Een kou als vanochtend in de slaapkamer heb ik lang niet gevoeld. ‘sNachts is het drie graden geweest. Na het simpele ontbijt van een mooi strak knapperig broodje dat sesamzaadje in de rond doet springen als je het snijdt en als je een hap neemt, spreken we met P af bij de metrostation Universitate bij ons in de buurt.
We rijden naar metrostation Aviatorilor wat Piloten betekent maar ik kan niet vinden niet waarom dat is. We lopen door het King Mihai I park. Mihai I was de laatste koning van Roemenie, die tot 1947 op de troon zat. Hij was getrouwd met Anna Bourbon Parma, een vrouw met een krankzinnig wortelstelsel in de Europese koninghuizen (Wikipedia):
Anne was the younger sister of Prince Jacques of Bourbon-Parma and elder sister to Prince Michel of Bourbon-Parma who was the second husband of Princess Maria Pia of Savoy (eldest child of King Umberto II of Italyand Queen Marie José), and Prince André of Bourbon-Parma.
As a granddaughter of Robert I, Duke of Parma she was first cousin to: King Boris III of Bulgaria; Robert Hugo, Duke of Parma; Infanta Alicia, Duchess of Calabria; Carlos Hugo, Duke of Parma; Crown Prince Otto of Austria; and Grand Duke Jean of Luxembourg.
Carlos Hugo, de neef dus van de vrouw van de laatste koning van Roemenie kennen we. Hij was het die in 1964 met onze prinses Irene trouwde, in de katholieke kerk, wat zorgde voor een crisis in het koningshuis. Tegenwoordig zou het me verbazen als het iemand een bal zou schelen met wie en waar een prinses zou trouwen, maar dit zijn andere tijden. En we zijn zo veel scheveschaatsenrijders in het koningshuis later dat de meest trouwe koningshuisfan een laag eelt heeft geweekt, wat dat betreft. Claus was een van de wienigen met fatsoen en een schoon blazoen.
We bezoeken het openluchtmuseum van Boekarest, gelegen bij of in het King Mihai I park. Een bijzondere historische verzameling woningen die mooi laat zien hoe de mensen in de verschillende streken van Roemenië vroeger, laten we zeggen 50 jaar voor en naar de vorige eeuwwisseling, gehuisvest waren .
Een halte met de metro tot Piața Victoriei en een stukje lopen lopen naar Casa Oamenilor de Știință, een traditioneel restaurant. We eten in de tuin. Dat is qua temperatuur net te doen (d.w.z. net niet te koud). We worden geholpen door een ober die nauwelijks Engels spreekt maar erg behulpzaam is. Hij schrijft niets op. Hij loopt in zichzelf mompelend heen en weer. Onze bestelling komt foutloos aan.
We zakken af naar het Atheneum, een heel fraai gebouw. Het lage licht schijnt mooi de entree in. We lopen langs de spiraalvormige trappen naar de concertzaal. De contrabassen liggen op het podium. Een stuk van Faure staat op de muziekstandaard.
Ik probeer de punten die we bezoeken zoveel mogelijk te markeren op Google Maps:
Pingback: The Bucharest metro system - Niek de Greef