wadden. De Marker Wadden zijn een groep kunstmatige eilanden in het Nederlandse Markermeer. Aanvankelijk was het de bedoeling het Markermeer in te polderen, net als andere delen van de voormalige Nederlandse Zuiderzee. In 2003 werd besloten deze plannen niet door te zetten.

Ongeveer 10 jaar later werden plannen gemaakt om in het Markermeer “wadden” te creëren, eilandjes die regelmatig met water overspoeld worden en een onbewoond natuurgebied vormen.

In 2016 werden de eerste eilanden gevormd. Sinds een jaar kan één van de eilanden worden bezocht en zijn er beperkte faciliteiten voor bezoekers om te overnachten in kleine huisjes of in een boot in de kleine haven.

Het gebied ontwikkelt zich prachtig. Honderden soorten planten en vogels hebben hun weg naar het eiland gevonden.

Een aantal planten schijnen door Natuurmonumenten te zijn neergezet. Een bioloog op de boot terug spreekt er schande van. Maar over 10 jaar is de hele kunstmatige archipel toch dichtgegroeid met wilgen en riet, voorspelt hij.

Wijk aan Zee en Velsen-Noord, juni 2020

Op een zondag in juni sprak ik af met een vriend voor een fotowandeling bij Wijk aan Zee. In het binnenland was het zonnig, maar over de kustrand hing zo’n typische strook mist. De zon kon er geen vat op krijgen. Op zich leverde dit moeilijke licht wel aparte beelden op, maar je moet er van houden. Na langs het strand bij Wijk aan Zee te hebben geslenterd, verplaatsten we ons naar de pier verder zuidelijk, het wordt daar Velsen-Noord. Dezelfde mistige beelden van strandgasten in de mist.

Wijk aan Zee, juni 2020
Wijk aan Zee, juni 2020

IJmuiden 03/06/2021

Gisteravond bij IJmuiden foto’s gemaakt. Geparkeerd aan de Harlingenstraat, aan de noordkant van het jachthaventje van IJmuiden aan Zee (als het zo heet). Tussen de Harlingenstraat en de zeekant is een hoge betonnen muur opgetrokken. Aan de andere kant is een duin gemaakt waartegen twee lange rijen strandhuisjes zijn neergezet, met een klein strandje als voortuin. Het strandje, zo lees ik later op Google maps, heet dan ook het Kleine Strand. Rechts, voor de bewoners, uitzicht op de Hoogovens/Tata/Corus.

IJmuiden, juni 2021

Ik loop over de pier langs het strandje, met de bedoeling bij het grote strand van IJmuiden uit te komen. Helaas heb ik geen rekening gehouden met de haveningang, die het onmogelijk maakt via deze weg het strand te bereiken. Ik herinner me nu dat ik er al eens eerder in was getuind. Om het strand te bereiken vanaf hier moet je helemaal om het jachthaventje heen lopen, of rijden. Ik besluit het laatste te doen, en slenter terug naar de auto.

IJmuiden, juni 2021

Aan de andere kant is een enorme parkeerplaats. Ik parkeer bij het hotel vooraan de Kennemerboulevard, en slenter over de boulevard naar het strand. Halverwege zit een Chinese familie te dineren.”Een oorlel zo groot als een biefstuk, door die wespensteek,” vang ik op.Het strand is behoorlijk leeg. De laatste dagjestoeristen verlaten het strand en de strandtenten zijn aan het opruimen. Alleen bij de strandhuisjes is nog leven. Hier een nog langere rij van drie etages strandhuisjes.

IJmuiden, juni 2021

Beachvolleybal in de ondergaande zon. Twee vrienden zitten op een blok beton naar de horizon te kijken, een fles aan hun voeten.

IJmuiden, juni 2021

Carel Willink in Ruurlo (met museumkaart)

Ondanks zijn gebrekkige realisatie en de uiterst onvriendelijke ondersteuning, is de Nederlandse Museumkaart een onmisbare uitvinding waar we toch een beetje trots op mogen zijn. Musea zijn enorm duur, losse kaartjes voor een beetje museum kosten ergens tussen de 10 en 20 euro, maar voor 65 euro, en de helft daarvan voor jongeren, koop je de Museumkaart waarmee je een heel jaar lang alle Nederlandse musea in kan.

