Droom dan maar lekker verder – Ouderkerk aan de Amstel

Een beetje kakkineuze indruk, krijg ik in eerste instantie van Ouderkerk aan de Amstel. Onbetaalbare woningen langs het water, met voor de deur een modieuze Tesla en/of een Range Rover en/of Porsche Cayenne en/of een kekke Mini.

In de kapel wordt aan Peter R. gedacht.

Een stuk verder. De Ouderkerkerplas zie ik hier nu eens van de andere kant, dan vanaf de A9. Een mooi en ruim recreatiegebied. Hengelsporters en hondenuitlaters langs het water. Een enkel windstil zeilbootje op de plas. Een meisje roept haar hondje, “Ollie!”.

In het park borstelen hondeneigenaren hun langharige hond. Anderen proberen onwennig hun tent weer eens op te zetten. Openlucht-fitness langs het water. Een jonge vrouw met een huilende baby staart vermoeid over de plas. Kraaien pikken in de vuilnisbakken, en verspreiden de inhoud over het gras.

Terug in het dorp. Ouderkerk heeft twee grote hippe fietsenwinkels vlak naast elkaar. Een man heeft zijn vrouw meegenomen om een fiets voor hem uit te zoeken. Ze bekijken een mooie MTB. Zijn vrouw vindt de fiets erg cool, de man is minder enthousiast. De verkoopster begrijpt de man niet. Ze neemt de fiets weer mee naar binnen. Tegen de man roept ze: “Droom dan maar lekker verder!”

Ouderkerk aan de Amstel
Ouderkerk aan de Amstel
Ouderkerk aan de Amstel
Ouderkerk aan de Amstel
Ouderkerk aan de Amstel
Ouderkerk aan de Amstel
Ouderkerk aan de Amstel
Ouderkerk aan de Amstel
Ouderkerk aan de Amstel

Loetje, geen gezeur en een pleit voor CO2 compensatie (en vegetarisch eten)

Gisteravond gegeten bij Loetje Gorssel. ‘s Middags konden we niet reserveren, ‘s avonds zaten ze vol en konden we niet naar binnen want we hadden niet gereserveerd. Kregen we toch een tafeltje.

Loetje Gorssel is merk ik een restaurant waar de would-be gemeenschap van Gorssel en omstreken zich graag laat zien. Van Loetje Gorssel krijg ik de indruk dat ze daar graag aan mee willen doen. En mensen die niet bij die would-be crowd horen een beetje achteraf neerzetten.

Er wordt heel hard gewerkt in Loetje Gorssel. Ze hebben door hoe bediening werkt.

wij worden geholpen door een ober die de achterneef van Lee Friedlander zou kunnen zijn.

Het eten is goed. Biefstuk bali, dat willen zeggen met jus die is aangemaakt met spaanse pepers. Voor de geringe omvang van de biefstuk zou je in veel landen celstraf krijgen, maar ik vind het een prima stukje.

Veel beter dan een klein stukje biefstuk is natuurlijk helemaal geen biefstuk. En als ik Loetje zou zijn, zou ik milieu-compensatie verkopen bij hun biefstukken, zoals KLM hun CO2 uitstoot compenseert. En nog beter zou ik zelf natuurlijk geen biefstuk moeten eten. Wat ik overigens ook vrijwel nooit doe, kan ik als slap excuus aanvoeren, beter wetend dat ik vegetariër zou moeten worden.

Ook de ‘biefstuk’ tonijn van mijn partner is erg goed. Veel salade, geen gezeur. De achterneef van Lee Friedlander waarschuwde ons al dat 1 salade voldoende is voor twee personen. Goede patatjes van zoete aardappel, waar we aioli bij krijgen. Dat had van mij gewoon mayo mogen zijn.

De cheesecake toe is erg goed, de rekening alleszins acceptabel.

Niks op aan te merken. Ze zouden zich alleen wat minder aan mogen trekken van de geblondeerde dames en hun heren in rose polo-shirts; er wordt wel wat heftig geknipmest.

Finse hut

het is iets van -25 Celsius. Wij zitten binnen na een run met sneeuwscooters over winderige Finse heuvels. Met 25 graden onder nul is dat een uitdaging. We stopten een paar minuten op een heuvel om foto’s te maken van het indrukwekkend winterlandschap. Toen de minuten voorbij waren begon onze gids eerst beleefd, daarna minder beleefd, aan te dringen dat we weer in beweging moesten komen. Anders zouden we hier iets laten bevriezen, waarschijnlijk onze ogen.

In de hut maakte hij een vuur en braadde worstjes. Alles goed.
We roken de rest van de dag naar gerookte makreel.

Marker Wadden – zee, bijna land, natuurgebied

Deze week verblijven wij op de Marker Wadden. De Marker Wadden zijn een groep kunstmatige eilanden in het Nederlandse Markermeer. Aanvankelijk was het de bedoeling het Markermeer in te polderen, net als andere delen van de voormalige Nederlandse Zuiderzee. In 2003 werd besloten deze plannen niet door te zetten.

Ongeveer 10 jaar later werden plannen gemaakt om in het Markermeer “wadden” te creëren, eilandjes die regelmatig met water overspoeld worden en een onbewoond natuurgebied vormen.

In 2016 werden de eerste eilanden gevormd. Sinds een jaar kan één van de eilanden worden bezocht en zijn er beperkte faciliteiten voor bezoekers om te overnachten in kleine huisjes of in een boot in de kleine haven.

Het gebied ontwikkelt zich prachtig. Honderden soorten planten en vogels hebben hun weg naar het eiland gevonden.

Een aantal planten schijnen door Natuurmonumenten te zijn neergezet. Een bioloog op de boot terug spreekt er schande van. Maar over 10 jaar is de hele kunstmatige archipel toch dichtgegroeid met wilgen en riet, voorspelt hij.

Wijk aan Zee en Velsen-Noord, juni 2020

Op een zondag in juni sprak ik af met een vriend voor een fotowandeling bij Wijk aan Zee. In het binnenland was het zonnig, maar over de kustrand hing zo’n typische strook mist. De zon kon er geen vat op krijgen. Op zich leverde dit moeilijke licht wel aparte beelden op, maar je moet er van houden. Na langs het strand bij Wijk aan Zee te hebben geslenterd, verplaatsten we ons naar de pier verder zuidelijk, het wordt daar Velsen-Noord. Dezelfde mistige beelden van strandgasten in de mist.

Wijk aan Zee, juni 2020
Wijk aan Zee, juni 2020

IJmuiden 03/06/2021

Gisteravond bij IJmuiden foto’s gemaakt. Geparkeerd aan de Harlingenstraat, aan de noordkant van het jachthaventje van IJmuiden aan Zee (als het zo heet). Tussen de Harlingenstraat en de zeekant is een hoge betonnen muur opgetrokken. Aan de andere kant is een duin gemaakt waartegen twee lange rijen strandhuisjes zijn neergezet, met een klein strandje als voortuin. Het strandje, zo lees ik later op Google maps, heet dan ook het Kleine Strand. Rechts, voor de bewoners, uitzicht op de Hoogovens/Tata/Corus.

IJmuiden, juni 2021

Ik loop over de pier langs het strandje, met de bedoeling bij het grote strand van IJmuiden uit te komen. Helaas heb ik geen rekening gehouden met de haveningang, die het onmogelijk maakt via deze weg het strand te bereiken. Ik herinner me nu dat ik er al eens eerder in was getuind. Om het strand te bereiken vanaf hier moet je helemaal om het jachthaventje heen lopen, of rijden. Ik besluit het laatste te doen, en slenter terug naar de auto.