De Museumkaart bracht ons vandaag naar Ruurlo, waar in kasteel Ruurlo een overzichtstentoonstelling is ingericht over het werk van Carel Willink. Willink experimenteerde met meerdere stijlen, maar is vooral bekend geworden om zijn werk met een sterk realistische stijl.

Zijn weergave van stof is geweldig. Ik zie een knoop in een gehaakte stropdas die uit een schilderij springt, en een portret van Henri Isaäc Keus in een tweed pak dat meer een portret van een tweed pak is met een man er in. Willink steekt Zurbarán, de Spaanse meester van het afbeelden van stof naar de kroon. Maar mijn vrouw wijst me ook op de handen van de mand, die vlezig op de leuning van een stoel liggen. Je ziet de aderen van de man kloppen.

Andere, landschappelijke schilderijen doen met denken aan Beeple, een moderne digitale realist.

beeple

Sark – July 2019

Een dag op het eiland Sark. Een vreemd bezoek aan de plaatselijke kerk, waar dood, geloof en alcoholverslaving de dienst schijnen te bepalen.

St Helier – July 2019

Jersey – a day ending with a disgusting meal of fish with brown sauce – or something awkward like that. We were really tired and just wanted to have a meal and get to sleep. Pretty sure we would have walked out otherwise.

The waiter was rude too.

Fish meal with brown sauce
on the ferry to Jersey
flower in asphalt
feet resting
young men standing in sea
plant in wall

Wandeling door de sneeuw met gescheurde laarzen

In mijn jeugd was sneeuw in de winter niet zo ongewoon. Deze winter nadert een week van sneeuw en vorst, en dat leidt tot nogal hysterische voorzorgsmaatregelen. Treinen en bussen rijden niet meer. Mensen slaan voorraden in. De regering waarschuwt ons met een code rood alarm.

Voor veel andere plaatsen, zoals Scandinavische landen, Rusland, staten in Noord-Amerika en Canada, zou de sneeuw die wij krijgen een babywinter zijn. Als zij op zo’n klein beetje sneeuw zouden reageren als wij, zouden hun plaatsen het grootste deel van het jaar onbewoonbaar zijn.

Ik haalde mijn oude sneeuwlaarzen uit de kast en ging een (foto)wandeling maken. Halverwege de wandeling merkte ik dat mijn laarzen begonnen te lekken. Een beetje onderzoek leerde me dat dat niet zo vreemd was. De rubberen zool van mijn laarzen moet in de loop der jaren in de kast helemaal zijn uitgedroogd. Grote scheuren in de onderkant van de ene laars, een groot gat in de andere.

Chinese Tiramisu

Vanavond gegeten bij P.F. Chang, een Chinees specialiteitenrestaurant. We worden naar een speciaal tafeltje geleid dat gereserveerd lijkt. Dat levert ons een Mgr. Resp. aantekening op de rekening op: 15$.

De kale zwarte man die ons bedient heeft klasse. Hij weet waar hij het over heeft en geeft uitstekende adviezen.

Als we van het desert afzien, komt hij even later langs met een rekje met kleine glaasjes waarin samples van taarten en andere toespijzen in plastic uitgevoerd zijn tentoongesteld.

“I am obliged to show you this, I am sorry but will tell you about these…”

“Ok,” zegt V., “if you just need a tick in the box, you got it and you can go.”

“Unfortunately that won’t do sir.”

En hij begint af te ratelen wat de plastic desert samples voorstellen.

“And here we have the typical Chinese tiramisu. This is the chocolade-cake, …”

Even later dringt het door.

“What is that? tiramisu? … Chinese?”

“Yeah,” zegt de ober, “serving tiramisu in a Chinese restaurant, isn’t it hilarious?!”