IJmuiden, juni 2021

Aan de andere kant is een enorme parkeerplaats. Ik parkeer bij het hotel vooraan de Kennemerboulevard, en slenter over de boulevard naar het strand. Halverwege zit een Chinese familie te dineren.”Een oorlel zo groot als een biefstuk, door die wespensteek,” vang ik op.Het strand is behoorlijk leeg. De laatste dagjestoeristen verlaten het strand en de strandtenten zijn aan het opruimen. Alleen bij de strandhuisjes is nog leven. Hier een nog langere rij van drie etages strandhuisjes.

IJmuiden, juni 2021

Beachvolleybal in de ondergaande zon. Twee vrienden zitten op een blok beton naar de horizon te kijken, een fles aan hun voeten.

IJmuiden, juni 2021

Carel Willink in Ruurlo (met museumkaart)

Ondanks zijn gebrekkige realisatie en de uiterst onvriendelijke ondersteuning, is de Nederlandse Museumkaart een onmisbare uitvinding waar we toch een beetje trots op mogen zijn. Musea zijn enorm duur, losse kaartjes voor een beetje museum kosten ergens tussen de 10 en 20 euro, maar voor 65 euro, en de helft daarvan voor jongeren, koop je de Museumkaart waarmee je een heel jaar lang alle Nederlandse musea in kan.

De Museumkaart bracht ons vandaag naar Ruurlo, waar in kasteel Ruurlo een overzichtstentoonstelling is ingericht over het werk van Carel Willink. Willink experimenteerde met meerdere stijlen, maar is vooral bekend geworden om zijn werk met een sterk realistische stijl.

Zijn weergave van stof is geweldig. Ik zie een knoop in een gehaakte stropdas die uit een schilderij springt, en een portret van Henri Isaäc Keus in een tweed pak dat meer een portret van een tweed pak is met een man er in. Willink steekt Zurbarán, de Spaanse meester van het afbeelden van stof naar de kroon. Maar mijn vrouw wijst me ook op de handen van de mand, die vlezig op de leuning van een stoel liggen. Je ziet de aderen van de man kloppen.

Andere, landschappelijke schilderijen doen met denken aan Beeple, een moderne digitale realist.

beeple

Sark – July 2019

Een dag op het eiland Sark. Een vreemd bezoek aan de plaatselijke kerk, waar dood, geloof en alcoholverslaving de dienst schijnen te bepalen.

St Helier – July 2019

Jersey – a day ending with a disgusting meal of fish with brown sauce – or something awkward like that. We were really tired and just wanted to have a meal and get to sleep. Pretty sure we would have walked out otherwise.

The waiter was rude too.

Fish meal with brown sauce
on the ferry to Jersey
flower in asphalt
feet resting
young men standing in sea
plant in wall

Wandeling door de sneeuw met gescheurde laarzen

In mijn jeugd was sneeuw in de winter niet zo ongewoon. Deze winter nadert een week van sneeuw en vorst, en dat leidt tot nogal hysterische voorzorgsmaatregelen. Treinen en bussen rijden niet meer. Mensen slaan voorraden in. De regering waarschuwt ons met een code rood alarm.

Voor veel andere plaatsen, zoals Scandinavische landen, Rusland, staten in Noord-Amerika en Canada, zou de sneeuw die wij krijgen een babywinter zijn. Als zij op zo’n klein beetje sneeuw zouden reageren als wij, zouden hun plaatsen het grootste deel van het jaar onbewoonbaar zijn.

Ik haalde mijn oude sneeuwlaarzen uit de kast en ging een (foto)wandeling maken. Halverwege de wandeling merkte ik dat mijn laarzen begonnen te lekken. Een beetje onderzoek leerde me dat dat niet zo vreemd was. De rubberen zool van mijn laarzen moet in de loop der jaren in de kast helemaal zijn uitgedroogd. Grote scheuren in de onderkant van de ene laars, een groot gat in de andere.